'Benim Kararlarım' Bizim Hayatımız'( Gerçek Bir Hayat Hikayesi)

Bitti!

🍁 Selamun Aleyküm Kardeşlerim

🍁 Yeni Bölüme Hoş Geldiniz

🍁 Nasılsınız? Beni Soracak  Olursanız Elhamdülillah İyim. Yorumlarınız Beni Çok Mutlu Ediyor. Hepinizden Allah Razı Olsun."

🍁 Bölüm  Sondaki Soruları Cevaplamayı Unutmayınız.

___________________________________________________________________

Firdevs Karatay'dan

Hastaneden çıkalı 2 hafta olmuştu ve ben derslerimden çok geri kalmıştım. Üniversite sınavına da az kalmıştı. Bir yandan onun korkusunu da yaşıyordum.  Biraz ağrım vardı ama idare edebilirdim.  Yatağımdan kalkıp doğruca banyoya gidip yarım saatlik bir duş aldıktan sonra elbise dolabına gidip okul uniformalarımı  çıkartım.
Giyindikten sonra aynanın karşsına geçip düzeltim. Uzun saçlarımı da taradıktan sonra masadan çantamı ve telefonumu alıp odadan çıktım.

Merdivenlerden inerken kendi kendime şarkı söylüyordum. Şarkı deyince aklıma okuldaki yarışma geldi. Esra bana benim o durumda  olduğum için  ertelediğini söylemişti.
Mutfağa girdiğimde canım annem tezgahın önünde dikilmiş domatesleri dilimliyordu. Arkadan anneme sarıldığımda annem elini kalbinin yanına koyup sonra bana dönerek yavaşça koluma vurdu.
"Korkutun beni kızım"  Dedi nefes alıp vererek.

Küçük çocuklar  gibi omuz silkerek annemin yanağından makas alıp kahvaltı masasına oturdum. Babam yoktu. Sabah sabah nereye gitmiş olabilirdi ki?
Bugün  izinli olduğu için işe de gitmiyordu. Peki nerde?
" Babişko nerde valide sultan?" Diye sorunca annem başını öne eğdi. Annemin yüzündeki  gülümseme  solunca bunun anlamını anlamam uzun sürmedi. Annemin elini güven verircesine sıkıp zor olsa bile gülümsedim.

" Asma o tatlı suratını  sultanım. Alıştım  artık biliyorsun değil mi?"  Annem minnet dolu bakış atıp  yavaşça  yerinden kalkıp başımdan öptü ve bana sıkıca sarıldı. Sımsıkı sarıldım beni herkesten  çok seven tatlı anneme. Annem benden ayrılınca elini omzuma koydu.

Keyfini yerine getirmek için " Hele bir çay koy bize hanım hanım" Göz  kırptığımda gülümsedi.

"Çok güçlü birisin Firdevs. Biliyorsun bunu değil mi?"

Masanın  üzerindeki  salatalardan bir iki tane ağzıma attım.

" Bunu sana borçluyum  anne. Sende  bunu biliyorsun değil mi? "
Annem başını salayıp iki çay koyup bir tanesini benim önüme verip diğerini  de kendi önüne koydu. Ve sonra  kalktığı yerden tekrardan  gidip oturdu.
Üzerimdeki formaları görünce hafifçe kaşlarını çattı.

" Okula mı gidiyorsun sen?"

" Evet. Sakın itiraz etme. Çünkü ben derslerimden çok geride kaldım. Ve endişelenme ben iyiyim."

Birşey sormasına izin vermeden soracağı bütün soruları cevapladım.
Çayımı hızlıca içip masadan kalktım. Sıcak olduğunu unutmuştum çünkü dilim yanmştı. Mutfak kapısından çıkmadan önce dilimi üflemeye çalıştım sonra göz ucuyla anneme baktım.
" Bugün Esralarda kalırım. Beni merak etme. Babamada söylersin." Spor ayakkabılarımı  giyip evden çıktım.

Babaannem beni hiç sevmezdi. İki yaşımdan ve bu yaşıma gelene kadar benden nefret ediyordu. Ne yazık  ki nefret etmeye devam edeceğini çok iyi biliyordum.
Lakin  benden neden bu kadar nefret ettiğini bilmiyordum.  Anneme sorduğumda hep beni geçiştiriyordu. Babam ise 'Zamanı gelince herşeyi anlatacağım' diyordu. 18 yaşındaydım ben.