a story for others to tell ;; yizhan I

7

─

Sessizce Jingshi'ye geri dönüyorlar. Yibo, gücünün bir kısmını geri kazanmayı başardı, bu yüzden Wei Wuxian'ın Lan Wangji'ye yürürken onu desteklemesi için olan iyi niyetli teklifini reddediyor. Duygusal olarak sarsılmış olabilir, ama hükümsüz değil. Paramparça olduğu halde gururu hâlâ orada.

Bambu Köşkü'nün kapılarına ulaştıklarında, Yibo otomatik olarak geriye dönüp konuk odalarına gitmeye hazırlanıyor. Ancak Lan Wangji'nin, kolundaki eli onu durduruyor.

"Sen uyumadan senin için çalacağım," diyor. "Ruhunu sakinleştirmek için."

Yibo telaşlanarak, "Çalmak—ah," diyor. "Guqin demek istiyorsun. Vaov." Titreyerek eğiliyor. "Klasik müzik konusunda pek bir kulağım yok, ama onur duyarım."

"Diziyi senin için çalmayı teklif ettiğimde neden böyle tepki vermedin?" Wei Wuxian soruyor, elleri kalçasında. "Bu adam kayırmadır!"

Lan Wangji, "Anlamanıza gerek yok," diye sakin bir şekilde devam ediyor. "Sadece dinleyin." Wei Wuxian'a attığı bakış, Wei Wuxian'ı güldürüyor ve şakacı bir şekilde burnuna dokunuyor.

"Kesinlikle benden daha iyi bir dinleyici olacaksın," diyor neşeyle.

Lan Wangji sonunda guqinin önüne oturmak için kendini yere indirdiğinde, Yibo'ya göre bunun çarpıcı bir manzara olduğunu kabul etmek kibir değil. Başlığını çıkardı, bu korkutucu uzunluğunun bir kısmını kaybetmesine neden oldu ve parmakları telleri tıngırdatıp koparırken yüzü konsantre içinde kalıyor.

Kendi yüzünü bu şekilde görmek büyüleyici. Oyunculuğu da var, ancak Yibo yalnızca dans ederken kendi ifadelerini gerçekten inceler. Bu huzurlu konsantrasyondan ziyade hırlamaya, sırıtmaya, rap şarkı sözlerine eşlik etmeye alışkın. Bunun dışında, birlikte oynamaktan veya söyleyecek zekice bir şey düşünmekten sıkılmadığı durumlarda, çoğu görüşmecinin müdahale ettiği boş sayfadır. O zaman bile, bu her şeyden çok bir savunma mekanizması. Lan Wangji'nin ikinci bir deri gibi giydiği dinginlik ona hâlâ yabancı.

Wei Wuxian, Lan Wangji'nin yanında oturuyor ve ona o kadar açık bir hayranlıkla bakıyor ki, Yibo'nun aralarına izinsiz giriyormuş gibi hissetmesini sağlıyor. Yibo, dünyalarını işgal ettiği süre boyunca en çok Wei Wuxian ile vakit geçirdi. İşin garibi, onu asla Xiao Zhan ile karıştırmıyordu. Tavırları, tutumları ve sesleri çok farklı. Xiao Zhan biraz daha temkinli, Wei Wuxian daha canlı ama içlerindeki ışık aynı—parlak ve güzel.

Karşıtlık Yibo'ya sadece evinden ne kadar uzakta olduğunu, Xiao Zhan'dan ne kadar uzakta olduğunu hatırlatıyor. İçindeki yolculuk tutkusu heyecanını yitirdi ve bunun yerine vatan hasretine dönüştü. Yibo motosikletini, kaykayını, telefonunu ve evet, yatağını özlüyor. Bir film setinin kaosunu, ekibin yaşadığı koşuşturmayı ve ritüelleri özlüyor. İnsanları özlüyor—Han-ge, Seungyoun, ailesi.

Xiao Zhan ile ilişkilerini yeniden kurmak için bir şans daha istiyor. Sadece arkadaş olarak olsa bile.

Lan Wangji'nin müziğine ruhsal bir güç katıp katmadığını bilmiyor ama yine de Yibo, kendini daha sakin hissediyor. Sonunda eve gitmek istediğini kabul edebiliyor. Şimdi mesele oraya varmak.

Lan Wangji, ellerini guqin'den kaldırmadan önce son bir kadansla tellerin üzerinde gezdiriyor. Melodi havada süzülüyor, pencereden dışarı çıkıp serin geceye karışmadan önce Jingshi'nin sakinlerine son bir hediye olarak orada asılı kalıyor. Şarkı kaybolurken Lan Wangji ellerini yavaşça indirip kucağına oturtuyor.

Son nota kaybolduğunda, Yibo ayağa kalkarak selam veriyor.

"Teşekkür ederim," diyor. "Bu çok güzeldi. Sanırım duymam gerekiyordu."