my mafia boss promise

chapter 3 (forget or not?)

         --Eleanor's pov--

It was a middle of night when william chatted me back. ‘who are you?’  bakit kaya sa lahat lahat ng pede nyang i-chat, bakit ganun pa? Hindi kaya nagkaamnesia sya? Or d kaya sinadya nyang Sabihin yun para lumayo ako? Hmm Kung ano man yun nasasaktan parin ako!. I thought he was the first person na unang lalapit saakin kapag nalayo!, i thought he was the person who will never break a promise!, I thought he has a one word... But now it's just a thought!.

“ija! Gising na!” sigaw ni manang mula sa pintuan ng kwarto ko.

“inaantok pa ako manang!” aniko na hindi naalis mula sa pagkakahiga at pagkakapikit. “wake me after 10 mins, ok” at yun na nga pinagpatuloy ko parin ang pagtulog.

“ikaw bata ka malalate kana! Anak! Sabi mo this day mahalaga ang meeting mo!” sabi nito sabay palo sa pwet ko.

“manang! Ang sakit po! ano na po bang oras?” ani ko na ngayun ay nakaupo habang papikit pikit parin at nagkakamot ng tagiliran.

“umayos kangang bata ka, kung makakamot ka ay wagas! Kapag katapat mo ay lalaki huwag na huwag kang maggaganyan ah! At kukurutin ko talaga singit mo! Mag 8:40 na ng umaga!” hinampas ako nito sa balikat ng d ganun kalakas sakto lang para magising ako bahagya.

“sh*t! I'm going to late again!!” ani ko na sa taranta ay nagkanda dulas dulas ako sa pagkuha ng mga gamit at damit na susuotin ko.

Matapos maligo ay pinablower ko kay manang ang buhok ko habang ako Naman ay nagaayus ng make up. Nang matapos magayus Kahit d pa ganun ka tuyo ang buhok ko ay hinahayaan ko nalang at nagmadaling umalis.

It's 8:50 nasa byahe parin ako at ang nakakainis ang traffic!!. My meeting with the important client was 10:20 am but i have to be at the office at 9:00 because of some papers i have to check but unluckily ang traffic ay hindi umuusad. As what i see merong incident na nangyari sa dulo kaya eto naghihintay kami. Madami na ang bumubusinang sasakyan at isa na ako dun. Nang mag 9:00 am na lumabas na ako sa sasakyan at tinawagan ang driver namin sa bahay at pinakuha nalang ang sasakyan. I wear my rubber shoes and run as much as i can! 1 km ang tinakbo ko papuntang company at nang makarating, gulat na gulat saakin sila mang kanor dahil sa pawis na tumatagaktak saakin.

Agad akong umakyat sa office ko at nagayus ng sarili.

“christine! Give me new formal attire! Faster!” matapos kong magsalita ay agad nagdial si Christine upang pabilhan ako ng bagong susuotin. “pakilagay nalang nito sa paper bag ok?! Nasan na daw ang damit?! We need to fast!” i said in a hurry tone.

After 10 mins dumating na ang damit ko, matapos makuha ang damit ay sinuot ko na agad ito at chaka ay bumaba. As i remember pinauwi ko ang car ko kaya maggagrab nalang ako.

I was in a hurry while I'm checking some papers when i bump to someone. Nahulog lahat ng hawak ko, ang sakit ng ulo ko dahil tumama iyon sa isang matigas na Ewan. Magrereact na Sana ako ay hindi ko na ginawa dahil kinuha ko nalang ang mga nahulog dahil nagmamadali na ako. Napatingala nalang ako upang tingnan Kung sino ang impaktong bumangga saakin at ng makita ko kung sino ang nakabanggaan ko laking gulat ko dahilan para mahulog ko ulit ang dinampot kong papers.
It was a man na hinintay ko 10 years ago! He was the man who promised me to come back! The man i used to know but iba na sya ngayon pati ang mga pormahan nya ay iba narin! He has a not that long hair, and an earings. He wears black suit jacket and a white polo long sleeve inside and a black formal trousers pants.

'He is William!'

When he also see me he just smirk! And passed me! Natulala ako ng bahagya dahil sa naging reaksyon nito saakin.