Curse' Rebellion(On GOING)

Chapter 17: The Alienated and the Deceiver

I WAS quickly teleported at the forest behind the castle. Disbeliefs were visible at my eyes as I spotted some soldiers scattered on the castle everywhere. Seems like someone ordered them to tighten up the security. The King has not returned yet so the Queen. Who would be the one who’s behind this?

No, other one but my replica. How can she do this? Maliban sa bagay na nakikita ko ngayon na batid kong kagagawan niya. May kutob rin akong may ginawa siya sa koneksyon naming dalawa upang 'di ko maalam kung ano ang ginagawa niya o nangyayari sa kanya. Her loath must be this depth towards me for her part to do this.

Isang bagay lang ang dapat kong gawin para malaman ko kung ano ang ginagawa niya sa loob ng kastilyo.

But there’s a big question in my head. How could I infiltrate in this castle successfully for the soldiers who would not be able to notice my presence?

Mabilis akong napatingin sa himpapawid nang marinig ko ang huni nang grupong ibon. I smiled for having a quick plan in my head. This will do.

I closed my eyes. Letting the cold breeze swayed my cloak and embraced by a golden dust. And that’s it I am now a dove. I shifted into a dove.

Mabilis akong lumipad sa himpapawid. Damang-dama ko pa ang hangin na nakikilaro sa aking mga balahibo habang pinagmamasdan ko ang kabuuan ng kastilyo. Naglaro na sa aking isipan kung saan ako lalabas mamaya kung magkataong may makakapansin sa aking pagpasok.

Wala nang pag aalinlangan kong binilisan ang pagbagwis ng aking mga pakpak papalapit sa may bintana ng kastilyo. Kung saan ang aking kwarto.

Dumapo agad ako sa rito kahit nakasara. And I don’t have any choice but to shift my appearance into a small praying mantis. Matagumpay naman akong nakapasok rito 'di naman ako nahirapan.

I quickly returned to my form. Nang hawakan ko ang door knob ng aking kwarto ay ‘di naman ito naka lock.  I heaved a deep breath and opened it. Pagkabukas ko ay wala naman akong namataang mga tagasilbi.

That thing made me wonder. Seems like everything was set according to a plan. I can feel that this is a trap. Sa sobrang dami ng mga tagapagsilbi rito ay bakit wala akong nakita ni isa sa kanila?

Mapagmatyag akong dumaan sa koridor habang maingat ang ginagawang paghakbang.

I was at the moment when I finally reached the end of the corridor and my replica suddenly appeared. Tila huminto ang aking paghinga sa pagkabigla sa kanya.

Seeing her eyes makes me want to regret everything I’ve done to her. It was full of hatred and anger.

Napailing ako sandali, “I don’t know how you did all of this?” Tiningnan ko siya nang ‘di makapaniwala.

She laughed out bitterly, “Why?” she looked at me sternly, “¿Por qué no intentas preguntarte a ti mismo?” (Why won’t you try to ask it to yourself?). Wearing a bitter smile she had.

Mapakla rin akong tumawa sa kanyang sagot, “Why would I?” pinagmamasdan ko siya saglit kung 'di ba siya magtataka kung bakit, “Alam mo ba kung bakit?” nanatiling may galit ang kanyang mga matang nakatitig sa akin. “Dahil sa nakikita ko ngayon ay hindi na kita kilala.”

“You made me a monster now deal with it!” and a flying sword flew towards my direction. My body quickly react. Mabilis kong pinigilan ang mga sandatang pinalipad niya. Nanatili itong nakalutang lamang sa kawalan. Kinontrol niya ito ng maiigi para tuluyan akong masugatan ngunit hindi ako nagpatalo. Mas nilakasan ko ang pagkontrol nito na manatili lamang sa kawalan.