nevazahire
Can içim sen güzel olan her şeyden on kat daha güzelsin. yarılmış duvarda açan çiçeksin, gülümse.
vuazzoreit
nevazahire
Minik kızım.
payeniz
Senin, bir kedinin kafasını okşarken
gözlerinin dolmuşluğu var
nasıl duruyorsun böyle
anlatsana
payeniz
sadece benim kalbim biliyor
ne kadar kıymetli bir insan olduğunu
nevazahire
Ama sen kimseye bir şey anlatmazsın. Kendinle dahi oturup konuşamayacağın şeyler vardır kafanda. Gidersin bu yüzden, hiç kalmazsın. Bitersin.
vuazzoreit
vuazzoreit
şu an yatakta uzanmış, hafif aralıklı olan perdeden yağmur yağacakmış gibi duran gökyüzüne bakarak, karanlık ve sessiz odanın içerisinde öylece duruyorum. ara sıra dışarıdan gelen siren sesleri, arabaların geçip giderken gelen sesleri ve evden gelen birtakım cızırtılar oluyor ama yine de ben; hiçbirine tepki vermeksizin öylece yatmaya devam ediyorum kafamı baktığım gökyüzünden ayırmayıp izlerken. ev o kadar karanlık, sessiz ve bir o kadar da ıssız ki...
sanki içerisinde yaşayan birisi kalmamış, terk edilmiş gibi bir havası var.
ev.
hayatıma benzeyecek kadar aynı; ne bu kadar sessizliğin arasında arayanım var, ne mesaj atanım var, ne beni merak eden birileri var, ne de benimle tek kelime dahi olsa konuşmak için burada, yanımda olacak bir insan var...
bir ev, bir insana ancak bu kadar benzerdi.