unforgiven

-yine de olmayışının, üzerine

27 Haziran
&&

ben bol bol ağladım
yine de kurumadı gözlerim.
ben avazım çıktığı kadar bağırdım
yine de kısılmadı sesim.
ayakta uyuyana kadar uyumadım
yine de beklenmedik köşelerde bayılmadım.
ben çok sevdim
yine de vazgeçebildim sevgimden beni yaraladığı kadarından.
ben çok değer verdim
yine de kaçabildim ondan, kalbim hiç el vermese de.
ben unuttum
öyle bir unuttum ki yine de hatırladım en küçük ayrıntıda.
ellerinin çizgilerinde ve bakışlarının doğallığında
gülümsemesinin özgünlüğünde bile
ve sözcük seçimlerinde
ondan farklı oluşundandı ona aitliğim
doğru oluşundandı
doğru sözleri kulağıma fısıldayışındandı

ben bir sürüsünü sevdim, hepsini sevdim
ama yine de olmadı
istediğim gibi olmadı
aşkım solup gitti
onların havada kalmış sözleri gibi
sevgim hep daimdi
ama ben huzurlu hissetmedim
ya da güvende
kendimde aradığım cevapları bulmamda
kimse yardım etmedi
o yüzden alışığım ben aslında
bir beklentim yok esasında
ama umut öldürür insanı tenhada
şimdileri inanmıştım bir kalpte aradığımın bulunabilineceğine
ve şimdi boşveriyorum
sırf birkaç gün gözlerime bakmadı diye

işte böyle tahamülsüz
böyle güçsüz biri oldum ben
belki de savaşmanın hiçbir şeyi getirmeyeceğini gördüğümden
çok alıştım ben teslim olmaya
bir gece sigaranın süzülmesini izlemeye
ve dalgaları görmeden seslerini dinlemeye
ben çok alıştım rüzgarı tenimde hissetmeye
halbuki ben, başarısız oldum
herkese karşı gelirken akıntıya kapılanlardan oldum
telefonlar arasındaki ağlara takılıp kalanlardan oldum
ve beni ben yapan her şeyin grileşmesini izleyenlerden oldum
yalnız zaman geçirmeyi hep özler oldum
aranmak istedim ama bulunamamak
hayatım hep bir saklambaçtı 
şimdileri ne istiyorum onu da bilmiyorum
hevesim kaçmış
iki lafa gelemiyorum
takatim bitti
ufacıcık şeye üzülüyorum

ve
hemencecik
inanıyorum
keriz
gibi

her şeyi

seveceğim diyekendimi unutuyorum

çok çabaladım
yine de olmadı