Οι Συγκάτοικοι {GWattys}

Κεφάλαιο 21ο

Μ' αρέσει που εγώ περίμενα και θεματική είσοδο στο σπίτι. Με ροδοπέταλα σκορπισμένα στο πάτωμα ίσως και κάποια κεριά να τρεμοπαίζουν.

Χτυπούσα το πόδι μου νευρικά στο πάτωμα περιμένοντας μια καλή δικαιολογία, για το καλό του.

Εκείνος κοιτούσε νευρικά μία εμένα και μία το κοκκαλιάρικο και χαζοχαρούμενο πλάσμα πάνω στον καναπέ.

«Γεια, είμαι η Νταιάν!» σηκώθηκε και άπλωσε το χέρι για χειραψία. Την κοίταξα, σουφρώνοντας τα χείλη μου με αηδία.

«Ίαν;;:» τον πίεσα πιο πολύ. Τότε εκείνη μάζεψε το χέρι της ντροπιασμένη και κοίταξε το πάτωμα, προχωρώντας προς το δωμάτιο που έμενα ΕΓΩ!

Όταν είδα πως δίστασε τόσο πολύ για να πει κάτι, γύρισα με νεύρα και άρχισα να προχωράω προς την πόρτα. «Σίντευ! Διάολε, περίμενε!» τον άκουσα να φωνάζει πίσω μου καθώς με ακολουθούσε. Γύρισα τα μάτια μου προς τα πάνω, ξεφυσώντας.

«Γιατί παίζεις μαζί μου μου λες; Πρώτα μου λες να γυρίσω μαζί σου ενώ με έχεις ήδη αντικαταστήσει;» γύρισα να τον αντικρίσω. «Ακούς τι λες; Να σε αντικαταστήσω; Με ποια; Με αυτό; Χρειαζόμουν κάποιον να κάνει τις δουλειές του σπιτιού για αυτό την πήρα.» μου εξήγησε καθώς ο τόνος της φωνής του έδειχνε ειλικρίνεια. Δάγκωσα νευρικά το χείλος μου κοιτάζοντας παντού εκτός από αυτόν. Εκείνος γέλασε αχνά κουνώντας το κεφάλι του περιφρονητικά καθώς με πλησίασε, η ανάσα του δρόσιζε το αυτί μου. «Πάμε μέσα τώρα..» ψιθύρισε με αποπλανητικό τόνο κάνοντας όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει.

«Και τι θα κάνουμε με την...» άρχισα αλλά με διέκοψε. «Της είχα πει πως με το που θα έρθω, τότε είναι και η στιγμή που θα φύγει και συμφώνησε. Άρα, όταν μπούμε μέσα τότε πιθανότατα θα μαζεύει τα πράγματα της για να φύγει.»

«Άρα το είχες δεδομένο πως θα έρθω...» γκρίνιαξα. «Για όνομα του Θεού!» άρχισε αγανακτισμένος και γέλασα. «Χα!» φώναξα περήφανα. «Πλάκα έκανα. Άντε πάμε μέσα...» του έκλεισα το μάτι.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Αφού έφυγε η Νταιάν, έφτιαξα τα πράγματα στο δωμάτιο μου και τακτοποίησα τα ρούχα μου. Έκανα τα μαλλιά μου μία κοτσίδα και έκατσα στο κρεβάτι μου. Εδώ και δύο ώρες δεν άκουσα καθόλου τον Ίαν...

Άρχισα να περπατάω με τις κάλτσες προς την σκάλα καθώς την ανέβηκα και αθόρυβα πλησίασα την πόρτα του δωματίου του. Την άνοιξα σιγά-σιγά και έχωσα το κεφάλι μου μέσα για να δω. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, αφού ήταν ήδη σκοτάδι έξω και τα πατζούρια ήταν κλειστά. Τα μάτια μου έτρεξαν στην καλογυμνασμένη φιγούρα του. Κοιμόταν πάνω στο κρεβάτι του, ημίγυμνος. Έκλεισα την πόρτα και προχώρησα μέσα, προς αυτόν.