bom

düz dediğin yolların hep tümsek

ateş etrafındaki her şeyi yakana dek yanmaya devam eder

gözlerin bilinmez bir diyar gibi 

doğmayı biz seçmedik, yaşamımızı onlar kullandılar, önce cinsel ve toplumsal tatmin sonra ego tatmini, kendi yaşamlarıyla baskılayarak bizi bizim elimizden aldılar. biz yoktuk, ben yoktum. ve onlar bundan açık seçik bir zevk aldılar, gözlerimizin içine baka baka çarptılar yüzümüze güçsüzlüğümüzü. kuklaydık, büyüyecek miyiz? sanmam, çünkü kukla olmak cansızlığı simgeler, oynatılan olmak. ve ummam, büyüyünce bir kuklacı olmak, acı acı bakan. -usta uzun bir yalan-

saatler sabaha, ben sana uzansam

O çıkmazlardan nasıl çıktın? 
          Sapasağlamsın. Peki, başardın -mı?

Bu süreçte kendimle ilgili keşfettigim  bir diğer husus elbette ki haksızlığa olan kinim ve kanımın, nefesimin son damlasına dek savaşabileceğim hakikati, her şeyi göze alabilme gerçeğiyle yüzleştim. 
          kendine gelecek olan kim bilmiyorum, kim uzak kaldı kendinden bilmiyorum. bildiğim tek şey özür borcum, var işte içimde biriken üç beş insan.

tanıyamıyorum içimden sıyrılan bu şeyi.

ben öldürüldüm, kimse görmedi-öldürürken-

iyi ki yaptım diyorum, hak etmiş.