#សង្សាក្លែងបន្លំ
«ទេ...ខ្ញុំទើបតែនិយាយបានមួយម៉ាត់និងលោកពូកើតអីមែនបានជាមុខដូចជាធុញទ្រាំននិងណាគេ»ជីមីនខឹតទៅជិតសូហ្កាយកដៃស្ទាប់ថ្ងាស់របស់គេបន្តិចក៏ខិតមកអង្គុយកន្លែងខ្លួនវិញទឹកមុខឆ្ងល់សម្លឹងទៅសូហ្កាដែលកំពុងតែបើកឡាន។
«ស្អីឯងនិងអាល្អិត មកប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណយើងធ្វើមើលតែអ្នកជិតដិតនិងគ្នាពីពេលណា»សូហ្កាងាក់កន្ទុយភ្នែកមើលជីមីនបន្តិចមើលទៅទឹកមុខជីមីនក៏ចាញ់គេប៉ុន្មានដែលដូចជាលាក់ទុក្ខអ្វីម្យ៉ាងចឹងទឹកមុខបែបនេះទោះជាខំញញឹមលេងសើចប៉ុន្មានក៏គេដឹងបានដែល។
«ឯងកើតអី...???
«ពូសួរខ្ញុំ....តើខ្ញុំគួរឆ្លើយបែបណាល្អទៅនែរ...»ជីមីនធ្វើជាគិតនិងសំណួររបស់សូហ្កា«អេរក្រែងយើងមិនមែនជាអ្នកជិតដឹតឯងណាចឹងខ្ញុំមិនចាំបាច់ឆ្លើយនិងសំណួរពូទេ»ជីមីនធ្វើជាបែបមុខចេញមើលទៅខាងក្រៅ
«ក្មេងអីក្បាលរឹងយ៉ាងចេះត្រឡបពាក្យឯងមកវិញទៀតហាហឺយ...មិនឆ្លើយក៏ហីទៅ»សូហ្ការអូលតិចៗតែឯងតែចឹត្តវិញចង់ដឹងរឿងគេស្ទើតែគាំងទៅហើយបើកឡានផងដៀងកន្ទុយភ្នែកមើលជីមីនផងចំណែកជីមីនវិញអង្គុយនៅស្ងៀមមិនហ៊ានមាត់ករទៀតទេខ្លាចសូហ្កានិងស្ដីអោយទៀត។
បើកឡានយ៉ាងយូរជីមីនថ្ងៃនេះដូចជាស្រងោតស្រងាត់មិននិយាយស្ដីអ្វីសោះដាក់សូហ្កាធ្វើអោយសូហ្កាចម្លែកចឹត្តយ៉ាងខ្លាំងទោះជាពួកគេទើបតែស្គាល់គ្នាមែនតែសូហ្កាក៏ចម្លែងចឹត្តដែលឃើញជីមីនស្ងាត់ស្ងៀមបែបនេះដោយទ្រាំមចឹត្តមិនបានសូហ្កាក៏ដាច់ចឹត្តសួរជីមីនម្ដងទៀត៖
«ឯងកើតអីអាល្អិត....?ឃើញអង្គុយស្ងៀមមួយថ្ងៃហើយ»សូហ្កា
«ពូកុំហៅខ្ញុំអាល្អិតបានទេខ្ញុំធំហើយ...ខ្ញុំមិនកើតអីទេតែខ្ញុំដូចជាឈឺក្បាលបន្តិចប្រហែលគ្រុនក្ដៅហើយមើលទៅមកពីយប់មិញត្រូវភ្លៀង»ជីមីនព្យាយាមឆ្លើយរឿងផ្សេងគេមិនចង់និយាយរឿងក្នុងចឹត្តប្រាប់នរណាគេទេព្រោះមិនចង់អោយរឿងនេះខ្លាចជាចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកដទៃថាគេសម្ដែងចឹងហើយបានជាជីមីនព្យាយាមសប្បាយគ្រប់ពេល។
«មិនសូវស្រួលខ្លួននេះឯងមិនទាន់ទិញថ្នាំលេបទៀត»សូហ្កា
«ទេ...ខ្ញុំជាមនុស្សខ្លាចថ្នាំ»ជីមីន
