ကြၽန္ေတာ့္အေမကပန္းေတြကိုသိပ္ခ်စ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လည္းအေမ့ဆီက ဗီဇပါလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ပန္းေတြကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲ။ အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ အေမက ပန္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုက္သည္။
အေဖဟာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ .. အေမ့အတြက္ အေဖေနာက္ဆုံးေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက 'ေႏြဦးေတးကဗ်ာ' တဲ့။
ပန္းေလးေတြ ေလညႇင္းအေဝွ႔မွာ ယိမ္းႏြဲ႕ကေနခ်ိန္က အလွဆုံးအခ်ိန္ပဲတဲ့...အေမကေျပာဖူးသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပန္းဆိုင္မွာေတာ့ သဘာဝေလညႇင္းမတိုက္ခတ္ေပမယ့္ ေလညႇင္းဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ေအာက္မွာေတာ့ ပန္းေတြက အကုန္လွပလတ္ဆတ္ေနရမည္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ဆိုင္နာမည္ကို 'ေလညႇင္းေတးကဗ်ာ' ကိုေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
မနက္ပိုင္းဆို ေက်ာင္းသြားရသည့္အတြက္ ဆိုင္ကို ေက်ာင္းကျပန္လာခ်ိန္မွာ အေမႏွင့္အခ်ိန္လဲၿပီးထိုင္ေပးသည္။
အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ပန္းနာမည္ေတြ ပန္းအမ်ိဳးေတြ နဲ႔ ပန္းေတြရဲ႕အဓိပၸါယ္ကို လိုက္ရွာၿပီးေလ့လာသည္။
တစ္ညေန ကြၽန္ေတာ္ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး ဆိုင္အတြက္ျပင္ေနတုန္း ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္လိုက္သည္။
ေကာင္တာေပၚမွာ ေကာ္ဖီခြက္တင္ၿပီး ဇြန္းနဲ႔ေမႊေနတုန္း အျပင္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ မေန႔ကဆိုင္ကို ၾကည့္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးက ဒီေန႔လည္းၾကည့္သြားျပန္သည္။
စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေက်ာင္းဝတ္စုံေလးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကျပန္လာတာဆိုတာေသခ်ာသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေန႔ေတြမ်ား လွည့္ၾကည့္ဦးမလားဆိုၿပီး သူျပန္လာတတ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းကိုေစာင့္ၿပီး ၾကည့္ေနတတ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ သူကေန႔တိုင္း ဆိုင္ဘက္ကိုလွည့္လွည့္ၾကည့္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းမဆုံမိေအာင္ေန႔တိုင္း ပန္းေတြကြယ္ရာကေန မ်က္လုံးကိုခိုးၿပီးၾကည့္သည္။ ေစာင္းၿပီးၾကည့္သည္။ မသိမသာၾကည့္သည္။
YOU ARE READING
Rhyme of Breeze (လေညှင်းတေးကဗျာ)(BKPP)
Fanfictionလမ်းဆုံမီးပွိုင့်နားမှာ ပန်းဆိုင်လေးတစ်ဆိုင် ရှိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်ကတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ ငေးကြည့်သူတစ်ယောက်ပေါ့။ ပန်းတွေကိုတော့ မဟုတ်ဘူး ပန်းဆိုင်ထဲကသူ့ကိုပါ။ လမ္းဆုံမီးပြိဳင့္နားမွာ ပန္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိတယ္ဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေငးၾကည့...
