WE ARE IDIOTS, GREENIE • THE SCORCH TRIALS [1]

15 | bezpańskie psy

Zmęczona wędrówką Cassie przysiadła pod ścianą budynku, krzywiąc się nieznacznie. Upał stawał się coraz bardziej nie do zniesienia, a brak dostępu do świeżej wody już dawał Streferom się we znaki. Blondynka otarła pot z czoła i opierając głowę o zrujnowany budynek mieszkalny, zamknęła oczy. Była zmęczona i naprawdę pragnęła choć na krótką chwilę się zdrzemnąć, jednak spiekota skutecznie jej to uniemożliwiała.

Od ich ucieczki z siedziby DRESZCZ'u minęły niecałe trzy dni, a oni wciąż nie natrafili na żadną wskazówkę dotyczącą możliwego życia na tym pustkowiu. No, może nie licząc Poparzeńców i ptaków, które dobierały się do zgniłych szczątek.

Thomas wciąż uparcie powtarzał, że powinni nadal kierować się w stronę gór, jednak jego towarzysze powoli zaczynali przygotowywać się na najgorsze. Nawet Minho, który zawsze starał się znaleźć za wszelką cenę nadzieję i rozluźniać atmosferę swoimi głupkowatymi żartami, przestał w ogóle się uśmiechać. Z każdą kolejną sekundą życie i szczęście z nich ulatywało, zostawiając po sobie jedynie pustą, nic nie znaczącą skorupę. Zaczęli bowiem dostrzegać, że dla tej parszywej organizacji nie mają większej wartości od zapchlonych zwierząt. Gdyby faktycznie zginęli niemal pewnym było, że przynieśliby więcej zysku Szczurowatemu niż scenariusz, w którym jakimś cudem przeżyliby na Pogorzelisku.

Nastolatka już powoli nie miała siły na dalszą walkę. Nie lepiej byłoby zginąć i wreszcie należycie odpocząć? Myślała w ten sposób już kilka razy, kiedy otrzymywała swoją nocną wartę, jednak nie potrafiła wymyślić skutecznego i najmniej bolesnego sposobu na śmierć. Samobójstwo odpadało, gdyż w głębi duszy czuła, że ten wybór nie zgadzałby się z jej wierzeniami. Oczywiście nie pamiętała, w co lub kogo wierzyła przed utratą pamięci, ale coś skutecznie uświadamiało ją, że wbicie sobie noża w serce byłoby złą decyzją. No i na pewno nie mogłaby znieść myśli, że uciekła od problemu tak po prostu, gdy obiecała Newtowi, że po niego wróci. Przysięgła, więc byłaby obrzydliwym tchórzem, gdyby ot tak zniknęła z tego świata. Ogromnym tchórzem.

— Pitolone szczury — odezwał się wreszcie Patelniak, siadając obok Cassie. Nie wiedział jednak, iż swoją obecnością spowodował, że dziewczyna przestała myśleć o najłatwiejszych rozwiązaniach dotyczących swojego życia. Chłopak oparł się plecami o ścianę i wbił wzrok w rozpościerającą się przed nimi pustynię. — Dopiero teraz rozumiem, co pitolił wtedy Gally. Miał rację, że tutaj również nie będziemy wolni.

— Wiem — odparła, gdyż doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Odetchnęła, puszczając wszystkie samobójcze myśli w niepamięć i zaczęła teraz zastanawiać się nad tym, co powiedział jej przyjaciel. — Zawsze pitolił z sensem, jednak nikt go nie rozumiał. Nie, poprawka, źle to ujęłam. Nikt go nie chciał zrozumieć, bo wszystkim nam wydawało się, że jest tylko gburem gadającym od rzeczy. W późniejszym czasie jednak okazał się lojalny. Przynajmniej tak mi się wydaje.

— Nie zapominaj, że zabił Chucka. — Cassie wzdrygnęła się, słysząc pełen nienawiści ton Thomasa. Otworzyła powoli oczy i wzdychając cicho, spojrzała na jego twarz. Nie musiała długo zastanawiać się, czy jest zły i rozżalony. Widać było to po nim od razu. No i słychać, oczywiście. — Nie szukaj logiki w jego zachowaniu, bo na pewno jej w nim nie znajdziesz.

— Ale ty wiesz, że nie możesz jednoznacznie stwierdzić, że nie miał racji? — spytała, nadal nie spuszczając z niego czujnego spojrzenia. — Nie wmówisz mi, że wszyscy użądleni pieprzyli od rzeczy. No i gadali to samo, a to rzuca całkiem nowe światło na tę sprawę. Mam wrażenie, że DRESZCZ ukrywa przed nami coś naprawdę grubego... W najgorszym wypadku kogoś. Nie wiem, co albo kto to może być, ale...

— Co ty sugerujesz?

Blondynka poczuła, jakby ktoś właśnie uderzył ją w twarz.  Wzdrygnęła się i potrząsnęła głową. Jak ona mogła podejrzewać Thomasa o to, że ich zdradził? Nie, nie mógłby przecież tego zrobić. Był zbyt szczery i oddany, aby w ogóle nad czymś takim myśleć.