Going Nowhere [Z.M #WATTYS2017]

Κεφάλαιο 10

Τον άφησα να με πάει σπίτι μου... Ήταν τόσο ήσυχος στην διάρκεια της διαδρομής, που δεν εδώ ιδέα τι ήθελε και με κυριαρχούσε ψυχικά.. Τι προσπαθεί να κάνει; Να τον ερωτευτώ, να του του το πω και μετά να με πληγώσει; Δεν θέλω.. Να μου λείπει. Ένιωσα ανώμαλη, όταν κοιτούσα τον Zayn και σκεφτόμουν να μου κάνει έρωτα... Με το που με κοίταξε, έσβησε αυτή η μαγική εικόνα από το μυαλό μου και μου χαμογέλασε.

«Τι σκεφτόσουν και με κοιτούσες συνέχεια;» είσαι στο μυαλό μου κάτι μαγικό...

«Τ-Τίποτα.. Απλά σκεφτόμουν ότι είσαι καλός και ευγενικός. » την πέταξα και σήμερα. Η βλακεια της ημέρας.

«Με σένα ή γενικά;» Δεν πιστηκε.

«Γενικά...» Είπα και κοίταξα το παράθυρο, τα σπίτια που διασχίσαμε.

«Δεν θέλω να είμαι εύκολος για κανέναν. Θέλω να τους δυσκολέψω. Για το τι άνθρωπος είμαι και τι μυστήριο υπάρχει που δεν το ξέρει κανείς.» απάντησε με μια ειλικρίνεια..

«Θα μπορουσα να μάθω τι;» του ακούμπησα ελαφρά το πόδι του και ένιωσα να ανατριχιάζει από τον τρόπο που κοίταξε το βελούδινο χέρι μου.

«Ναι.. Αλλά δεν νιώθω έτοιμος για να σου πω. Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους.»

Μα γιατί να μην εμπιστεύεται τους ανθρώπους; Είναι σαν να τον έχουν πληγώσει και φαινόταν από εκεί η ευαίσθητη πλευρά του.. Ήταν ήρεμος και όχι απότομος. Όταν φτάσαμε σπίτι μου, επέμενε να με συνοδέψει μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν μπόρεσα να του πω όχι. Μου κρατούσε το χέρι καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες... Κοίταξε κάπως περίεργα το σπίτι της Abbie, μάλλον επειδή μαλώσανε.. Άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου.

«Αν θες μπορείς να περάσεις μέσα.» του ειπα και έκανα άκρη να περάσει.

Μπήκε μέσα στο διαμέρισμα μου χωρίς να μου μιλήσει. Σκεφτικός. Με τα χέρια στις τσέπες του τζιν του.

Μετά από 4 ώρες.

Περάσαμε τις προηγούμενες ώρες βλέποντας τηλεόραση και δεν είδα να πολύ άρεσε σε εκείνον. Καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας μου και του πρόσφερα γαλλικό καφέ με κάποιο γλύκισμα. Τον κοιτούσα. Δεν μιλούσε κάνεις μας και αποφάσισα να σπάσω την σιωπή.

«Είσαι καλά;» του ακούμπησα το χέρι..

Σήκωσε το κεφάλι του και τα μελί του μάτια κοίταξαν τα δικά μου.

«Όχι...» Τι είναι αυτό που τον απασχολεί;

«Μπορώ να σε βοηθήσω;»