Prios 2: Helderiet Woods

xxiii. Confusion

Ang lamig sa loob ng conference room pero namamawis ako nang sobra.

Unti-unting hinigop ng singsing na suot ko ang itim na usok mula kay Edric.

"Chancey, look at me."

Napapikit-pikit na lang ako habang sapo-sapo ni Mr. Phillips ang pisngi ko paharap sa kanya.

"Wala akong kasalanan . . . Hindi ko sinasadya . . ."

"Ssshh. It's okay. It's okay." Niyakap na naman niya ako at hinawakan ako sa likurang parte ng ulo para hindi ako makalingon pa.

Malamang na tinatago na naman niya ako sa kanila.

"Donovan, what is that mortal you're keeping?"

"She needs to die."

Lalo lang dumami at lumakas ang bulungan nila. Puro sila reklamo. Ang daming reklamo.

"Enough, all of you!"

Lalo akong napakapit kay Mr. Phillips dahil damang-dama ko ang bigat ng paghinga niya. Kahit yung boses niyang sobrang lalim, lalo pang naging nakakatakot.

Ang lakas ng kalabog ng dibdib ko, pero parang mas malakas ang kanya.

"Mr. Phillips, no nature guardians can do that," narinig kong sinabi ni Helene mula sa likuran ko. "I should know."

"It is not her fault!" depensa ni Mr. Phillips sa ginawa ko.

"Then whose fault was that?"

"You don't even know what she is!"

"She's not a human!"

"She's not even a fae!"

"She has a blood of a Dalca, and that's already unacceptable! She will steal our land!"

"Mr. Phillips," pagtawag ni Helene. "I will ask for Eulbert's assistance. We need to know what she is."

Biglang humigpit ang pagkakahawak sa akin ni Mr. Phillips at may malakas na hangin na namang dumaan sa amin. Pagbitiw niya, wala na kami sa loob ng conference room. Nasa ibang lugar na kami, pero mukhang nasa loob pa rin kami ng Prios.

Lalong lumakas ang panginginig ko nang iupo niya ako sa isang single-seat sofa. Iniluhod niya ang kanang tuhod niya sa harapan ko at natanggap ko ang tingin niya sa akin na parang nadidismaya siya sa mga ginawa ko.

"Sorry, Mr. Phillips." Umiiyak ako sa loob ko pero walang tumutulong luha sa mata ko habang nakatingin sa kanya. "Hindi ko alam kung anong nangyari kanina."

"I know. That's not you." Pinunasan niya ang pisngi ko at hinawi ang mga buhok kong dumikit sa mukha kong namamawis. "I'll handle them later."

Wala naman akong kasalanan. Gusto ko lang naman silang pigilan sa ginagawa nila sa kanya. Hindi ko rin naman ginustong sakalin si Edric.

Kung ako lang, ayoko nga siyang hawakan kasi nakakatakot siya. Baka gawin pa niya sa akin yung ginawa niya sa babaeng nakahubad sa opisina niya.

"Mr. Phillips, yung painting sa itaas ng pinto ng conference room . . ."

"What about that?"

"Sino 'yon . . .?"

Imbis na sagutin ako, tinitigan lang niya ako nang mabuti. Yung tingin niya, nagtatanong kung bakit ko tinatanong ang tungkol sa painting na kamukha ng papa ko.

Di ko naman siya masisisi, hindi naman kasi iyon ang punto ng pag-iyak ko.

"What do you mean?"

"Yung . . . yung painting . . . sa itaas ng pinto? Yung katabi ng mga naka-suit . . ."