Sinds die dag

Wen er maar aan.

Maandag op school loop ik de hele tijd lachend rond. Het boeit me niet dat Tammy nog steeds niet naast me wil zitten. Het boeit me allemaal niet. Ik heb Chris. En hij is serieus met mij. Hij is veranderd. Tammy had geen gelijk, Chris gaat me niet zomaar weer laten vallen. Deze keer is het anders.

In de pauze kom ik als laatste aan bij onze vaste tafel. Ik voel me toch wat ongemakkelijk als ik naast Elena ga zitten. Ik kijk naar de andere kant van de aula, waar Chris staat. Alles wat hij doet, maakt me nog verliefder op hem. De manier waarop hij staat, zijn lach, hoe hij beweegt.. alles zorgt ervoor dat ik kriebels voel in mijn buik.

"Dus", begint Tammy, "is het echt waar?" Ze kijk mij aan. "Bedoel je..", begin ik. Ze knikt. "Jij en Chris, bedoel ik. Is het echt waar dat jullie nu een relatie hebben?" Ik knik. De andere meiden reageren verbaasd. "Echt?" "Ben je serieus?" "Wow.." Ik glimlach. Onzeker kijk ik naar Tammy. Is ze nog boos?

Tammy zucht. "Het spijt me", zegt ze, "misschien had je gelijk. Misschien is Chris echt anders deze keer. Het kan tenminste geen kwaad om hem een kans te geven." Ik kijk haar lachend aan. "Dank je", zeg ik. Mijn dag kan niet meer stuk.

Nu de 'ruzie' weer bijgelegd is, vragen de meiden meteen honderduit over mij en Chris. Hoelang er al iets tussen ons is, hoe onze eerste zoen was, hoe ik zeker weet dat hij serieus is, ze willen alles weten. Lachend vertel ik ze alles. Het voelt goed om dit gewoon te kunnen delen met ze. Zelfs Tammy luistert geïnteresseerd mee. Ze is minder enthousiast dan de anderen, maar dat is oké; ik zou ook niet staan te springen om te horen hoe goed Luuk zoent.

Wanneer de bel gaat, loop ik samen met Tammy naar ons lokaal. Tijdens de les kletsen we weer gezellig, tot grote ergernis van de lerares. Het maakt me niet uit dat ze ons blijft waarschuwen, het is weer goed tussen Tammy en mij, dat is nu even het belangrijkste.

Als de lesdag voorbij is, fietsen Tammy en ik samen naar huis. "Kom je anders gezellig bij mij huiswerk maken?", vraagt Tammy, "Dat maakt wiskunde misschien nog een beetje leuk." Lachend stem ik met het idee in.

Even later zitten we in Tammy's kamer, gebogen over moeilijke wiskundesommen. Tammy slaakt een geërgerde zucht. "Die Bergakker kan echt niet uitleggen, ik snap er helemaal niks van!", zegt ze wanhopig. Ik lach. "Hoe weet jij nou of hij goed kan uitleggen? Je luistert nooit naar wat die man zegt." Tammy rolt met haar ogen en geeft me een stomp. "Ik zoek wel een filmpje met uitleg op. Die mensen op YouTube kunnen het altijd honderd keer beter uitleggen", zegt ze, en ze pakt haar telefoon.

Maar er blijken veel leukere dingen op YouTube te staan dan wiskundefilmpjes. Even later zitten we samen te lachen om domme filmpjes, terwijl onze wiskundeboeken vergeten naast ons liggen.

Heel veel video's later staat Tammy op. "Oké, van wiskunde komt toch niks meer", zegt ze, "Kom, we gaan even wat drinken." Samen lopen we naar beneden. In de keuken trekt Tammy de koelkast open en vraagt wat ik wil drinken. "Sinas? Cola? Water? Melk? Bier?", noemt ze op. Ik lach. "Doe maar cola." Tammy heeft net twee glazen cola ingeschonken, wanneer we de deur open horen gaan. Chris komt binnen.

"Hoi", zegt hij droog. Tammy en ik staren hem aan. Chris' gezicht zit onder het bloed en zijn shirt is vies en gescheurd. "Wat is er gebeurd?", vraagt Tammy, "Moest je weer zo nodig vechten?" Ze probeert boos over te komen, maar het is duidelijk dat ze bezorgd is. Chris schudt zijn hoofd en zucht. "Nee, wat gedoe om geld, niks heftigs hoor", zegt hij. "Het ziet er vrij heftig uit", zeg ik bezorgd. "Het valt echt wel mee", zegt Chris. Ik zucht en loop naar hem toe. Ondertussen vraagt Tammy door. "Wat voor gedoe met geld? Bij wie heb je nou weer schulden?", vraagt ze. Chris zucht. "Het komt echt wel goed. Die gasten zeuren gewoon", zegt hij. "Wat voor gasten?", vraag ik, terwijl ik Chris' gezicht bekijk. Van dichtbij lijkt het inderdaad best mee te vallen. Hij heeft een paar schrammen en zo te zien heeft hij een bloedneus gehad, waardoor alles onder het bloed zit. Rond zijn oog is het wat rood, ik raak het voorzichtig aan. "Auw", zegt Chris. "Sorry", zeg ik, "dat wordt een blauwe plek." Chris zucht en haalt zijn schouders op. "Ach, het is niet mijn eerste."

"Wat voor gasten waren het?", vraag ik nog eens. Chris kijkt me aan. "Daar hoef jij je geen zorgen om te maken", zegt hij, "Ik ben ze nog wat geld schuldig, maar dat komt echt wel weer goed." Ik knik. Ik wil hem geloven. Ik wil dat het goed komt.

Chris geeft me een kus op mijn wang. "Ik ga naar boven, dat bloed weghalen", zegt hij, "Blijven jullie hier maar lekker cola drinken en over meidendingen praten. Of zo."

Chris gaat naar boven en zuchtend draai ik me om naar Tammy. "Gebeurt dit vaak?", vraag ik. Tammy knikt. "Wen er maar aan", zegt ze. "Zijn het gevaarlijke gasten waarbij hij schulden heeft?" Tammy haalt haar schouders op. "Ik weet het niet", zegt ze, "soms valt het wel mee, maar hij is ook een keer thuis gekomen met een snee in zijn bovenarm. Een snee van een mes. Dus ja.." Ik slik. Ik wil hier helemaal niet aan denken. Ik wil dat Chris gelijk heeft, dat het allemaal wel mee valt, dat het wel goed komt.

Tammy lacht. "Je geeft echt om hem, hè", zegt ze. Ik knik en voel mijn wangen rood worden. "Ja", zeg ik, "stom hè." Tammy schudt haar hoofd. "Nee, helemaal niet stom." Dan zegt ze er achteraan: "Iemand moet het doen. Ik ben al teveel gewend geraakt aan zijn gezeik." Samen lachen we. We drinken onze cola en gaan over op een ander, gezelliger onderwerp. Ik wil even niet meer denken aan Chris en de mensen bij wie hij schulden heeft.