Οι Συγκάτοικοι {GWattys}

Κεφάλαιο 13ο

Το μπουκάλι άδειαζε και οι ώρες περνούσαν αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα τον χρόνο. Είχαμε συζητήσεις εις βάθους, μιλούσαμε για τα πάντα. Έχει πολύ καλή πειθώ και είναι άτομο που οι συζητήσεις μαζί του σε βγάζουν παραπάνω από κερδισμένο. Κρεμόμουν από τα χείλη του, φαινόταν πως το πνευματικό του επίπεδο ήταν παραπάνω από το στοιχειώδες, ήταν καλλιεργημένος, πανέξυπνος και με πολλές γνώσεις.

Ύστερα από μερικά ποτήρια ακόμα, η μπροστινή πόρτα άνοιξε και ο Ίαν μπήκε μέσα. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, το πουκάμισο στραβοκουμπωμένο και η γραβάτα σχεδόν στραβή.Κρατούσε το παλτό του στον ώμο του καθώς περπάτησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

«Ίαν!» χαμογέλασε ο Κάιλ γυρνώντας το κεφάλι του προς εκείνον. «Κάιλ;;» είπε δύσπιστα ο Ίαν και μετά το βλέμμα του έπεσε σε μένα. «Σίντ;»

Ήπια λίγο ακόμα από το κρασί και έμεινα να τους κοιτάω και τους δύο. Αυτό θα είναι πολύ διασκεδαστικό. «Τι κάνεις εδώ Κάιλ;» άρχισε και τα μάτια του προσγειώθηκαν στο άδειο πλέον μπουκάλι με το κρασί. «Ήρθα από την Νέα Υόρκη για να δω τον αδερφό μου. Κακό είναι;» ρώτησε με ένα απίστευτα γοητευτικό χαμόγελο ο Κάιλ. Η οικογένεια Πίτερσον είναι προφανώς πάμπλουτη. Εγώ κάθομαι ακόμα στον καναπέ, να παρακολουθώ την συνομιλία των δύο αδερφών. «Φυσικά και όχι..» είπε με ανακούφιση ο Ίαν και αγκάλιασε τον αδερφό του. «Μυρίζεις γυναικείο άρωμα και έχεις σημάδια από κραγιόν στον γιακιά σου.. Παλιός καλός Ίαν. Ποιά είναι η τυχερή;» τον πείραξε ο Κάιλ. «Τίποτα το σημαντικό..» ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του. «Στην αρχή πίστευα πως όντως σοβαρεύτηκες και αρραβωνιάστηκες αυτήν την σπουδαία νεαρή αλλά ...» σταμάτησε και με κοίταξε αφού είχα ξεσπάσει σε υστερικά γέλια. «Ο Ίαν; Να σοβαρευτεί;» συνέχισα να γελάω σαν τρελή και παρατήρησα το σαγόνι του Ίαν να έχει σφίξει και τα μάτια του να με καρφώνουν.

Σκούπισα τα δάκρυα από το γέλιο. «Συγνώμη, συνεχίστε.» η φωνή μου ήταν τσιριχτή. «Λοιπόν Κάιλ, από' τι βλέπω γνώρισες την συγκάτοικο μου και ήρθατε αρκετά κοντά!» μίλησε με ψεύτικη χαρά ο Ίαν, μέσα από σφιγμένα δόντια. «Είναι εξαιρετική!» αναφώνησε με θαυμασμό ο Κάιλ και γύρισε να με κοιτάξει. «Και εσύ είσαι σπουδαίος Κάιλ!» κοκκίνισα κοιτάζοντας το πάτωμα. Ο Ίαν σήκωσε τα χείλη του με αηδία.

«Πρέπει να πηγαίνω όμως τώρα. Είναι αργά και εσύ είσαι κουρασμένη.» ανακοίνωσε και τα μάτια του ποτέ δεν άφησαν τα δικά μου. «Όπως επιθυμείς! Πόσες μέρες θα μείνεις εδώ;» ρώτησα καθώς σηκώθηκα επιτέλους από τον καναπέ, τότε ένιωσα όλη την ζαλάδα να με χτυπάει στο κεφάλι αλλά προσπάθησα να το κρύψω. «Για όσες μέρες προκύψει.» η φωνή του σιγανή αλλά μπορούσα να την ακούσω καθαρά. Πήγα να τον χαιρετήσω αλλά το βήμα μου με πρόδωσε και έχασα για λίγο την ισορροπία μου. «Σίντ!» φώναξαν και οι δύο την ίδια στιγμή και ο Κάιλ έτρεξε να με αγκαλιάσει ώστε να μην πέσω. «Είμαι καλά ευχαριστώ!» γέλασα αμήχανα «Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση πως το αλκοόλ και εγώ δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε.» σχολίασα και εκείνος χαμογέλασε πιάνοντας το πρόσωπο μου. «Καληνύχτα!» φίλησε το κούτελο μου προκαλώντας την διακοπή της αναπνοής μου για λίγα δευτερόλεπτα. «Θα σε δω αύριο;» με κοίταξε βαθιά στα μάτια ενώ το βλέμμα του ήταν γεμάτο ελπίδα. Έγνεψα κουνώντας το κεφάλι μου και ένα χαμόγελο τεντώθηκε στο πρόσωπο του.