Herkes seni biliyordu artık...
Ay, yıldızlar, güneş, karanlık gece ve Tanrı...
Herkes şahitti...
Sen nerelerdeydin?
Sen ben seni düşünürken hangi gecenin gölgesindeydin...
Çünkü seni göremiyordum...
Sen okyanuslardaydın...biliyorum boğuluyordun...
Bense burada yıldızlarla konuşuyordum...
Sonra ay bana vazgeç dedi...Güneşse küstü bana...
Ama kalbim atmaya devam etti...
Gökyüzü öfkeli gibiydi...
Yağmurlar yağdı.. ve her damlasında seni düşündüm...
Sen aydınlıktın...bense kaybolan ışık parçası...
Sen imkansızdın...bense öylesine rüzgara kapılmış biriydim sadece...
Benim kalbim kırıktı...
Benim kalbim artık senin ellerinin arasındaydı.
İstersen çöpe atarsın...istersen saklarsın...istersende üzerine basıp yürürsün...
Çocuk...
Hangi seçeneği seçtin bilmiyorum ama...kalbim çok acıyor....
Kelebekler artık burda değiller...
Kuşlar cıvıldamıyor.. sadece yağmurun huzurlu sesini duyuyorum...
Düşüyorum... karanlığa...
Nerdesin çocuk....nerdesin....