«ក្មេងហើយមិនក្មេងទៀត»សូហ្កាអស់សំណើរ
«ចាំយើងជូនទៅទិញថ្នាំ»
«មិនអីទេកំអោយរំខាន់ពូគ្រាន់តែបានជិះឡានពូប៉ុនិងខ្ញុំនេះសំណាងទៅហើយអោយទិញថ្នាំមិនបាច់ទេ»ជីមីនប្រកែកនិងសំណើរសូហ្កាយ៉ាងលឿន។
«អ្នកណាថាយើងទិញថ្នាំអោយឯងយើងជាអ្នកជូនឯងទៅតែលុយឯងអ្នកចេញខ្លួនឯង»សូហ្កា
«ស្មានតែចឹត្តល្អ...»ជីមីន
«យើងមិនមែនអ្នកជិតដឹតឯណាទិញលុយខ្លួនឯងទៅ»សូហ្កា
«ប្រយ៉ាត់ណាលោកពូថ្ងៃនេះខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកជិតដឹតតែថ្ងៃក្រោយខ្លាចជាសំណព្វចឹត្តពូក៏ថាបាន»ជីមីននិយាយផងសើចផងបែបនិយាយលេងចង់ចំអនដាក់សូហ្កា
«យកអីមកគិត...គ្មានផ្លូវទេ»សូហ្កាឆ្លើយផឹងៗមួយម៉ាត់ៗជីមីនចង់ដាច់ភ្ងារ។
«ចុះឆ្លើយនិងយកអីមកគិតខ្ញុំក៏មិនចង់ធ្វើសំណព្វចឹត្តពូដែលនៅជាមួយពូតែ1នាទីខ្ញុំតឹងទ្រូងស្ទើធ្លាយ....មនុស្សស្អីអង្គុយដូចគុលឈឺមិនចេះញញឹម មិនចេះលេងសើចពូកែអាខាងស្ដីអោយរករឿង សំណាងហើយណាដែលខ្ញុំទើបស្គាល់ពូមិនបានច្រើនចឹងខ្ញុំអាចដកខ្លួនចេញទាន់ មិនស្រួលណានៅជាមួយពូខ្ញុំក្លាចជាមនុស្សរុក្ខជាតិដូចពូម្នាក់ទៀតខ្ញុំស្ទាះទ្រូងងាប់ហើយ»ជីមីននិយាយផងធ្វើទឹកមុខភ៏យផងចង់ចំអននិងលេងដាក់សូហ្កា
«និយាយអីច្រើនម្លេសហាអាល្អិតតិចដាក់អោយដើរទៅ»សូហ្កាអស់ជម្រើសព្រោះត្រូវគ្រប់ចំណុចមិនដឹងថាត្រូវតបជីមីនបែបមិច។
«ទៀតហើយស្តាយយប់មិញទៀតហើយបានហើយខ្ញុំឈប់មាត់ហើយពូបើកឡានទៅមុខទៅខ្ញុំនិងអង្គុយនៅស្ងាមមិនមាត់មួយម៉ាត់ទេព្រោះមនុស្សចាស់ដូចពូពិបាកស្នានចឹត្តណាស់»ជីមីននិយាយហើយក៏ប្រែលខ្លួនអង្គុយអោយត្រង់នៅស្ងាមមើលទៅមុខមិននិយាយស្ដីអ្វីទាំងអស់។
«ចេះស្ដាប់បង្កើបចឹងល្អកុំអោយខ្ញុំនិយាយច្រើនពេក»សូហ្កា
«មនុស្សចាស់នេះពិបាកស្មានចឹត្តដល់ហើយ»ជីមីនគិតក្នុងចឹត្ត
____________________
ផ្ទះរបស់សូហ្កា
«មានអ្នកណានៅផ្ទះទេ»សម្លេងមនុស្សស្រីវ័យប្រហែលជីមីនបានចូលមកក្នុងផ្ទះរបស់សូហ្កាស្រែកសួររកអ្នកក្នុងផ្ទះតែមិនមានអ្នកណាឆ្លើយតបនិងនាងសោះ។
