"Kaderin hain oyununa yenildi hayatlarımız kabul et."genç adamın ses tonu gerçekleri haykıran sözlerin altında ezilir gibi çıkmıştı, dik duruşunun aksine.
Duydukları ile acı bir gülüşü dudaklarında ağırladı genç kadın. Kabul etse ne değişecekti ki?
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçini yakan öfkenin ateşine odun atıp herkesin canını yakmak istiyordu Hivdanın adı geçtiği yerde.
Yezdan ihaneti asla affedecek bir adam değildi.
Merhametliydi adaletliydi lakin ihanetin affı yoktu onun lügatında. Affı olmayan tek şey de ihanet değil miydi?
Sesi konağı yerinden oynatırken Aze bütün cesaretini toplayıp konuşacakken Bakışları karşısındaki adamın dipsiz bir uçurumu andıran yeşil gözlerine çevrildiğinde söylemek istediği bütün kelimeleri yutmuştu.
Tek kelimede etmedi. Edemedi.
Şu an tek kelime etse yerin dibine gireceğine adı gibi emindi. Halbuki yerin dibinde olması gerekenler belliydi.
Ben zaten o eve gitmem diyecekti kocasının demesine gerek yoktu. Lakin o dipsiz bir uçurumu andıran gözleri izin vermemişti. O gözlere bakınca dili lal oluyordu.
"Gelin odana çık. "
Kayananasının vakur sesini işitmesiyle dediğini yaparak titrek adımlarla odasına çıktı. Kendini ne zaman bir yere ait hissedecekti? Ne zaman bir yer ona yuva olacaktı?
Avluda Kawa ağa Pervin hanım ve Merdan kalmıştı. Pervin hanım hüzünlü bakışlarını oğluna çevirdi sitem içeren tonda konuşmaya başladı.
"Neden bizden çok sen Hivdaya kırgınsın ona kızgınsın? O benim kızım ben bi anneyim. Hakkım değil mi kızımla konuşmak onu görmek?"
Yezdan gözlerini kapatıp bir elini burun kemerine yerleştirdi.
Bu insanlar neden anlamak istemiyordu?
Başka bir dilde mi konuşuyordu bu adam? Türkçe demişti, üzerine basarak Kürtçe de demişti, daha kaç dil konuşacaktı?
"Benim lügatımda ihanete yer yok. Hivda bizi hiçe saydı başımızı eğdi benim sözümü bozdurdu. Söz vermiştim hayatıma kimseyi almayacam diye işte bu yüzden bütün kızgınlığım ve eminim olun hiçbir zaman geçmeyecek bu kızgınlığım." Diyerek kimsenin konuşmasına izin vermeden uzaklaştı..
Koca avlu sessizliğe büründü. Her biri bir odaya dağıldı. Kimisi üzgün kimisi kırgın şekilde.
Yezdan odasına gitmek yerine kızının odasına gitmişti. Yatakta uzanmış yanı başında Şirin oturmuştu. Kapıyı açık bıraktığında Şirin odadan çıkmış genç adam kızının yanına uzanmıştı.
Kızının saçlarının tepesini öpüp saçlarını usulca okşamaya başladı sevgiyle.
"Baba ben annemi özledim."
Kızının dudaklarından dökülen kelimeler adamın yutkunmasına neden olmuştu. Kızı annesini özlüyordu.
Bir annenin yerini kimse dolduramazdı Yezdan hem annelik hem babalık yapıyordu kızına lakin bazen yetemiyordu annesinin yerini alamıyor o boşluğu dolduramıyordu. Dolduramıyacaktı da.
