Yazan Kelebek

Ayzaya bölüm ne sıklıkla geliyor 

Sil baştanı sildin mi?

AYZA YENİ BÖLÜM KESİT
          
          
          Annemin gelmesini boş boş beklemek yerine kesmeye çalışmaya devam ederken Ayvaz abimin sesini duymuştum. "Ayza elini keseceksin. Bıçak öyle tutulmaz." 
          
          "Ama kesilmiyor." diye mızmızlanırken yanıma gelmişti. Bıçağı alarak yana doğru birkaç adım atmama sebep olmuştu. "Ben hallederim." dedi ve birkaç dakika içerisinde çikolataları düzgün bir şekilde keserek parçalara ayırdı. "Güçlüymüşsün." diye mırıldandığımda gülümsemişti. Şakağıma dudaklarını yaslayarak bir öpücük bıraktım. "Abin varken sırtın yere gelmez." dediğinde gülümseyerek kollarımı beline sarmıştım. "Biliyorum."
          
          "Akşam film izlemek ister misin?" diye sorduğu zaman başımı olumlu anlamda aşağı yukarı sallamıştım. "İsterim. Ne izleyeceğiz? Ben korku filmi falan izlemem." dediğimde gülmüştü.
          
          "Korku filmi bizde izlemiyoruz." dediğinde muzip bir şekilde gülümsedim. "Siz de mi korkuyorsunuz? Oysa otuz yaşına geldiniz neredeyse." dediğimde yüzünü yanağıma yaklaştırmıştı. Dişlerini yanağıma geçirdiği zaman canım acımasa da bu hareketini beklemediğim için şaşkınlıktan biraz bağırmıştım.
          

yazar 3 yıl falan öncr sil baştan okuyordum en sevdiğim kitaptı, simdi okumak için geri döndüm fakat kitabı kaldirdigini duydum, paramparcayim.. lutfen geri getir kitabiii

"Ayza" adlı kitabına ne zaman yeni bölüm yayınlayacaksın

Arkadaşlar beni ayzanın son bölümüne etiketler misiniizzz

2.KESİT
          
          Ben bile artık kendimden rahatsız oluyordum. Aynaları pek sevmezdim ancak artık aynalara küsecek kadar onlardan nefret ediyordum.
          
          Ruhum kırgınlıktan kanıyordu ve bedenim artık kanları taşıyamıyordu. En çok da hayata kırgındım. Yaşamayı ne kadar çok istediğimi bilmesine rağmen beni ölüme sürüklemişti.
          
          Göz yaşlarım her zamanki gibi yanaklarımın üzerinde izlerine bırakarak özgürce süzülürken zorlukla yutkunmuştum. Alışmıştım, acıya alıştığım gibi yutkunamamaya ve aldığım her nefesin de canımı yakmasına alışmıştım.
          
          Hayat artık istediğine kavuşacaktı. Kendimi öldürecektim. Ölümden korkmama rağmen ölüme kendi ayaklarım ile gelmiştim çünkü o kadar kırgın ve o kadar canım yanıyordu ki...
          
          Öne doğru bir adım daha attığımda dizlerim titremeye başlamıştı. Bedenimi zar zor taşıyorlardı ancak hala havada değildim. Yere doğru süzülmüyordu bedenim. Sadece birkaç adıma daha ihtiyacım vardı.
          
          Bulutlarda benimle birlikte ağlarken benim göz yaşlarım sadece beni yakarken onun göz yaşlarının benim gibi herkesi yakmasını istemiştim.
          
          Ben Açelya Ulusoy, daha reşit bile olmayan ama hayatın bana yaşımın iki katı hatta daha fazla acıya boğduğu hayatıma yağmurlu bir günde on yedi yaşındayken veda edecektim. Beni kimse kucaklamamıştı ama umarım ki korktuğum ölüm beni kucaklardı. Orada da yalnız kalmazdım.
          
          Hakkım olmamasına rağmen Allah'a da küskündüm. Dualarıma cevap vermemiş, yaralarıma merhem olabilecek hiçbir şey olmamıştı hayatımda. Bu da benim sınavım ve Allah bekletiyorsa daha iyisine kavuşacağım diye düşünerek her şeye göğüs germiştim ama bir harabeye dönüşmüştüm.
          

1.KESİT
          
          
          Yaşamayı sevsek de dünyaya ölmek için gelirdik. Sevilen hiçbir şey sonsuz olmazdı. Her şeyin bir sonu vardı. Bazen de hissen ölürdük ama kalbimiz sağ kalırdı. Ruhumuz hala bedenimizin içinde var olmaya devam ederdi.
          
          Mutlu hissetmek kadar üzgün hissetmek de normaldi ama bazen her şey yolunda gitmezdi. Ya daha çok dibe batardık, hislerimizin kalbimize geçirdiği kırık parçalar boğazımızda da koca bir yumruya sebep olurdu ya da kendimizi üzgün hissetsek bile tekrar mutlu olmak için sebeplerimiz olurdu. Umudumuz olurdu.
          
          Benim sebebim yoktu. Kendimi avutmayı bırakalı uzun zaman olmuştu. Mutlu olacağıma karşı olan inancımın çoktan kaybetmiştim. Boğazımdaki yumru her gün büyümüş, kalbimin ağrısı ile göz yaşlarım her gün yanaklarımdaki yerini alarak izlerini bırakmıştı. Her yeni bir gün önceki günün aynısıydı ve kimse fark etmiyordu. Fark etse de kimsenin umurunda değildi herkes kendi hayatının başrolünde olmayı önemsiyordu oysaki ben kendi hayatımın bile başrolü değildim.
          
          Bizi en çok üzen de değer verdiğimiz insanlardan aynı karşılığı alamamak değil miydi zaten? Aslında birine değer vermeye bile hakkım yoktu çünkü beni kimse hayatında istemiyordu. Her zaman canları sıkıldığında akıllarına geldiğim için onlara kızmıyordum çünkü bende benim aklıma gelmezdim. Benim gibi biriyle sıkılmaktan başka yapacakları başka bir şey yoktu. Görünüşüm yüzünden yanlarında olmam bile muhtemelen onları rahatsız ediyor olmalıydı.

YKS’ye kadar  hiçbir kitabıma yeni bölüm gelmeyecek 

Berceste yb nezaman?