CAPTURED UNWILLINGLY BY HEART Season 2 (ON-GOING)

Chapter 97

Aly's POV

Habang naglalakad ako pauwi, mabigat sa pakiramdam ang nangyari. Sobrang takot at pag-aalala ang aking nadarama. Parang nawalan ako ng boses, hindi ko na maipahayag ang nararamdaman ko sa mga oras na 'yon. Nakakapangilabot para sa akin ang nangyari.

Bawat hakbang ko, tila humihirap ang paligid, at ramdam ko ang takot na parang apoy sa dibdib. Nagmula ang takot sa pagnanais na hindi mawala ang isang espesyal sa akin. Sa yugtong ito ng aking buhay, ayaw ko nang maranasan ang ganitong kirot.

Nang hindi ko makita si Mr. Richard, punong-puno ako ng kaba. Parang may butas sa puso ko, at ang ideya ng posibilidad na may mangyaring masama sa kaniya ay literal na nagdulot sa akin ng malalim na nerbiyos at pagkabahala. Hindi ko mapigilang isipin ang mga bagay na maaaring nangyari sa kaniya, at habang lumilipas ang mga minuto, parang napapabilis ang oras na hindi ko alam kung paano haharapin.

Nang magkita kami ni Mr. Richard, nagkaroon ako ng mga pag-aalinlangan. 'Yong takot ko parang bumawas nang makita ko siya. Ngunit ngayong nasa harap ko na siya, nagsimula akong mag-isip na baka hindi gaanong masama ang nangyari.

Sa mga pagkakataong ito, mas nauunawaan ko ang halaga ng bawat tao sa buhay ko. Mga maliliit na bagay na minsan ay hindi napapansin, ngayon ay biglang naging mahalaga. Kaya sa tuwing may pagkakataon, ipinaparamdam ko sa kanila ang aking pag-aalaga. Habang nagpapatuloy akong maglakad pauwi, dala-dala ko ang pangako sa sarili na hindi ko pababayaan ang mga taong nagbibigay kulay sa aking buhay.

Nawalan na ako ng mahal sa buhay. Parang hindi ko na yata kayang mawalan pa muli.

"Akyat muna ho ako, Mr. Richard."

"Aly. Walang nangyaring masama sa akin, kaya huwag mo sanang sisihin ang sarili mo sa nangyari kanina, okay? Thank you sa pag-aalala mo. Na-appreciate ko iyon bilang Tatay mo."

Lumingon naman ako kay Mr. Richard at natagpuan ko ang kaluwagan at pag-unawa. Nag-iwan siya ng ngiti na puno ng kababaang-loob, isang senyales na wala akong dapat na ikabahala. Naramdaman kong may bahagi siya ng kanyang puso na nagpapatawad na at handang tanggapin ang anuman ang naging resulta ng mga pangyayari.

Hindi na kailangang magsalita ng mga salitang nagmumula sa bibig upang maiparating ang kahulugan. Kasabay nito, ang pagyakap niya sa akin ay nagdulot ng malasakit at pag-aalaga, na para bang hinahayaan niyang malunasan ang mga sugat na dulot ng mga pangyayari.

Buong Sabado at Linggo, halos araw-araw ako sa silid-aklatan. Madalas, mas matagpuan akong nagbabasa kaysa sa ibang lugar. Minsan sa hardin, sa sala, sa labas ng bahay, at kung saan-saan pa. Parang ang buong panahon ko ay nauukit na sa mga pahina ng mga libro. Pero hindi ito sayang na oras; ito'y pagsisikap na mag-aral nang mas maaga, para pagdating ng klase, handa ako sa mga aralin.

Ayokong maging kulang ang nalalaman ko. Gusto kong maging handa sa mga bagong kaalaman. Alam ko na sa Oxford, mataas ang antas ng pag-aaral, kaya't naghahanda ako nang maigi. Napagtanto ko na ang pag-aaral sa Oxford ay hindi lang para sa akin, kundi para sa mga estudyante mula sa iba't ibang dako ng mundo. Kilala ang Oxford sa kaniyang husay kaya naman't inspirasyon ito para pagbutihin ko ang aking pag-aaral.

Pagdating ng Lunes ay si Ate Sarah na ang naghatid sa akin. May pagpupulong na naman daw kasi sila Mr. Richard kasama ang mga Konseho.

"Sunduin na lang kita mamaya."

"Salamat po, Ate Sarah."

"Good luck sa first day of class mo."

Hinintay ko munang makaalis si Ate Sarah bago ako tumalikod. Pagpasok ko pa lang ay halos mapuno na ng mga estudyante ang kabuuan ng Oxford. Makikita mo ang iba't ibang race, mga lahi, at iba't ibang mga kulay. Pakiramdam ko ay outcast na outcast ako sa lugar na ito.