Zawgyi..
သာမန္ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုရဲ႕
လံုးခ်င္းတိုက္ပုေလး..
မႀကီးမေသးအေနေတာ္ေလးေၾကာင့္
ထိုအိမ္ေလးဟာ တကယ္ေနခ်င္စရာပင္။
လမ္းမီးျပျပထြန္းထားၿပီး တံခါးေတာ့ေသာ့
ခတ္ထားသည္။အဓိပၸါယ္က ဘယ္သူမွမဝင္ရေပါ့။
လမ္းတစ္ဖက္ေထာင့္ကေန ထိုမီးလင္းေနတဲ့တိုက္ပု
ေလးရဲ႕ေထာင့္ဆံုးအခန္းေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း..
နႈတ္ခမ္းပါးတို႔က မသိမသာတြန္႔ခ်ိဳးမိသည္။
အထဲမွာ သူရိွတယ္ဆိုတဲ့အသိေလးေၾကာင့္
ေႏြးေထြးမိျပန္သည္။ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မယ္...ျမင္သာ
ျမင္ရၿပီး မက်ဥ္ရဘူးဆိုတာ..။
လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က မို႔ေမွာင္ရိပ္လည္း
သန္းၿပီးအပင္တစ္ပင္ပါ ကြယ္ထားတာေၾကာင့္
ထိုဝါၾကဥ္ၾကဥ္ေရာင္သန္းေနတဲ့ အခန္းေလးက
ၾကည့္ရင္..ဘာမွျမင္ရမွာမဟုတ္။
နာရီအေတာ္ၾကာ ေငးၾကည့္ရင္း ထိုမီးေရာင္
ေလးေပ်ာက္ကြယ္မွသာ....သူသေဘာက်စြာ
ရယ္မိရင္း..လက္ထဲကေဆးလိပ္ကိုတစ္ခ်က္
တည္း ရိႈက္သြင္းလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္မွ ထိုေဆးလိပ္ကိုလက္ၾကားထဲညႇက္ရင္း
ေဘးနာက ဖင္ေထာင္ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး..
ထိုတိုက္ေလးအား ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္
ေငးၾကည့္ၿပီး အရိႈန္တင္ကာ ေမာင္းနွင္သြားေတာ့သည္။
ညတိုင္းက ငါ့အတြက္ေတာ့ အထီးက်န္စြာပင္
ေကာင္းကင္ေပၚကလမင္းႀကီး နဲ႔အၿပိဳင္အေဖာ္မဲ့
ေနတဲ့ကိုယ့္ကိုလည္းအားငယ္မိတယ္..
တစ္ေန႔ေတာ့ဆိုတဲ့ အသိေလးေၾကာင့္
အခုခ်ိန္ထိရွင္သန္ေနတယ္ထင္ပါ့..
ေမ်ွာ္လင့္ေနရဦးမလား...လက္ပဲလႊတ္လိုက္
ရမလား...ဒါမွမဟုတ္...မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္
ေပးရမလား...အေတြးတို႔ကေရာက္ယွက္ခက္ေန
အေျဖမရိွတဲ့ပုစၦာလို ငါဘဝကမင္းမရိွေတာ့ မျပည္စံု
ဘူးရယ္...မသိတာလား မျမင္တာလားငါ့အခ်စ္ကို
မ်က္နွာျမင္တိုင္းေရွာင္ဖယ္ေနတာက ဘာသေဘာ
လည္း...ငါၿပံဳးျပတိုင္း အၾကည္လႊဲတာကေကာ....
ငါ့စကားဆုိဂရုမစိုက္ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ
ေရာ...တကယ္ပဲမင္းကငါ့ကိုဘာလိုမွသေဘာမထား
လား...ထယ္ရယ္..
