အခန္း (၈)
" ေန .. ေန ရတယ္။ အန္တီ ဆြဲႏုိင္ပါတယ္ "
အန္တီက အားနာ၍ တားေပမဲ့ မေနသာတာမို႔ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို ဝိုင္းကူဆြဲေပးျဖစ္သည္။
မနက္ေစာေစာထဲက ကာတြန္းကိုလည္း မေတြ႕ရ။
" ေစ်းဝယ္လာတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခုခု ရွိလို႔လား အန္တီ "
" ဟုတ္တယ္ သားျမတ္ေရ။ ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ ဒီေန႔ ေရာက္မွာမို႔ေလ "
ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲက ဝယ္လာသမွ်ကို ထုတ္ယူကာ ေနရာခ်ေနရင္းမွ ျပန္ေျဖလာသည့္ စကားေၾကာင့္ မလြတ္လပ္ႏုိင္ေတာ့မည့္ အရိပ္ေငြ႕ကို ခံစားလိုက္ရ၏။
" ေၾသာ္ .. ငါ့ႏွယ္ ေမ့ျပန္ၿပီေရာ "
ကိုင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကိုခ်ၿပီး ႏြားႏုိ႔ပူပူကို ဖန္ခြက္ထဲ ဂရုတစိုက္ ထည့္သည္။ လက္ကလည္း အလုပ္မပ်က္သလို ႏႈတ္ကလည္း ေျဖရွင္းခ်က္ မမည္ေသာ စကားတခ်ိဳ႕ကို ဆိုလာလ်က္။
" မင္းညီ ဖ်ားေနလို႔ေလ။ အဲဒါ ေဆးတိုက္ဖို႔ လုပ္ေပးရမွာကို စိတ္ကမ်ားၿပီး ေမ့သြားတာ "
" ကြၽန္ေတာ္ ယူသြားလိုက္မယ္။ အန္တီ လုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ပါ "
" သားျမတ္က အလုပ္သြားရဦးမွာမလား။ ေနာက္က်ေနပါ့မယ္။ ဖ်ားတယ္ဆိုေပမဲ့ ရိုးေနပါၿပီ။ ဒီကေလးက အဲ့လိုပဲ။ အေအး နည္းနည္းမိတာနဲ႔ ျဖစ္ေရာ "
အန္တီက သြားခိုင္းေပမဲ့ စိတ္က မေျဖာင့္။ စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္ရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အေနအထားတစ္ခုအထိ ရာထူးရွိေပမဲ့ ေနရာထိုင္ခင္း ေျပာင္းကာစမို႔ ေနာက္က်ရင္လည္း မေကာင္းျပန္။
ဒီေန႔မွ အဆင္မေျပတာေတြ မ်ားလွသည္။
" စိတ္ပူမေနနဲ႔ သားျမတ္ေရ။ အၿငိမ္မေနတဲ့ ကေလးမို႔ အဖ်ားက တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အျပင္ မင္းညီဆီမွာ ပိုမေနႏုိင္ဘူး "
စိတ္မပူနဲ႔ ဆိုေပမဲ့ ရင္ထဲက မေအးျမမႈကို ေလွ်ာ့ခ်၍ မရ။ တကယ္ဆို ကာတြန္း ဖ်ားေနျခင္းက ရိုးရာရဲ႕ ပေရာဂလည္း မကင္းခဲ့။ ကာတြန္းကို အလိုလိုက္ၿပီး ညေနဘက္ႀကီး ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးခဲ့သူက ရိုးရာပဲ ျဖစ္ကာ ဖဲထုပ္နဲ႔ အခန္းထဲ ေရာက္လာတာကိုလည္း အတူ ကစားေပးလိုက္ေသး၏။
