Sonlara doğru birazcık hoş bir bölümle geldim size :D Bu ikili çok hoşuma gitmeye başladı benim yazarken daha bir odaklanıyorum yavaş yavaş toparlanıyoruz gibi hadi inşallah. Lütfen oy ve yorum yapmayı unutmayınız sizleri seviyorum.
***
Şeytanların arasında köşe kapmaca oynuyordum ve yıllarca kaybetmemiştim. Şimdi ise birisi yine karşımda kafama silahı dayamıştı ama umurumda değildi çünkü korkmuyordum. İnsanların ölmekten korkmaları için çevresinde sevdikleri olmalıdır çünkü onlar için yaşama tutunurlar.
Benim çevremde sevdiğim bir kişi bile yok ben kendimi bile sevmiyorum. Kendini sevmeyi bilmeyen insan bir başkasını nasıl sevebilir? Bir başkasına nasıl değer verebilir? Kimse umurunda değilken ölmekten neden korksun ki insan.
Karşımdaki adam çok öfkeliydi, sevdiği birini kaybetmişti üstelik benim yüzümden. Ailesi perişandı herkes üzgündü çünkü bir ailenin ferdi yitip gitmişti bu dünyadan benim gibi intikam istiyordu bu çok doğaldı.
Anlıma yasladığı silahla gözlerimi kapatırken derin bir nefes aldım. Kapı açılıp kapanma sesi geldiğinde eş zamanlı olarak silah patlamıştı kulağımın dibinde patlayan ses ile yerimde irkilirken gözlerimi araladım.
Orta yaşlı bir adam Mete'nin elini tutup silahın yönünü değiştirmişti arkamdaki duvara bir kurşun deliği açıldığında bakışlarım tekrar ona döndü. O bana öfkeyle bakarken yanındaki adamda tık yoktu ikisi önce bakıştıklarında Mete sinirle bileğini çekti elinden.
"Kızım senin taburcunu alalım da çıkışını yapalım."diyen adama şaşkınca baktım.
"BABA!"Mete'nin kükremesi bütün odayı doldururken babası olan adam tek elini kaldırması Mete'yi susturmaya yetmişti.
"Kes sesini şimdi değil."dediğinde Mete sinirle kafasını salladı sadece. "Gel buraya sende."sağlam olan koluma girdiğinde beni hasta yatağından kaldırdı kolumdaki serumu çekip attığında birlikte hastane odasından çıktık.
"Neden böyle bir şey yapıyorsunuz?"diye mırıldandığımda kafasını olumsuzca salladı.
"Yanlış yaptın kızım çok yanlış yaptın ama ben oğlumun yaralı savunmasız birini tekken vurmasına izin verecek biri de değilim her şeyin bir raconu vardır."
"Yeğeniniz benim yüzümden öldü ama."
"Doğru emri sen verdin. Şimdi seninle şöyle ödeşeceğiz sen bize onları vurduran ekipteki adamları vereceksin bizden kimse de sana bulaşmayacak."birlikte çıkışa yürürken hafifçe öksürdüm.
"Peki ya vermek istemezsem?"
"O zaman seni içerideki acılı aileme bırakırım onlarda öfkelerini nasıl çıkarırlar bilmem ama benim maksadım bir kadına eziyet etmemek anladın mı? Ama içerideki acılı anneye ne desen boş."
"Hak ediyorum ama."
"İnsanın kendini bilmesi de bir şeydir."hastanenin çıkışında duran bir arabaya beni getirip bindirdiğinde hafifçe üzerime eğildi ve bana bir kart uzattı.
"Telefonunu bekliyorum en geç akşama kadar o ekibi topla Mete evinden alacak hepsini."kartı aldığımda kafamı sallamakla yetindim.
"Peki öyle olsun şey-"
"Eymen Karan."
"Eymen Bey."sağlam olan omzuma hafifçe vururken bir kağıdı da öndeki şoföre uzattı.
"Eczaneye uğra ilaçlarını al hanım kızın."dediğinde tekrar ona döndüm.
"Siz bana öfkeli değil misiniz?"
YOU ARE READING
PAC-MAN +18 (Tamamlandı)
Action"BEN HİÇ BİR ŞEY YAPMADIM DİYORUM SANA!" "Hayır yaptın onu sen öldürdün ruh hastası bir kişiliğin var öyle iyi bir oyuncusun ki herkesi kolayca kandıra biliyorsun." "Sana benim bir ilgim yok diyorum neden anlamıyorsun." "Anlamıyorum çünkü bütün bunl...
