"Neden bu kadar az konuşuyorsun?" onun bu gizemini gerçekten merak ediyordum. Bir süre bekleyip cevapladı,
"Belki de samimiyetim sadece yakın olduklarımadır?"
Sanırım kalbim kırılmıştı. Vazgeçtim, kalbim gerçekten çok kırılmıştı. O ise sonunda gözl...
Geç kalıyordum. Hayır hayır bu sefer işe değil, derse geç kalıyordum. Merdivenleri hızla çıkarak kampüse girdim. Bugün hiçbir şey yolunda gitmiyordu!
Tam az kaldığı için sevinecektim ki birisinin bana çarpmasıyla neredeyse yere düşüyordum. Sinirle çarpan kişiye döndüm ama pek de umurunda gibi gözükmüyordum. Bir özür bile dilemeden, hatta onu geçtim yüzüme dahi bakmadan gitti yanımdan.
Arkasından bir kaç saniye baktıktan sonra hatırladım, bu o gün kafede olan çocuktu! Neden hiç normal şartlarda karşılaşmıyorduk ki..
Ben bunları düşünürken yanımdan kısa boylu bir çocuk "Felix, tamam sinirlenme bekle beni" diyerek geçti.
Demek adı Felix'ti.. Ona seslenen çocuk da bir yerlerden tanıdık geliyordu ama kim olduğunu hatırlayamayınca üstünde fazla durmadım ve çoktan geç kaldığım derse yavaş adımlarla ilerledim.
Hızlı hızlı atıyorum çünkü artık olaylara giriş yapmam lazım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
