Παγιδευμένοι [Editing]

🏆 47o Κεφάλαιο

"Λοιπόν?... Ήταν τόσο χάλια τελικά?" τη ρώτησε αφού της έδωσε ένα πεταχτό φιλάκι.

Εκείνη είχε μείνει να τον κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια, πριν αρχίσει να φεύγει.

Ο Άρον έσκασε ένα χαμόγελο και την ακολούθησε.

"Μη φεύγεις" την έπιασε από το χέρι, όμως εκείνη το τράβηξε ντροπιασμένη και συνέχισε να προχωράει.

"Αν δεν σταματήσεις να τρέχεις, θα σε ξαναφιλήσω"

Με το που τελείωσε τη πρόταση, η Άσλευ είχε σταματήσει και τον κοίταζε.

Ο Άρον γέλασε σοκαρισμένος.

"Δεν το πιστεύω ότι έπιασε"

Το βλέμμα της αγριεμένο πάνω του.

"Έλα, πες μου. Ήταν τόσο άσχημα τελικά?"

"Ναι! Ήταν χάλια! Απαίσια! Κι αν πας να το ξανακάνεις θα φας μπουνιά!" φώναξε και άρχισε πάλι να φεύγει.

Ο Άρον είχε μείνει στάσιμος σαν να ξαφνιάστηκε.

Γιατί κάτι στα λόγια της όμως έμοιαζε ψεύτικο?

***

Αφού κατάφερε να ξεπεράσει το αρχικό σοκ, συνέχισαν να περπατάνε δίπλα δίπλα.

Ο Άρον έβγαλε το κινητό να δει την ώρα.

"Που θέλεις να πάμε τώρα?"

"Δεν ξέρω"

"Θέλεις το μεσημέρι να φάμε έξω?"

"Δεν ξέρω"

"Αα! Θέλεις να πάμε να δούμε μια ταινία τώρα?"

"Δεν ξέρω"

"Είσαι ηλίθια?"

"Δεν ξε--" γύρισε απότομα να τον κοιτάξει.

"Αντε χέσου!!" τον κοπάνισε κι εκείνος έσκασε στα γέλια.

"Έλα, πες. Θες να πάμε σινεμά? Όλο και κάπου θα έχει εδώ κοντά"

"Και τι ταινία θα δούμε 12 η ώρα το μεσημέρι?"

"Κάτι θα έχει!" άνοιξε το κινητό του και άρχισε να ψάχνει.

Μετά από λίγα λεπτά, μίλησε.

"Βρήκα! Σε 15 λεπτά απόσταση έχει ένα σινεμά και σε μισή ώρα ξεκινάει ένα παιδικό"

"Παιδικό θα πάμε να δούμε?"

"Δεν θες?" τη ρώτησε κάπως λυπημένα.

Εκείνη τον κοίταζε και μπορούσε να καταλάβει πόσο ήθελε να πάνε.

"Καλά, πάμε" δυσανασχέτησε, ενώ εκείνος χαμογέλασε.

Περπάτησαν ως εκεί και έκοψαν δύο εισιτήρια.