Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 19

Haar droom was precies zoals de werkelijkheid geweest, maar dan zonder geluid. Farrah en Harry moesten allebei nog een paar dagen op de ziekenzaal blijven en dus bespraken ze de gebeurtenissen als er geen bende Griffoendors rond zijn bed stond. Ze wist eerst niet of ze hem wel over haar droom moest vertellen, maar ze besloot hem te vertrouwen. Hij en Hermelien verzonnen allemaal redenen terwijl Ron een van Harry's pakjes smekkies opat. Harry leek niet erg aangedaan door zijn recente ontmoeting met Voldemort en dat baarde haar toch wel een beetje zorgen. Het was helemaal niet zo dat hij zijn ouders had vermoord of zo. Totaal niet...

Maar al bij al was Farrah blij dat het allemaal voorbij was, maar minder blij toen ze doorkreeg dat het einde van het schooljaar pas echt in zicht was. Ze waren door een aantal bezoekjes van onder andere professor Perkamentus, Ron en Hermelien te weten gekomen dat de Steen was vernietigd. Flamel zou ooit dus sterven en dat maakte haar wel treurig. Maar het was voor het beste.

Toen ze eindelijk werden vrijgelaten uit de ziekenboeg liepen zij en Harry op weg naar de Grote Zaal voor het eindejaarsfeest. Ze zagen de smaragdgroene spandoeken van Zwadderich en ze liepen door naar Ron en Hermelien. Farrah lette niet erg op tijdens de toespraak van Perkamentus. Toen de Zwadderaars begonnen te juichen keek ze Malfidus vuil aan. Maar toen werd het plots stil en ze spitste haar oren, er ging nog iets komen.

'Er moeten nog enkele laatste punten worden toegekend.' Professor Perkamentus kuchtte even en Farrah zag hoe de Zwadderaars verward toekeken. 'De heer Ronald Wemel. Voor het beste potje schaak die Zweinstein ooit heeft gezien, ken ik vijftig punten toe aan Griffoendor.' Ron werd knalrood en de Griffoendors juichten hem toe. Maar ook door Hermeliens logische denken kregen ze vijftig punten. En Harry natuurlijk, door hem kreeg Griffoendor er nog eens zestig bij. Farrah had zitten tellen en vloekte al binnensmonds. Ze stonden gelijk met Zwadderich, 472 punten. Toen het weer stil was begon Perkamentus weer te praten.

'Er is veel moed voor nodig om het tegen je vrienden op te nemen. Daarom krijgt Griffoendor nog eens tien punten voor de heer Marcel Lubbermans.' Een bom leek te ontploffen. Alle Griffoendors, Ravenklauwen en Huffelpufs sprongen op, klapten en schreeuwden. Malfidus' gezicht was ongelooflijk grappig om te zien en ze zou zweren dat professor Perkamentus blij was met de overwinning van Griffoendor. De groene doeken werden rood en Farrah kon zich geen mooier eind van het schooljaar bedenken. De Zwerkbalcup was dan niet voor hun, maar de schooltrofee wel.

In al hun glorie vergat ze dat ze hun uitslag van hun examens nog moesten krijgen, maar ze was er overal door. Hermelien had natuurlijk de beste punten van heel het eerste jaar. Farrah kon maar niet geloven dat haar eerste jaar al voorbij was en ze wist nog steeds niet wie haar de ketting had gegeven. En ze wist niet wat ze moest verwachten als ze aankwam op het King's Cross Station. Zouden haar ouders er staan, of misschien zelfs haar grootouders?

De laatste morgen op Zweinstein stonden haar koffers klaar en liepen zij en Hermelien zwijgend naar de leerlingenkamer. De weg naar de Zweinstein Express was met iets meer gepraat maar Farrah kon haar droefheid niet goed verbergen en Harry ook niet. Hij zou tenslotte terug opgescheept zitten met zijn verschrikkelijke tante en oom. Maar ze beloofden elkaar brieven te schrijven. Ze speelden in de trein nog wat potjes toverschaak en Hermelien en zij keken toe terwijl ze beiden een boek in hun handen vasthadden. Hermelien had haar een dreuzelboek geleend en ze moest toegeven dat het een leuk verhaal was.

Afscheid was moeilijk. Maar een tijdelijk afscheid viel nog wel mee. Ze renden een voor een op de stenen muur af en kwamen terug op perron 9 en 10. En tot haar verbazing waren het haar ouders die op haar wachten. Op zich begreep ze na hun laatste brief wel dat zij haar zouden ophalen, maar dit had ze niet verwacht. Haar moeder had een vuurrode jurk aan met een goud vestje en haar vader droeg een T-shirt met een leeuw erop. Eerst kon ze niet geloven dat zij het waren maar ze liep toch hun richting uit met Queen op haar schouder.

Haar moeder omhelsde haar en er blonken tranen in haar ogen. Toen ze haar terug losliet zag ze Farrah's vragende uitdrukking en ze schudde ze haar hoofd. 'Niet hier.' En ze wist dat ze haar antwoord zou krijgen. Waarom ze haar hadden afgestoten en vervolgens terug hadden verwelkomt. Het had met Voldemort te maken. En toen ze een stukje bloot vel van haar moeders arm zag, wist ze het weer. Het duistere teken was terug lichter geworden dan voor ze vertrok naar Zweinstein. Voldemort was dus niet machtig genoeg om terug te keren. Maar dat zou hij, op een dag. Farrah huiverde bij die gedachte en liep samen met haar ouders het zonlicht in, nadat ze nog even gedag had gezegd tegen de rest. Hij zou terugkeren en sterker dan ooit. Wie dat ontkende was een dwaas. Maar haar buikgevoel vertelde haar dat het goed zou komen.

De brandende zon deed haar goed, het gaf haar wat hoop.