Chris' POV
Wala pa ring nagbabago sa kanya.
Nagmatured ng onti pero maganda pa din siya.
"Ate, wait. Magpicture lang ako banda don." paalam ni vanessa at nagmamadaling tumakbo sa may magandang view
"Hey! It's been 2years and 6months. How are you?" I said
but she didnt reply, instead she smiled. "Di mo ba ko naaalala? Ako yung sa ospital? Yung paggising mo.."
"Correction. You weren't there when I woke up." she said with a smile on her face but the words she said hurts me.
"Oh. I mean dumating ako dun.. Nalimutan mo na?" Pinipigilan ko yung luha ko.
"Ofcourse. I'll never forget... Sandaling nalimutan ko ang lahat.. But i remembered... I will always remember."
"Huh?" Hindi ko naintindihan
"The moment i opened my eyes, i freaked out. Kasi wala kong maalala. Ni katiting. I was so shocked..
Nakatulog ako nung may ininject sakin.... The second time i opened my eyes, i freaked out again..
Why? Because i was searching for you."
She said ...
"What?" Hindi ko pa din kasi maintindihan..
"Sabi ng doctor temporary lang yung amnesia ko..
And he's right. Nagsisisigaw ako.. Hinahanap kita.. And that was the first time that mom slapped me..."
natawa siya ng bahagya
"she said 'Tama na. Look at you. Look at yourself.' Natatakot kasi ko na baka iwan mo na ko.. And what they said hurts me a lot.. Parang ginising ako... Na kung mahal mo ko diba dapat andun ka paggising ko.. Or maybe you went back to that girl."
"It wasnt true!" shit. Naaalala niya. Naaalala niya pala..
"I know... I know.. But.. Sa panahong yun, naawa ako sa sarili ko..
Minahal naman kita ng tapat... Wala akong hinangad for us kundi maging masaya tayo.. And yet, ang sakit ng sinukli mo.
Seeing you kissing someone breaks me into pieces. Kaya sabi ko.. I need space. I pretended na wala pa ring naaalala. Nagbakasyon kami sa canada. Wala akong ibang inisip kundi ikaw.. Dad said dun na kami titira for good because he's damn mad at you. Ayoko. Nagpumilit ako. After 5months in canada bumalik ako. Binalikan kita."
"Binalikan?" naiiyak na ko...
"Yep. And what i found it is kayo na nung babae na nakita ko sa kotse mo na kahalikan mo.
At first... Ayokong maniwala. Hinanap kita.. And i saw you. With her...
Laughing...
Pakiramdam ko nun paulit ulit mo kong niloloko.. Pero hindi, the moment na iniwan kita binigyan na kita ng karapatan magmahal ng iba.."
"Bakit hindi mo ko nilapitan?! Bakit hindi mo sinabi?! Bakit?!" Napasigaw na ko..
"Bakit chris? Anong gagawin mo? Iiwan mo siya? Babalik ka sakin..? At habang buhay ko lang ikakalungkot ang nangyari. Na habang buhay kong isusumbat sayo yun. Tama na. Nakamove on ka naman eh. Minahal mo na siya.."
"but i never loved her.."
"Yes. I know. Siguro nga kaya tayo nagkita ngayon is para ibalik to sayo..." inabot niya ang puso na nakadikit sa kanya nung araw na sinagot niya ko, di ko na napigilan ang luha ko...
"We're destined to meet again just because the moment i left i took your heart with me. Kailangan ko na tong ibalik.. For us to move on and let go."
"No.." the only word na lumabas sa bibig ko
"Everything fell to its place. You cheated, i needed space, i came back, you moved on, and now we meet again. It's destined to happen. We have to accept it. Hindi pala tayo hanggang dulo... The princess charming that I thought will be mine forever.. Cheated. Moved on. And us? Will never be the same again.. Hindi na talaga mangyayari..."
The moment she said those words ay may dumating na lalaki..
"Hey, let's go. Your mom is waiting." then he grabbed her hands at ang bilis nilang nawala..
Para kong nadudurog..
Bibigay na yung tuhod ko.
Iyak lang ako ng iyak.. Pinagtitinginan na ko ng mga tao...
Tumalon kaya ko sa tower na to...
Hay.
Hindi rin naman siya babalik kung mangyayari yun...
Hindi na kami pwede...
Siya na ang nagsabi. Binitawan ko yung puso mula sa taas ng eiffel at inihulog ito.
Wala na rin naman silbi yan.
