Geceleri ağlamam geçti artık. İşime gücüme bakıyorum. Biraz sensizim fazlasıyla sinirli. Tahammülüm yok insanlara.
Daha doğrusu dünya boktanmış, insan eksik kalınca anlıyor. Çay içmeye devam ediyorum. Demli, iki şekerli. Bazen bir yalnızlık çöküyor. Sonra geçiyor. Aslında her şey geçiyor. Geçiyor da unutmaya bir çare bulamadım hala. Teninin yumuşaklığını unutmadım mesela. Bazen bir şarkı gibi takılıyorsun aklıma. Sözlerim sen oluyor… Sokaklar üzerime geliyor, insanlar üzerime geliyor. Cümlelerim kısalıyor. Ben insanlarla konuşmak istemiyorum ki. Seninle konuşup saçmalamak istiyorum. Gülüşünü seyretmek istiyorum. Gülüşün hep gözümün önünde ama gülüşünden öpmeyi özlemenin bir çaresi yok. Bu çaresizlik yoruyor beni. Nefesini hissediyorum uyurken yanımda ama gözlerim karanlığa açılıyor hep. Hep karanlık hep. Bir umut var içimde, gözlerim uyandığımda bir gün yine görecek seni…
✈
