SERENDIPITY-Harlena

22

Bölüm Şarkısı-Selena Gomez(Vicio)

Harry'den

     Geri dönüşümüz dünkü yürüyüşümüzden çok daha uzun zaman aldı. Aslında tam tersi olur sanmıştık.

"Seni evine mi bırakayım?"

"Evet. Juan'ı görmem lazım."

     Ben Selena'nın evine sürerken aklımda gezinen bir tek şey vardı. Bu hafta içinde olacak babamın düğünü. Çok büyük bir şey olmayacağını ve kalabalık olmayacağını biliyorum ama yine de tanışmam gereken milyon tane insan olacak. İskelenin üzerinde kumsalda bir yerde olacak. Önceden ayarladıkları yer daha büyüktü ama kazadan sonra acele etmek adına daha sade bir şeye kaymıştı fikirleri. Yarın akşam onlar için büyük gündü ve onlar balayına gidince belki ben de bir süre babamın sesine maruz kalmak zorunda kalmazdım. Zaten Patricia'ya da fazlasıyla katlanabildiğim söylenemez.

"Ne düşünüyorsun?" Selena bana dönüp sorunca bir anda zihnimden geçenleri kenara bıraktım.

"Babamla Patricia'nın evlenmesine dört gün var."

"Babanla aranı düzeltecekesin ama değil mi?"

     Dün bunu söylediğimi biliyorum ama her saniye düşüncelerim o kadar çok değişiyor ki karar varmek gittikçe zorlaşıyor. Babam için bazen kızgınlık besliyorum bazen özlem.

"Düzelteceğim demedim, deneyeceğim dedim." gözlerini devirdiğini görmesem de bunu yaptığna eminim.

"Fikirlerin nasıl bu kadar çabuk değişebiliyor anlamıyorum."

"Bu normal olan sanıyordum. Sonuçta dört gün sonra babamın düğününe gideceğim gibi annemi aldattığı kadının da düğününe gitmiş olacağım."

"Eline mikrofonu alıp da bunu bağırmazsan bir problem olmaz." bunu yaptığım anı hayal etmemle güldüm. Her şey mahvolurdu.

"Böyle bir şey yapmam."

"Düğün yerine erken mi gideceksin?"

"Düğüne damadın oğlu olarak değil de sadece bir  davetli gibi gideceğim. O yüzden fazla erken gitmeme gerek yok. Hem onlar da beni ayak altında istemez."

*****

Selena'dan

     Benim evimin önüne gelmemizle konuşmamızı bitirdik. Arabada yaptığımız konuşmaya göre pazartesi akşamı babasıyla tanışacaktım. Bu hala düşündükçe biraz beni geriyor. Ama yine de kaçınılmazdan kaçmanın manası olmadığı için kendimi bu fikre alıştırmaya çalışıyorum.

     Harry'e veda edip arabadan indim. Kendi evime girmemle içerisinin beklediğimden sessiz olduğunu fark ettim. Evin içinde Juan'ın adının birkaç kez bağırsam da ses gelmedi. Halbuki evde olacağını sanıyordum. çantamı yere bırakıp. Evi gezmeye başladım. Cidden yoktu. Cebimden telefonumu çıkarıp Juan'ı aramaya başladım. Merdivenlerden aşağıya inerken kapının kapan ma sesini duydum. Juan'ı görmemle kulağımdaki telefonumu indirdim.

"Nerdeydin?" şaşkınca bana baktı. Yakalanmış gibi bir ifadesi vardı ve bunu anlayamadım.

"Markete gittim."

"Ne için?"

"Ketçap almak için." poşet olmayan ellerine baktım.

"Ketçap nerde o zaman?" yere bakıp vereceği cevabı düşünmeye başlamasıyla bir şeyler çevirdiğinden daha da emin oldum.