Αλήτισσα ψυχή

42

Ντάφης pov

Γυρνάω στο club και κοιτάω δεξιά κι αριστερά. Βλέπω στο βάθος μία κοπέλα που μου φαίνεται κάπως στενοχωρημένη. Γαμώ το που την ξέρω? Πάω προς το μέρος της αλλα βλέπω έναν τύπο να της μιλάει και μετά εκείνη τον ακολουθεί έξω από το club. Πηγαίνω πίσω τους χωρίς να με δουν καθώς πλησιάζουν ένα μαύρο αμάξι που έξω ήταν ένας άντρας κάπου στα 50. Μωρέ κι εσένα κάπου σε ξέρω. Βλέπω τις πινακίδες από το αμάξι και μου έρχεται μια φλασια. Όχι όχι δεν παίζει να είναι αυτή. Την κοιτάω καλύτερα. Πλάκα κάνεις? Όντως αυτή είναι! Το μωρό μου. Το διαβολάκι μου. Η Μαριαγαπη μου. Γύρισε Ελλάδα. Πως άλλαξε έτσι? Μπαίνει μέσα στο αμάξι και φεύγει. Δεν πρέπει να την χάσω πάλι. Ανεβαίνω στην μηχανή μου και πηγαίνω από άλλο δρόμο για να τους φτάσω. Ευτυχώς είχα μαζί μου ένα όπλο. Τους είδα να έρχονται και έριξα μια σφαίρα στο λάστιχο για να σκάσει. Σταματάει το αμάξι και βγαίνουν όλοι έξω. Ντάφη η ευκαιρία σου. Πηγαίνω και την παίρνω στην πλάτη μου σαν τσουβάλι και την ανεβάζω στην μηχανή. Ο πατέρας της και ο τύπος φωνάζουν αλλά είχαμε ήδη φύγει. Δεν παίζει να έχει καταλάβει ποίος είμαι αλλά με κρατάει αγκαλιά από την μέση. Αχ πόσο μου έλειψε η αγκαλιά της. Φτάσαμε στην παραλία και σταμάτησα την μηχανή. Κατέβηκε με άλμα και άρχισε να μου φωνάζει όσο έβγαζα το κράνος.

Μαρ. Πας καλά άνθρωπε του Θεού? Τι διάολο θα κερδίσεις με αυτό?
Ν. Εy. Σταμάτα λίγο δεν σου είμαι και άγνωστος.
Μαρ. Ναι σίγουρα. Από τότε που έφυγα με ξέχασαν όλοι.
Ν. Όχι εγώ όμως.
Μαρ. Ποιος είσαι τέλος πάντων!?
Ν. Δεν με θυμάσαι καθόλου? Ούτε καν το μέρος δεν θυμάσαι? Λέω και την πλησιάζω.
Μαρ. Όχι.
Ν. Έλα ρε διαβολάκι πως γίνεται να μην θυμάσαι τίποτα?
Μαρ. Θα στο ρωτήσω τελευταία φορά. Ποιός είσαι? Μου φωνάζει.
Ν. Διαβολάκι. Αποκλείεται να μην με θυμάσαι. Εδώ έζησες μαζί μου τον πρώτο σου έρωτα.
Μαρ. Ντάφη? Λέει και κουνάει το κεφάλι της.
Ν. Ναι?
Μαρ. Πλάκα κάνεις έτσι?
Ν. Καθόλου. Πέφτει πάνω μου και με αγκαλιάζει.
Μαρ. Εσύ.
Ν. Εγώ και είμαι εδώ διαβολάκι.
Μαρ. Πως άλλαξες έτσι?
Ν. Κι εσύ άλλαξες.
Μαρ. Δεν... Δεν ξέρω τι σου πρώτο πω. Έχουν γίνει τόσα πολλά.
Ν. Πες μου έχουμε χρόνο.
Μαρ. Ντάφη... Έχεις... Προχωρήσει από τότε?
Ν. Δεν μπόρεσα. Είχα πάντα εσένα στο μυαλό μου ακόμα και έξω που ήσουν είχες το μυαλό μου μαζί σου. Λέω και την πλησιάζω σε απόσταση αναπνοής.

Σβήνει την απόσταση μεταξύ μας και την αγκαλιάζω. Δαγκώνω το χείλος της και μου έδωσε πρόσβαση. Η γλώσσα μου ψάχνει την δική της με ανυπομονησία. Την βρήκε και αρχίζουν το παιχνίδι τους. Την σηκώνω και δένει τα πόδια της στη μέση μου. Κάθομαι κάτω στην άμμο και συνεχίζω να την φιλάω όπως την πρώτη φορά. Σταματάει το φιλί για να πάρουμε ανάσες. Αφού της βρήκαμε μου λέει.