Dream of Power | ZOSTANIE WYDANE

2.1. Szept Przeznaczenia

Okolica sprawiała wrażenie opuszczonej. Stojące w szeregu jak żołnierze na apelu budynki złowrogo piętrzyły się po obu stronach drogi, złowieszczo szczerząc powybijane okna i zabite deskami drzwi. Odrapane ściany ostrzegały przed szwendającym się ulicami bezeceństwem. Zalegające na ziemi śmieci zasłały niczym dywan bruk, przysłaniając pomalowane na czerwono kostki, od których — jak mylnie sądzono — ulica Szkarłatna wzięła swoją nazwę.

Niewielu znało makabryczną historię tej dzielnicy, stanowiącej przejście z Zaułka — najbiedniejszej części Stormlake — do reszty miasta. Starcie pomiędzy Miejską Strażą a buntującą się biedotą było jednym z krwawszych wydarzeń w dziejach całego państwa. Jednak dokonana na pospólstwie rzeź stała się tylko mroczną tajemnicą skrywaną przez rodzinę Amherstów; krótkim zapisem w rozkazie przekazanym żołnierzom. Wieść o mordzie nigdy nie opuściła murów miasta, ciała poległych wywieziono pod osłoną nocy, a bruk nakazano przemalować na czerwono, by ukryć nasiąkniętą krwią ziemię.

Stukot uderzających o podłoże końskich kopyt donośnie rozbrzmiał w panującej na ulicy Szkarłatnej ciszy. Huk pośpiesznie zatrzaskiwanych okiennic przemknął przez okolicę, zdradzając, że nie była tak martwa, jak próbowano to przedstawić. Siedzący na grzbiecie wierzchowca Szuber zrzucił kaptur z głowy, by nie ograniczał mu widoczności, i uważnym wzrokiem zlustrował ciągnącą się przed nim drogę. Nie mógł go zwieść pozorny spokój tego miejsca. Czuł na sobie gniewne spojrzenia tutejszych mieszkańców, spoglądających na niego poprzez szpary między deskami rozpadających się domów.

Lewa dłoń kapitana ostrożnie, aby nie prowokować zaniepokojonych jego przybyciem ludzi, przesunęła się w stronę zawieszonego u pasa miecza. Szuber nie sądził, by ktokolwiek ośmielił się go zaatakować — napaść na osobę działającą pod protekcją Amherstów przynosiła więcej szkody niźli korzyści — ale wolał upewnić się, czy bez przeszkód mógł sięgnąć po oręż. Stormlake od lat zmagało się z rosnącą przestępczością, a Szkarłatna — zaraz po Zaułku — uchodziła za jedną z gorszych ulic w mieście. Szuber wiedział, że większość ludzi mieszkała tu raczej z przymusu niż wyboru, ale każdy z nich, jeśli zajdzie taka potrzeba, będzie bronił swego skromnego majątku z zaciętością i agresją bandytów.

Kapitan zatrzymał się w cieniu rzucanym przez piętrowy budynek, wyróżniający się na tle pozostałych podupadających domów.  Nieśpiesznie przesunął wzrokiem wzdłuż konstrukcji budowli, raczej z wrodzonej przezorności niż zainteresowania jego estetycznymi walorami. I tak nie miał, czego podziwiać.

Lekko zeskoczył na ulicę i przywiązał wierzchowca do sterczącego z ziemi palika. Poklepał zwierzę po rozgrzanym karku. Panujący skwar musiał szczególnie męczyć okrytego czarną jak smoła sierścią konia. Wytchnienia od niebotycznie wysokiej temperatury nie można było znaleźć nawet w cieniu. Niezeszpecony żadnym obłokiem firmament rozwiewał wszelkie nadzieje na zmianę pogody i nadejście długo wyczekiwanych opadów. Szuber nie chciał zostawiać swego wiernego towarzysza w takich warunkach bez dostępu do wody. Jednak tkwiący na wyciągnięcie ręki cel podróży nie pozostawiał mu wyboru. Nie opuścił zamku dla własnego kaprysu.

Bez zbędnego ociągania skierował się do budynku. Solidne drzwi, przyozdobione wnękami i szczelinami, wytrwale strzegły wejścia do domu, mimo że wyglądały, jakby ktoś próbował je staranować. Szuber zmarszczył brwi. Nie podobała mu się myśl, że komuś tak bardzo zależało na spotkaniu z właścicielem posiadłości, aż pokusił się na użycie siły, by wedrzeć się do środka. Nie pozwolił jednak, by żarzący się w nim płomyk niepewności przybrał na sile i przeobraził się w trudny do opanowania pożar. Starał się nie oceniać ludzi ze względu na ich pochodzenie, ale zaufanie komuś, kto zamieszkiwał Szkarłatną, było szaleństwem.