Blues and Greens

01 Voice

"Oh honey..."

"ahhhh"

"ahhh" ungol ko, este kanta. Oo kanta yan Adore you yung title by Harry Styles.

"Hoy ang ingay! Pwedi ba lumabas ka na lang Lashooooonda!" sigaw ni Marigold. Just kidding, tita ko yan haha.

"Tama na, patayin mo nga yang pinapatugtog mo. Huwag mo na ring sabayan! Parang lason yang bosis mo. Kung sabagay 'di na ko nagtataka, ikaw nga pala si LASHOOONDA!" sigaw pa nga ni tita sa pangalan ko, sabay alis. Sa palengke siguro punta non.

...and yes I am Lashonda Eliasson. When I meet people for the first time this exchange is not uncommon. Rude, sure. I grew up cursing my name due to its unconventional weirdness. Naalala ko tuloy kapag tinatanong ko si mama.

"Ma, bakit Lashonda pa pangalan ko?" iyak ko sa kanya. Hindi niya na naman ako pinapansin.  Sanay na ako. Lagi niya lang sinasabi na she named me Lashonda because she heard it on Dynasty and thought it sounded cool. Hays. She also told me that one day I would grow to love it. I hate when my mom is right.

"Mama, I miss you." bulong ko. "Maygashh! Alas-nuwebe na pala!" dali-dali akong tumayo mula sa pagkakahiga para mag-ayos, may pasok eh.

"Lash! Lash! Lash!" malakas na sigaw ni Croix mula sa pintuan at hindi pa nga na kuntento si abnoy sunod-sunod na katok pa.

"Wait lang!!!! Maliligo pa lang ako!!!!" sigaw ko pabalik habang tumatawa. Binibiro ko lang. Galit na naman niyan siya haha. Kakatapos ko lang mag-ayos. Binilisan ko talaga.

"Dahan-dahan pala sa pagsira sa pintuan namin haaa. Pasalamat ka wala si tita." dagdag ko pa.

"Hoy! Pero seryo ka ba maliligo ka pa lang? Oras na! Ang malas mo kung ganon. Ma l-late ka na niyan, mauuna na 'ko!" sigaw niya pabalik. Halatang galit e. Aba, aba hindi ako papatalo.

"Bababa na nga!" bulong ko. Pagbukas ko ng pintuan nagulat ako sa nakita ko. Haha. Ang gwapo. Pero kalma lang tayo. Para hindi na siya mahirapan magbuhat ng sariling bangko. Binatukan ko agad, bagong gupit eh.

"Ano ba? Hindi ka ba nakapag-almusal?" ganting sambit niya at yung mukhang galit kanina ay napalitan ng mapang-asar na ngiti sabay tawa ng malakas. Tama naman siya wala naman kasing pagkain sa mesa. Bawi na lang sa lunch.

"Okay lang yan. Nandito naman ako. Nabusog ka na ba?" ani ni Croix sabay kindat pa! Sasabunutan ko na sana kaso biglang lumayo at may kinuha sa kaniyang bag na paper bag. Inilabas niya yung tupperware na kulay green at inilahad niya iyon sa 'kin.

"Kainin mo mamaya o kung gusto mo habang nasa sasakyan tayo, ano ba Lash! Kunin mo na." nabuhos ang atensyon ko sa hawak niyang tupperware. Mabait naman 'to eh, di niya ko nakakalimutan palagi. Lumipat yung tingin ko sa mukha niya ang fresh ah, sunod sa buhok na sobrang ayos. Sarap guluhin.

"HAHAHAHAHAHAHA" tawa niya sabay hawak sa kamay ko para ibigay yung tupperware.

"Hoy, Lash anong iniisip mo? Sabihin mo nga. Alam ko na gwapo ako, alam ko rin na hindi mo sasabihin." tawang-tawang saad niya sabay talikod at mabilis na naglakad. Nakita ko pa ang paggalaw ng mga braso niya. Tawang-tawa ang abnoy. Inilagay ko na sa bag ko yung bigay niya at nagmamadaling naglakad para habulin si letchugas. Letche, ang bilis maglakad.

Croix Hasen. He is 21 years old. My hero. Yes I consider him as my hero. Back then I consider him as a brother too. Haha, hanggang ngayon wala rin namang pinagbago as in kuya pa rin. Matanda pa rin siya sa'kin. Ayaw niya lang na tawagin ko siyang kuya. 2 years lang naman daw yung agwat namin.

I am a student who loves to write songs. One day there was an event in our school songwriting contest and there I met Croix. Croix is the assistant of the music producer in College.

"Mamaya pala mauna kanang umuwi. Late na uwi namin mamaya." nagmamadaling sabi ni Croix sabay hila sa bag ko. Nauuna kasi akong maglakad, napaharap tuloy ako sa kanya.

"Opo, manong!" saad ko.

"Manong pala ha." sabay kurot niya sa pisngi ko at pinahid yung kamay niya sa damit ko.

"Ano ba, gurang. Sige na byes! baka ma late ka kasalanan ko pa." saad ko bago umirap.

"Pinahid ko lang naman baka may laway eh. HAHAHAHA" tawa niya sabay kamot sa batok at binitawan na pagkakahawak sa bag ko mula sa likuran.

"Krung, krung!" si Thor
"Croix!" malakas na sigaw ni Elis
"Hoyyy" sigaw ni Albin sabay batok kay Croix. Mga kaibigan niya parang mga gaga at sana di na lang ipinanganak, biro lang.

"Ano na naman ba? Lunis kahapon ah, parang di tayo nagkita. Miss niyo na agad yung escort niyo." sagot ni Croix sa kanila sabay lahad ng kamay niya para yakapin kunwari.

Hays. Binatukan ko si Croix para kunin yung atensyon niya. "Gurang, arog na 'ko!" paalam ko sa kanya. (arog is gora/gorabels)
Paalis na 'ko ng may biglang nagsalita.

"Sweet niyo naman pala." seryosong tono ng boses. He had a deep voice. VOICE. Kala mo talaga wealthy and powerful businessperson and a male monarch of a small state. Actually nominally, or originally subject to a king or emperor talaga siya. Just kidding.

Kahit nakatalikod ako alam kong siya 'yon. Brailen Mack Rowen Deandre. Nilingon ko siya. Di ako ready, bat ganon. He had a devil-may-care outlook and a stellar smile. He wasn't a male model but he should have been. The lush, mother lode-gold hair he groomed so carefully had a rippling quality, a sign of his rude health. His only blemish was that he was beetle-browed and they sometimes knitted in frustration.