alles voor die Twee.... ~VOLTOOID~

een ziekenhuistripje

Pov Marije:
Ik word gebeld terwijl ik op school zit. Ik neem even snel op. Ik zie dat ik gebeld word door Raoul. Ik vond het al apart.. ik neem op en ik hoor hem ook een beetje snikken. "Wat is er Roel?" Vraag ik. "Matt ligt in het ziekenhuis..." zegt ie. "W-w-wat" krijg ik nog net uit mijn strot. "Hij was aan wandelen omdat hij zich zorgen aan het maken was om jou..." zegt hij. Ik verstoor hem snel en vraag "Waarom mij?". Hij zegt "Omdat je niet veel eet en je had je zelf opgesloten in je kamer.". "Oh moet ik nu naar jullie toe?" Zeg ik in tranen. "Als je tijd hebt en hem gelukkig wil maken zou ik hier heen komen!" Zegt ie. "Oké doeii" en ik hang snel op. "Hai lieve kindjes jullie kunnen toch wel even stil en rustig zijn? Ik ga even naar juf Fayenne (de directrice)" zeg ik in tranen. "Oké juf Marije" zeggen de kindjes. Ik barst in tranen uit als ik op de gang loop. Ik klop op de deur van Fayenne. "Hey wat is er?" Vraagt ze lief. "Mijn soort van vriend ligt in het ziekenhuis en ik moet snel daarheen kan iemand invallen voor mij?" Zeg ik terwijl ik nog harder huil. "Ochh meid kom hier *ze geeft me snel een knuffel* ja joh ik val wel even in." Zegt ze. "Dankjewel super lief van je." Ik loop weer terug. "Heeyy jullie zijn goed stil keurig maar uhmm juf Fayenne valt zo meteen even in ik moet even gaan" zeg ik. "Waar moet je heen?" Vraagt er natuurlijk iemand. "Naar het ziekenhuis" en ik loop naar de gang om even te huilen. Ik zeg doei en ga snel rijden naar het ziekenhuis. In de auto huil ik heel erg en schreeuw ik. Het boeit me niet wat andere van me denken. Ik ben er bijna.

Pov Marjolijn:
Kak ik moet snel naar het ziekenhuis. Ik rijd zo hard als ik kan. Ik maak me zorgen om Marije. Ik ben benieuwd hoe ze hier op gaat reageren. Ik hoop natuurlijk goed. Shit ze was ook nog eens aan het werk besef ik nu. Ik ben er. Ik kijk op het parkeerterrein of Marije er al is. Ze is er nog niet dus ik blijf even wachten. Ik zit even op de stoep ik zie en hoor haar al aan komen. Ik ga staan en kijk haar aan. Ze ziet er niet zo heel goed uit. Ze parkeert de auto en ze stapt uit. Ze rent naar me toe zo in mijn armen. "Het is allemaal mijn schuld" hoor ik haar zeggen. "Waarom zou het jou schuld zijn meid?" Vraag ik. "Omdat het slecht ging met mij was hij verdrietig hij ging zijn stress eruit lopen en toen bam tegen een auto." Zegt ze vol in tranen. "Was jij diegene in de auto dan?" Vraag ik. "Nee" zegt ze zacht. "Dus jij hebt niks gedaan." Zeg ik ze knuffelt me heel hard. "Kom we gaan naar binnen" zeg ik. "Ja oké" zegt ze. We komen bij de balie aan en ze vraagt waarom we hier zijn. "We zijn hier voor Matthyas het Lam" zegt Marije huilend. "Oké dan moeten julie naar kamer 134" zegt ze. We zijn onderweg.

Pov Marije:
We zijn onderweg naar kamer 134. De zenuwen gieren door mijn lijf. Ik huil nog steeds TANTOE HARD. We zijn aangekomen en we komen binnen. Daar ligt hij dan. Hij slaapt hij weet niet dat we er zijn. Ik geef Raoul een knuffel en begin heel hard te huilen misschien iets te hard. Matthy word wakker.

Pov Matthy:
Ik heb zo veel pijn. Ik lig rustig te slapen tot dat ik ineens gehuil hoor. Ik word rustig wakker en zie Marije daar staan. Ze rent naar me toe en ze knuffelt me. Dat voelt zo goed en vertrouwd. "Gaat het lieffie?" Vraagt ze aan mij. Mijn hart smelt. En ik probeer terug te praten het enige wat ik kan zeggen is "nee n-n-niet echt." Ze geeft me een kus. "Nu gaat het meteen wat beter dankjewel" zeg ik. "Je zegt het maar als je pijn hebt *knipoog*" zegt ze lief. "Waar heb je last van?" Vraagt ze schattig. "Van mijn hoofd die klap op mijn hoofd was niet normaal. Ik heb ook last van mijn enkel." Zeg ik. Ze geeft me een knuffel. "Mag ik één ding vragen?" Vraag ik. "Tuurlijk" zegt ze. "Waarom eet je niks of zo weinig?" Vraag ik. Ze krijgt tranen in haar ogen en zegt "ik miste je heel erg... en ik was bang dat we nooit meer bij elkaar kwamen". Ik geef haar een knuffel.

HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEY