Gerçek Aile| Tamamlandı

°19°

Yazardan;

Atilla, elindeki sigarasını ters bir bakış attı ve tekrardan dudaklarına götürdü. Uzun zamandır içiyordu, sevmiyordu, ama içiyordu.

Çünkü bazı alışkanlıklar değişmez ve unutulmazdı.

Yinede artık çok daha az içtiği yadsınamaz bir gerçekti.

Çünkü Aden sevmiyordu.

Aklına gelen anı ile gülümsedi. Onunla olan anları sınırlı ve kısa olsada, hiçbirini değişmezdi.

"Keş gibi içiyorsun, ciğerlerine yazık." Demişti Aden.

Kaç yaşındaydı o zaman.

On dört, sanırım...

Kendi hakkında çok değerli bilgilere sahip değildi. Ya da özelliklere .

O sadece Atilla'ydı işte. Umarsız, ailesinin çıkarları için dünyaya gelen şanssız bir insandı.

Ona ilk defa, sadece kendi olduğu için yaklaşan kişi Mila'ydı.

İlk tanıştıkları zamanı hatırlayıp, sigarasından derin bir nefes daha çekti.

Onun, o küçük bedenin yerde yatan halini bir daha ölse unutamazdı.

İçi sıkıntı ile dolup taştı. Aydınlanan havaya bakıp, genç kızın bugün işleri olduğu için uyandığını düşündü.

Balkon duvarına yaslanarak kemikli güzel eli ile cebindeki telefonu çıkardı.

Gözü tarihe takılırken, yalnızca on gün sonra kızın doğum günü olduğu aklına geldi. Hafifçe tebessüm etti

Numarasını tuşladı ve sanki genç kız burdaymışta sigaradan rahatsız olacakmış gibi hissederek izmariti attı küçük çöp kovasına.

Telefon bir süre çaldı, ama açan olmadı. Kaşları çatıldı.

Tamam, duymamış olabilirdi. Ya da uyuyor.

Ama saat on buçuktu. O bu saate kadar nadir uyurdu.

Kapanan telefon ile tekrardan numaraya bastı. iyiden iyiye üşüyen diğer elini eşofmanın cebine yerleştirdi .

Yine bir süre çalan telefondan sonra, açmayacağını düşünerek kulağından çekecek iken çağrı yanıtlandı.

"Aden?"

Karşı taraf bir süre ses vermedi.

"Sarışın, iyi misin? Bir şey mi old--"

"Ben Araf."pürüzlü, sert çıkan bir erkek sesi ile kaşları çatıldı.

"Aden Nerde?" Aynı sertlikte çıkan sesi ile cevap verdi. "Niye o açmadı telefonu?"

"Kimsin sen?" Derin bir nefes verdiğini duydu. "Çillim diye kaydetmiş seni, arkadaşlarını araştırdım, kim olduğunu bilmiyorum."

"Başlatma şimdi kim olduğumdan." Balkondan içeri girdi. Aden'in özel eşya takıntısı vardı. Kimseye telefonunu falan açtırmazdı ki o...

"Hastanedeyiz."

İçi endişe ile kavrulurken aklına üç yil önceki anılar doldu.

"Adın ne senin?" Bir yandan elleri ile uzun saçları okşarken , diğer yandan bilincini açık tutmak için sorular soruyordu kucağında yatan küçük kıza.