«hello មានអ្នកណានៅផ្ទះទេ ម៉ាក់អ៊ុំ នៅផ្ទះទេhi មានអ្នកនៅផ្ទះទេ»បាងស្រែកហៅហើយហៅទៀតពេលនោះអ្នកបំរើក្នុងផ្ទះរបស់សូហ្កាក៏ចេញពីផ្ទះបាយមកមើលថាជាអ្នកណា។
«អួយ...អ្នកនាងហាណាមកទីនេះមានការអី»សុិនជាអ្នកបំរើក្នុងក្នុងផ្ទះរបស់សូហ្កាពេលឃើញនាងតូចហាណាដូចជាភ្ងាក់ផ្អើល។
«នេះខ្ញុំហៅមួយថ្ងៃហើយប៉ាកាច់ទៅណាហាចុះម៉ាក់អ៊ុំនៅទេ»ហាណាជាមិត្តរបស់សូហ្កាដែលនាងប្រហែលមកទីនេះដើម្បីជួបសូហ្កាហើយមើលទៅ
«សុីនអ្នកណាមករកអីមែន»សម្លេងអ្នកស្រីណាមគីមដើរចេញពីបន្ទប់ទឹក
«គឺ.....«គឺខ្ញុំណាអ្នកម៉ាក់មិត្តរបស់សូហ្កាមកលេងនិងសូហ្កាគេនៅផ្ទះទេម៉ាក់អ៊ុំ»រៀបនិងនិយាយទៅហើយតែនាងតូចហាណានិយាយកាត់មុខមុនបាត់
«អឺនែក...សូហ្កាគេទៅធ្វើការមិនទាន់ចេញមកវិញទេ»សូមបីតែអ្នកស្រីណាមគីមក៏ភ្ងាក់ផ្អើលនិងគេដែលពីព្រោះអោយតែនាងមកគឺមិនងាយឆាប់ទៅវិញទេបើមិនបានជួបសូហ្កាមើលមុខនាងហើយលោកស្រីក៏ដើរទៅអង្គុយនៅសាឡុងដើម្បីនិយាយលេងជាមួយនាង
«មកអង្គុយលេងសិនមកណា....ហា....
«ហាណាអ្នកម៉ាក់ស្គាល់យូរហើយនៅមិនចាំឈ្មោះកូនទៀត»ហាណាក៏ដើរមកអង្គុយជិតលោកស្រីណាមគីម
«អរ...ហាណា..ម៉ាក់កាន់តែចាស់ភ្លេចច្រើនបន្តិចហើយ»លោកស្រីណាមគីម
«ចឹងម៉ាក់អ៊ុំគួររកថ្នាំជំនួយអោយហើយទៅក្លាចតែពេលបានខ្ញុំធ្វើកូនប្រាប់ភ្លេចទៀត»ហាណា
«ចា៎...អរចា៎ចាំម៉ាក់ព្យាយាមចង់ចាំកូនទុកណាហាណា»អ្នកស្រីណាមគីននិយាយជាមួយនាងទាំងខ្នាញ់និយាយផងខាំមាត់ផងស្គីងដល់ហើយមិនចេះគោរពចាស់ទុំសោះ
«គួរអោយស្ដាយណាស់បងសូហ្កាមើលឃើញខ្ញុំ»ហាណាទម្លាក់ទឹកមុខចុះ
«ហាក់មិចបានជាកូនសូហ្កាមើលមិនឃើញកូនឬក៏កូនខ្មោចតែម៉ាក់មើលឃើញកូននៅឡើងនិង»លោកស្រីណាមគីមលលេងនិងនាងទាំងទឹកមុខស្ងួត
«ម៉ាក់អ៊ុំ...នេះខ្ញុំមនុស្សណាខ្ញុំចង់បានន័យថាគាត់មើលមិនឃើញខ្ញុំមិនចង់បានខ្ញុំធ្វើជាភរិយាយគាត់ឬក៏សង្សាគាត់»ហាណា
«សមហើយដែលកូនប្រុសយើងមិនយកធ្វើសង្សាមិនចឹងទេយើងបែកទ្រូងស្លាប់ហើយ»គិតក្នុងចឹត្ត
«ម៉ាក់អ៊ុំកំពុងគិតអីដែល»ហាណា
«គ្មានអីទេ...សុីនយកទឹកមកអោយកូនហាណាមក»លោកស្រីណាមគីម
«នេះម៉ោង1:30ហើយសូហ្កាមិនទាន់មកទៀត»ហាណាមើកនាឡិកានៅនិងដៃរួចសម្លឹងមើលទៅមាត់ទ្វាទាំងចឹត្តអន្តាស់សាចង់ជួបនិងសូហ្កា
