ထိုေန႔ကေနရဲခရီးပန္းေနသျဖင့္ထမင္းစားၿပီး
ေနာက္ခ်က္ခ်င္းအိပ္ယာဝင္ခဲ့သည္။ေနရဲအိပ္
ေပ်ာ္ေနစဥ္ေနရဲအေမကဘုရားခန္းထဲေရာက္
သြားသည္။ဘုရားခန္းထဲတြင္ေနရဲပစၥည္းေတြ
ပ်႕ံက်ဲေနသည္။
“ဒီကေလးကလည္းသူ႔အခန္းထဲသူမဖြဘူး။ဘုရားခန္းထဲလာဖြထားတယ္”
ေနရဲအေမကေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္ၿပီးနံရံ
တြင္ခ်ိတ္လိုက္သည္။ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွထြက္
က်ေနသည့္အခ်ိဳရည္ဘူးႏွင့္မုန္႔ထုပ္ေတြကိုလည္းေကာက္သိမ္းလိုက္သည္။
ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ေလးကိုလည္းေကာက္ၾကည့္ၿပီးဘယ္
နားတင္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ဘုရားစင္ေပၚခဏတင္
ျပီးဘုရားခန္းထဲတံျမက္စည္းလွဲေနသည္။တံျမက္စည္းလွဲၿပီးသြားေတာ့ဘုရားခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။
ေနရဲကခရီးပန္းၿပီးအိပ္ေမာက်ေနသည္။႐ုတ္တရတ္သူ႔ေျခေထာက္ကိုလူတစ္ေယာက္ကလာ
ပုတ္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ေနရဲထထ”
ေနရဲမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႔ကိုလာႏိႈးသူကေရွးေခတ္နန္းတြင္းအဝတ္အစားေတြႏွင့္မို႔သူတအ့ံတၾသျဖစ္သြားရသည္။
“ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ”
“ငါကငါေပါ့”
“ဟင္ခင္ဗ်ားကငါေပါ့ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္က
ဘယ္သိမွာတုန္း။နာမည္မရွိဘူူးလား"
“နာမည္လား…ငါ့နာမည္ေတာင္ေမ့သေလာက္
ျဖစ္ေနၿပီ။ေဇာ္ဂ်ီလို႔ေခၚေလ”
“ေဇာ္ဂ်ီ…ခင္ဗ်ားနာမည္ကေဇာ္ဂ်ီလား”
“မဟုတ္ဘူး။ငါကေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္ထဲကထြက္လာတဲ့လူမို႔လို႔”
ေနရဲထပ္ၿပီးအ့ံၾသရျပန္ၿပီ။
“ဘယ္ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္လဲ။ကၽြန္ေတာ္ဝယ္လာတဲ့
ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္လား”
“ဟုတ္တယ္။မင္းအေမကငါ့ကိုဘုရားစင္ေပၚ
တင္သြားလို႔။ငါကဘုရားစင္ေပၚေနလို႔မရဘူး။
ငါ့ကိုေအာက္ျပန္ခ်ေပး"
“ဟုတ္ကဲ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခ်ေပးပါ့မယ္”
“ဒါဆိုငါသြားေတာ့မယ္”
“ေနပါဦးဗ်။ဦးေဇာ္ဂ်ီ…ဦးေဇာ္ဂ်ီ”
“ဟဲ့သား…ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ”
YOU ARE READING
The Love Tree, 600 years ago (u&z)(Completed)
Historical Fictionလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ရာကတည္းကရွင္သန္ေနေသာသစ္ပင္တစ္ပင္။က်ိန္စာမိၿပီးမေသႏိုင္ေသာလူတစ္ေယာက္။ႏွစ္ေျခာက္ရာသစ္ပင္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲသည့္မိန္းကေလးႏွင့္က်ိန္စာတိုက္ခဲ့သူလူတစ္ေယာက္တို႔ဒီဘက္ေခတ္တြင္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ၾကေသာအခါ... Unicode လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်းခြောက်...
