303|B×B

36|ÖZLEDİM

Merhaba benim tatlı portakallarım. Birazcık uzun zaman oldu galiba bölüm. Bu yüzden özür dilerim ama suç benim değildi. Yoğun bir zaman diliminde sıkışmış idim. Bugün İlhan Peri Amca Bey geldi ve dedi ki; "Şş gel bölüm yazalım." Ben bölümü bitirene dek terlik ile başımda bekledi. Kendisine bu şirin bölüm için teşekkür, yeni kurgumda da beni yalnız bırakmamasını temenni ederim.
Neyse sizi özledim :")

Okurken aşkın verdiği mayhoş tadı dudaklarınızda hissedin.

Gözümden yaşlar akıyordu istemsizce. Ben solumun ağırlığı ile nefessiz kalmışken biri bedenimi sarsıyordu.

"Aybars!"Endişe yüklüydü sesi.

'Bırakın, değmem!' demek istiyordum ama diyemiyordum. Lal olmuştum.

"Yalvarırım kendine gel." Bardağı taşıran son damla ile ellerimin tersi ile sildim gözlerimi. Annem ağlamaktan kızarmış gözlerini bana dikmişti. Ahmet, diğer yanımda beni kendime getirmek için çabalıyordu.

Anneme baktım; oldukça iyi ve sağlam. Ahmet'e döndüm hemen. O da annem gibiydi. İkisinde de en ufacık yara izi bile yoktu. Sağlıklı bir şekilde başımda dikelmiş ikiliye baktım.

"İy-" Yutkundum beceriksizce. "İyi misiniz siz?"

"Biz iyiyiz ama sen iyi misin oğluşum? Bir anda bağırmaya, ağlamaya başladın Aybars."

"Abi o kadınların dediği şeylere kafanı taktıysan, takma boşver. Milletin ağzı çuval değil ki büzelim. İşleri, güçleri boş yapmak. Takılma lütfen." Destek verircesine elini omzuma koydu, sıktı. 

"Ben-" Bekledim devamı gelsin diye. Fakat tıkandım kaldım. Ne diyebilirdim? Aslında sizi vahşice  öldürdüm ama bunların hepsi benim hayalimmiş. Bizi katlettim.

"Odama gidip biraz yatmak istiyorum."diyerek ayağa kalktım. Endişeli gözleri arasından sıyrılıp, odama attım kendimi.

Kapıyı hızlıca kilitledim ve yatağa sırt üstü uzandım. Beyaz tavanım beni sakince içine çekerken, derin bir iç çektim.

"Herkesi öldürmeyi düşünüyorum. Ne oluyor bana? Deliriyor muyum ben? Yoksa en başından beri deli miydim?"  Nefesimi tuttum kısa bir an.

Gerçeklik dökülürken yanaklarımdan bir göz yaşı misali, elimle ağzımı kapattım.

Korkuyordum. Ben yeniden korkuyordum.

Hemen doğruldum ve telefonumu çıkardım. Kayıtlı numaraya basarak aradım aceleyle.

Bekledim,bekledim, bekledim ama o açmadı. Yeniden denedim ama o yine açmadı. Endişe içinde ayağa kalktım ve üçüncü kez denedim. Tam kapanmak üzereyken duydum o yanık sesini.

"Aybars?" İsmim en çok onun dudaklarından ahenkle savruluyormuş meğer.

"Yıldızları getirecektin."dedim kısık bir serzenişle.

"Yıldızları mı istiyorsun benden?"diyerek farklı bir biçime soktu sorumu.

"Karanlığı sevmediğimi bilmiyor musun?"dedim yeni bir şekle girmiş soruyu sorarak.

"En parlak yıldızı kalbinde saklıyorsun Aybars." Boşta olan elimi kalbime götürdüm.

"Çünkü kalbimde sen varsın Efken ve ben ne yaparsam yapayım çıkmıyorsun." Sesi çıkmadı ama yüzünde oluşan tebessümü hissettim. Sırf bu yüzden tebessüm ettim, yanağımdan düşen yaşla.