tuna

gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır, intihar. yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda bir yargıya varmak, felsefenin temel sorusuna yanıt vermektir. gerisi, dünyanın üç boyutlu olup olmadığı düşüncenin dokuz mu yoksa on ulamı mı bulunduğu, sonra gelir. oyundur bunlar...

bir toplumda adalet/vicdan duygusu sarsıntıya uğramaya başlayınca; bireyin özgürlüğünden, yaşama inancı ve sevginin yüceliğinden, kardeşlik bağlarının kutsallığından gibi sözlerin ne kadar boş, içi boşaltılmış kuru birer söylem olduğunu daha iyi anlıyorsunuz. bu anlamda, duyguların kabuk bağladığı bir sürece girer; toplumu siyahlar-beyazlar ayrımında kendi “doğrular”ıyla savaşmaya itersiniz.

mutlu olmak kadar korkunç bir şey yoktur aslında. amma da mutlu olunur! sanki hayatta tek amaç budur, mutlu olmak! bunun yanında yapılması gerekenler kolayca unutulur.

saygı ve minnetle.
            açtığın yolda, gösterdiğin hedefe.

Türk milletinin kalbinden, vicdanından doğan ve ilham alan en köklü en belirgin istek ve inancı belli olmuştu: Kurtuluş!…

ne yapayım ki insan erdemlerinin temelinde bencillik olduğunu bir türlü aklımdan çıkaramıyorum. erdem arttıkça bencillik de çoğalır. kendi kendini sevmek kuralına taparım ben.

çağdaş hayatın dehşetleri altında ezilmiş.

varlıkların zikrettikleri sebepleri benimsemek güç olduğundan, her birinden her ayrılışımızda, akla gelen soru değişmez şekilde aynıdır: nasıl oluyor da kendini öldürmüyor? Zira ötekilerin intiharını tahayyül etmekten daha tabiî bir şey yoktur. insanı altüst eden ve kolaylıkla yenilenebilen bir sezgiyle kendi yararsızlığımızın farkına vardıktan sonra, herhangi birinin de böyle yapmamış olması anlaşılmaz gelir. kendini ortadan kaldırmak öyle açık ve öyle basit bir iş gibi görünür ki! niçin o kadar nadir bir şeydir bu? niçin herkes bundan kaçar? çünkü, her ne kadar akıl yaşama iştahını yok saysa da, fiiliyatın sürmesine neden olan hiçlik bütün mutlaklardan üstün bir kuvvettedir; ölümlülerin ölüme karşı sessiz ortaklıklarını izah eder; yalnızca varoluşun simgesi değil, varoluşun ta kendisidir bu hiçlik; her şeydir. ve bu hiçlik, bu bütün, hayata bir anlam veremez, ama hiç değilse hayatı, olduğu hal içinde sürdürür: bir intihar etmeme hali.

huzur ancak sabit ve sarsılmaz bir karar mekanizmasına sahip kişilerin elde edebileceği bir şeydir. geri kalanlar sürekli aldıkları kararlarda bir ileri bir geri gider ve bir şeyleri kabul etmek ile etmemek arasında bocalar durur. bu bir ileri bir geri gidiş halinin nedeni nedir peki? nedeni, onlara göre hiçbir şeyin net olmamasıdır ve bu yüzden de kendilerini olabilecek en güvenilmez rehberin kollarına bırakırlar: genel kanının.