veoans
milli atak gecirdigim geceden gunaydinlar amk
veoans
veoans
it's never over
veoans
my parents welcomed me with loving arms
veoans
good times for a change
veoans
kaya sansarlarını saklayan ormanlar ağlıyordu
dolmuşlar, unutulmuşlar ve çarşamba günleri ağlıyordu
baktığım her şeyi öldürüp öldürüp bırakmıyordu ağlamak
kalbim bana günahlarımı hatırlat.
ben onun gözyaşı olabilmek için sana ne yaptım
içimde vahiyler ağlıyordu
içimde sevdiğim kadının içi ağlıyordu
ben ağlıyordum
garipti gidişi,
tarihin çizdiği bütün haritaları yalanlar gibi
veoans
mutsuzum
mutsuzluğun ansiklopedisi oldum bu pezevenk şehirde
her günüm a’dan z’ye kan
çünkü nahif çocuklar yağmurda yanarak büyür şehirlerin tersine
veoans
yağmurda
tüm geçmişimi unuturcasına sana sarıldım
sen de kırmızı bir gülün içindeki elini yüzüme sil
nasılsın? diye soracak olursan
ağlıyorum
nasıl ağlıyorsun? soracak olursan
bir kadeh rakıya bir damla kan damlar gibi
veoans
şimdi hayat
tanrının sessizliği kadar kimsesiz
şehrin kafasına sıkılması gereken bir mermi kadar imkansız orada dünyada
dünyanın tüm cumhuriyetleri kan içinde kalsın
kara karanfillere yaltaklanan akşamlarda aynaya baktım
yüzümdeki aynanın yalnızlığını okuyamadım
burada yalnızlık beni delilikle terbiye etti
gideceğini bilmektense uyumak istiyorum
sen gitmeden uyandığımda da kendimi ölü bulmak
veoans
beni sevdiğini nasıl savunabilirsin, derdimin ne olduğunu bile bilmiyorsun.
veoans
ben hala çocukmuşum ve dizlerim hala kanıyormuş meğer. kanıyorum ben yine. sana mı, kendime mi; içime mi, dışıma mı? kanıyorum. sana kanmak mı, uğruna kanamak mı, henüz onu dahi bilmiyorum. unutamıyorum adını. kırgın değilim ama zamanında öyle bir kırılmışım ki parçalar oturmuyor yerine. tenime batıyor, boğazıma batıyor. kırgın değilim ama tam da olamıyorum.
veoans
seni kendimden tanıdım çocuk.
yüreği sürekli çiğnenen bir yol,
gövdesi acılardan acılara köprü.
biraz öfke, biraz umut, çokça onur
olan kendimden
veoans
eğildim öptüm yıkık alnından.
uzaktın, kıyamadım sessizliğine.
biraz daha dedim içimden, biraz daha;
gün olur, onuru güzel çocuk,
acı da yakışır insanın yüreğine.
veoans
öğret bana, nasıl unutulur düşünmek?
veoans
Yedi göl çevirdim kum saatinde, yine de gitmedi kaburgamdan ellerin izi.