«ម៉ាក់គិតថាកូនទៅវិញទៅសិនទៅស្មាននេះណាគេមិនទាន់ចេញទេយល់ល្អទៅវិញ»លោកស្រីណាមគីម
«លោកស្រីនេះទឹកអ្នកនាងហាណានេះទឹក»សុីនដាក់ទឹកនៅលើតុរួចនាងក៏ថយមួយចំហៀនដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយវិញ
«ទេ...កូនមិនទៅទេកូនចាំទាល់តែសូហ្កាមកវិញលើកនេះដឹងតែមិនរួចខ្លួនហើយមិនអាចគេចមុខនិងខ្ញុំបានទេ»ហាណានិយាយដូចជាមានជំនឿដល់ហើយទឹកមុខជឿជាក់មិនធម្មតា
«តែម៉ាក់ថាទៅវិញទៅល្អជាងកូនសូហ្កាគេរវល់ណាស់»លោកស្រីណាមគីមព្យាយាមនិយាយធ្វើយ៉ាងណាអោយនាងទៅវិញតែនាងមិនព្រមនាងនៅនិយាយពាក្យដដែលៗថានិងនៅរង់ចាំសូហ្កាមកវិញពេលនេះដឹងហើយថាសូហ្កាគេតាំងតឹងរឿងអីពេលដែលផ្ដើមរឿងគឺជារឿងស្រីៗទាំងនេះហើយចូលចឹត្តមករញ៉េរញ៉ៃនិងគេណាស់កាលនៅរៀនតាមគេស្អិតដល់មានការងារធ្វើហើយក៏នៅតែតាមគេស្រីពីរអ្នកនាក់នេះគ្រោះថ្នាក់ណាស់សម្រាប់សូហ្កាមូលហេតុតាមគេមិនលែងពួកគេទាំងពីសិតតែឆ្នាស់អោយតែស្រីណានៅក្បែលសូហ្កាដឹងតែត្រូវកំភ្លៀងរបស់ពួកគេហើយបែបនេះហើយទើបសូហ្កាចូលចឹត្តគេចមុនវាគួរអោយរំខាន់។
លោកស្រីណាមគីមក៏នៅអង្គុយកំដរនាងរហូតដល់ម៉ោង5នាងមិនព្រមទៅណាសោះនាងគិតតែអង្គុយតិចចុកទូរស្ទព័តិចអានទរស្សនាវដ្ដីតិចដើរចុះដើរឡើងរហូតដល់លោកស្រីណាមគីមចង់ខ្សល់ចាប់ដោយសារនាង។ពេលនោះស្រាប់តែលឺសម្លេងឡានបើកចូលមកតែវាមិនមែនជាឡានរបស់សូហ្កាទេវាជាឡានរបស់យ៉ុងអាដែលអ្នកបើកឡានទៅទទួលយកនាងចេញពីសាលារៀន។
«នេះជាឡានរបស់បងសូហ្កាមែនទេម៉ាក់អ៊ុំគាត់មកវិញហើយឬ»ហាណាងើបយ៉ាងលឿនចេញពីសាឡុងក្រោកឈរមើលទៅក្រៅ
«មិនមែនទេវាជាឡានដែលទៅទទួលចៅខ្ញុំចេញពីសាលា»លោកស្រីណាមគីមអស់ការអត់ធ្មត់និងនាងណាស់គាត់ក៏ប្រើសម្ដីធុញទ្រាំនទៅកាន់នាង។
«ស្មានតែបងសូហ្កា»ពេបមាត់រួចនាងក៏អង្គុយចុះវិញធ្វើធម្មតាដូចជាគ្មានឃើញម្ចាស់ផ្ទះគេនៅនិងសោះមិនចេះក្រែងចឹត្តគេសោះ
«.........»អស់យល់បលបានត្រឹមក្រវីក្បាលដើរទៅទទួលចៅ
«លោកយាយឯងណាលោកពូថាទៅទទួលចៅមិចក៏មិនឃើញអោយចាស់ចាំយ៉ាងយូរហឺយ...លោកពូក្បត់សន្យា»យ៉ុងអាចុះពីឡានក៏ធ្វើចរឹតគួរអោយខ្នាញ់ដៃទាំងពីច្រត់ចង្កេះធ្វើងរដាក់លោកយាយ។
