Kızıl

Bazen bir kuyuya benziyor hayat. kör, pis zehirli bir kuyuya. Boğuluyorum. Ölüme koşacak mecalim kalmıyor. Kimseyi görmüyor gözüm. Sevdiklerim yabancılaşıyor. Kitaplar tuğla oluveriyor birden. Varlığım gecenin karanlığında boğuluyor. Ne garip oyuncak şu insan! Yürür, konuşur ve  acı çeker. Kendime ve etrafımdakilere dair hiç bir şey bilmiyorum. Neye sevinirim bilmiyorum belki de ucu bucuğu olmayan bir gülümsemeye. Etten bir kafesim ve aciz içimde çırpınan ruh. çok zaman kaybettim. Zamanın yanında bir ruh bir beden ve bir sürü hayal kaybettim. Şimdi sana sesleniyorum ruhumun katili; Git gidebildiğin yere kadar, bu limanda kaybettiğim ilk gemi sen değilsin.