အခန်း (၆၈)
စွန့်လွှတ်ခြင်း
ချောင်ဝေ့နင်မှာ လမ်းအနည်းငယ်လျှောက်လာပြီးချိန်ဝယ် ကုရှန်းတစ်ယောက် အတော်အတန်ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေကြောင်း သတိထားမိသွားသည်။ ယမန်နေ့ညက ရုတ်ရုတ်သဲသဲ အဖြစ်အပျက်များဖြစ်ပွားသွားခဲ့သည့်အချိန်နောက်ပိုင်းမှစတင်ကာ ၎င်းမှာ တစ်ချိန်လုံး တိတ်ဆိတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
ကောင်းရှောင်လျန်သည်ကား သူတို့အုပ်စုနှင့် အလွန်အမင်း လက်ပွန်းတတီး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုမရှိသည့်အပြင် ဣန္ဒြေသိက္ခာကြီးမားသော မိန်းကလေးတစ်ဦးလည်း ဖြစ်လေရာ သူ(မ)ဘက်မှစတင်၍ စကားစမြည်ပြောဆိုလာခြင်းမရှိဘဲ တစ်ဖက်တွင် မြင်းဇက်ကြိုးကိုကိုင်ထားသော ကျန်းချန်လင်ကို ဂရုတစိုက်ကူညီပေးနေရင်း သူတို့၏အနောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းအကွာမှသာ လိုက်လာနေ၏__အနှီကောင်လေးမှာ သူ၏အသစ်စက်စက် 'တာ့ဟွမ်း' ဓားကြီးကို လက်ထဲတွင်ပွေ့ပိုက်ထားရင်း မြင်းပေါ်တွင် ငိုက်မြည်းနေရှာသည်။ မြင်း၏လည်ကုတ်ပေါ်သို့စီးကျနေသော သူ့သွားရည်များကြောင့် မြင်းမွေးများအားလုံး စိုစွတ်သွားရှာပြီး အဆိုပါမြင်းကလေးမှာ သူ့ဦးခေါင်းကို တစ်ချိန်လုံး တလှုပ်လှုပ်ခါယမ်းနေတော့သည်။
ချောင်ဝေ့နင်က ကုရှန်းအနားသို့တိုးကပ်လာကာ ခေါင်းကိုစောင်းငဲ့ရင်း သူ(မ)၏မျက်နှာအမူအရာကို စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်ကြည့်ရှုလိုက်ပြီးသော် မေးမြန်းလိုက်လေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ။ မင်းလဲ အိပ်ရေးမဝလို့လား"
ကုရှန်းက သူ့ကို စိတ်မပါလက်မပါဖြင့် တစ်ချက်မျှပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ဇနီးပျိုလေးတစ်ယောက်ပမာ ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားသည်။ ချောင်ဝေ့နင်မှာ အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားရှာ၏။ သူ(မ)မှာ မကောင်းတာတစ်ခုခု စားလိုက်မိလို့များလားဟူသည့်အတွေးနှင့် သူ့လက်ကို ပျာပျာသလဲဆန့်တန်းကာ သူ(မ)၏နဖူးပေါ်သို့လက်တင်၍ စမ်းသပ်ကြည့်နေရင်း စိတ်ထဲ၌ တွေးတောလိုက်သည်။
"ဒီလိုအငြိမ်မနေဘဲ သွားလာခုန်ပေါက်နေတတ်တဲ့လူက ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေရတာလဲ။ နေမကောင်းဖြစ်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်"