«អួយចៅយាយគឺលោកពូរបស់ចៅរវល់ការងារណាស់ចាំលោកក្រោយទៅតែពេលព្រឹកលោកពូជាអ្នកជួនទៅតើហីចេះងរទៅកើតចៅនៀក»លោកស្រីណាមគីមយកដៃទាំងពីទៅក្ដិចថ្ពាល់ដល់ទន់រលោងរបស់យ៉ុងអា
«តែថ្ងៃមិញណាលោកពូបានទិញនំអោយចៅណាលោកយាយឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់»យ៉ុងអា
«ចៅឆ្លាតចូលក្នុងផ្ទះទៅចៅ»លោកស្រីណាមគីមដឹកដៃយ៉ុងអាចូលទៅក្នុងផ្ទះ
«លោកយាយគាត់ជាពីណាគេមិចក៏យ៉ុងអាមិនដែលឃើញ»យ៉ុងអាចូលទៅដល់ក្នុងឃើញហាណាអង្គុយនៅសាឡុង
«អរទៅជំរាប់សួរអ្នកមីនទៅចៅគាត់ជាមិត្តរបស់លោកពូចៅ»លោកស្រីណាមគីម
«ជំរាបសួរអ្នកមីង»យ៉ុងអាដើរទៅរាក់ទាក់ជាមួយនិងហាណាយ៉ាងគួរសម
«ចា៎ក្មួយគួរអោយស្រលាញ់មែន»ហាណា
«ទៅលើទៅចៅចាំយាយអោយសុីនយកទឹកដោះគោអោយ»
«ចា៎លោកយាយ»ញញឹមបន្តិចក៏ដើរឡើងទៅលើទៅបន្ទប់គេងរបស់ខ្លួន។
«ម៉ាក់អ៊ុំហាតើបងសូហ្កាពេលណាមកដល់ទៅ»ហាណា
«នៅចាំអីក៏សម្បើមម្លេស....មិនដឹងទេតិចទៀតដឹងអង្គុយតទៀតទៅណាខ្ញុំទៅក្នុងផ្ទះបាយសិនហើយ»លោកស្រីណាមគីមនិយាយទាំងតឹងទ្រូងដើរគេចពីហាណានៅតិចទៀតគេសួរនាំច្រើនណាស់។
Skip
និយាយពីសូហ្កាវិញបន្ទាប់ពីទិញថ្នាំហើយគេនិងជីមិនក៏នាំគ្នាដើរលេងបន្តិចដល់ម៉ោងពួកគេក៏ត្រឡមទៅផ្ទះវិញនៅក្នុងឡានជីមីនស្ងាតដូចដើមមិនហ៊ាននិយាយមុនទេទាល់តែសូហ្កានិយាយបានគេនិយាយ។
«អរគុណហើយណាដែលបានកំដរខ្ញុំដើរលេង»សូហ្កា
«សម្ដីផ្អែម...ចឹត្តមិនចង់ប៉ុន្មានទេតែជិះឡានជាមួយលោកពូទេបានទៅជាមួយតែក៏អរគុណហើយណាដែលបាវការ៉េមខ្ញុំដឹងទេថាខ្ញុំចូលចឹត្តការ៉េមណាស់កាលនៅក្មេងខ្ញុំចូលចឹត្តញាំការ៉េមដល់ថ្នាក់ឈឺយាយទៅកាលនៅក្មេងខ្ញុំទាំងស្អាត់ទាំងឆ្លាតពេលធំក៏នៅតែស្អាត់តើលោកពូដឹងទេថាខ្ញុំយ៉ាងមិចទៀតនៅពីក្មេងណាញុមសែនរញឹសអើយរញឹសលោកពូចង់ដឹងទៀត......
«បានហើយអោយនិយាយតែតិចនិយាយមកឡើងមួយខ្សែរអត់ចេះធុញទេអីមិនគួរណាអោយខ្ញុំជួបឯងសោះ»សូហ្កា
«ជានិស្ស័យដឹងលោកពូដែលអោយពួកយើងជួបគ្នា»ជីមីនសើចបែបចំអក
«និស្ស័យខ្មោចយ៍អី»និយាយតិចៗបែបមុខចុះពីជីមីន
