It was Saturday but I felt like I'm going to explode. I'm so frustrate, why? Because I don't know if I have a chance to be a good in cooking. Mom always nag me about on my skillsless.
I just want to volunteer to know how to cook and not dependent on mom. Cuz I'm a big girl now I have to practice all of what mature's doing. But basically it ends in palpak.
Another day is another day, gigising ng maaga at magsaing para sa umagahan well gising din naman si mama dahil siya ang magluluto. Medyo nahihiya ako kasi kapag ako ang nagluluto alam ko naman kaso palpak palagi. Minsan kapag hindi na kaya ni mama ang pagiging walang alam ko she nag me and shout me that makes my heartbeat fast.
But of course it always end of apologizing to her, shes my mom. No matter how she treat me it doesn't matter she always perfect at all she is my mom.
Nagbihis na ako dahil panibagong pasok na naman, minsan kapag wala akong ginagawa I always count the days when papa died. But there's no sense of making back in the past. It was a past, a shocking past.
Total my kotse si mama at papunta narin siya sa trabaho niya ay syempre pinasakay niya ako. Kaso nga lang gaya ng dati palagi siyang nag kukuwento pero hindi sakin, kundi sa kabilang linya. Minamasdan ko lang siya at wala siyang pakialam kung papanoorin ko siya sa buong byahe. Shes always like that.
....
Tinignan ko ang relo ko at 2 minutes nalang its snack time, so nag bibilang nalang ako ng oras dahil nag kukuwento lang siya about sa anak niyang namatay last year. She's always like that.
10.9.8.7.6.5.4..... 3 , 2 , dali dali kung kinuha ang bag ko dahil in one second wala ng magagawa ang guro kundi pa-i-snackin kami.
Tumayo ako pero napansin ko lang parang wala na naman si Carel 3 days na siyang absent well baka napagalitan na naman. Kung maka sigarilyo kasi yun parang bukas wala na siya, parang bilang na ang araw. Tsk.
Total P.E namin ngayon at suot ko ang pulang pares ng uniporme at sinuksok ang dalawang kamay sa magkabilang bulsa. Isang strap ng bag ang nasa balikat ko and I always smile kapag may na daanan ako. Wala naman silang pakialam kaya mag walang pakialaman nalang kami.
Cause there is no sunlight if I loose you baby....
There is no clear skies if I loose you babys....
Thats me, fond of Bruno mars music, wala lang maganda lang ang lyrics and ang message. Alam ko namang mga love love iyan pero wala lang ganyan ako.
''Can of cobra." Wika ko sa tindira, alam kung walang ganito sa canteen kaya lumabas ako ng school isang beses ko lang naman tong magagawa in a week, e. Kaya okay lang, kapag nakasanayan there's no turning back.
Umupo ako sa simintong upuan ni tindira, hindi ko naman kasi alam ang pangalan niya tapos wala akong balak magtanong. Uminom lang ako and I count a second just like what I do.
YOU ARE READING
BIPOLAR MEANS ME
Short StoryBakit pagkatapos maging malungkot maging masaya? Bakit pagkatapos ng masaya magiging malungkot? Bakit ako pa? Bakit kailangan ko pang maramdaman to? Bakit niyo ko pina ikot sa kalukuhan ninyo? Akala ko naging masaya talaga kayo, na ako lang pero ba...
