မောင်

4

ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားမောင်သည် မနှစ်ကလို ‌socialကျကျ သိပ်မနေတော့။ ကျောင်း library မှာ ကျွန်မထိုင်နေကျဘေးနား မောင်ရောက်နေတတ်သည်။ လူတွေရှိရင် စာဖတ်၊စာရေးရတာမကြိုက်တဲ့ မောင်က ကျွန်မနဲ့ရှိတဲ့အချိန်တိုင်းစာရေးသည် ။တစ်နေ့‌ေတာ့မောင့်စာတွေ ကျွန်မ ဖတ်ခွင့်ရချင်မိပါ‌ေသးရဲ့‌ေလ။ မောင်သာခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင်ပေါ့။

                "ငြိမ်းစု‌ရေ
ထင်လင်းရန်ဖြစ်လို့တဲ့ "

ဆုရည်ဆီက သတင်းစကား။ မောင်၊ မောင်ဆိုတဲ့ လူသားက အမြဲလူတွေနဲ့တည့်အောင်ပေါင်းတတ်ပြီး ပြုံးရွှင်နေတတ်တဲ့လူသားရယ်ပါ။ ဟင့်အင်း မောင်ရန်ဖြစ်တတ်မှာမဟုတ်ဘူး သူပဲခံရလိမ့်မယ်။

နေ့ခင်းပိုင်းကျောင်းပျက်ပြီး ဂိမ်းဆိုင်သွားလေ့ရှိတဲ့မောင် ။ဂိမ်းမဆော့ပဲ ရန်ဖြစ်နေသတဲ့လား ။ ဆရာမကိုခွင့်တိုင်ပြီး ကျောင်းပြင်သို့အပြေးထွက်လာမိခဲ့သည်။ ကျောင်းရှေ့က ခုံတန်းပေါ်မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ ထိုင်နေသော မောင့်ကို တွေ့ပြီ။

"ထင်လင်းမောင်! "ရန်ဖြစ်တယ်ဆို "ဘယ်နားဘာဖြစ်သွားသေးလဲဟင်"

ဒေါသတို့နှင့်ထွက်လာသော စကားတို့က မောင့်အတွက်ကျယ်သွားမလားမသေချာ။ နောက်ဆုံးစကားမှာသိမ်၀င်သွားသောကျွန်မအသံကို မောင်မရိပ်မိပါစေနဲ့။

မောင်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ခေါင်း‌‌
‌‌ေမာ့လာပြီး ထုံးစံအတိုင်းအပြုံးလေးနဲ့‌နှုတ်ဆက်၏။ နှုတ်ခမ်းဘေးမှာကအနည်းငယ်ကွဲနေတဲ့ဒဏ်ရာနဲ့သွေးစတစ်ချို့က မောင့်မျက်နှာပေါ်မှာအကျည်းတန်စွာ။

"ကလေးလည်းမဟုတ်ဘူး ဘာလို့ ရန်ဖြစ်ရတာလဲဟယ်" "လာ ဆေးသွား၀ယ်မယ်"

"ကလေးမဟုတ်လို့ ခက်နေတာပေါ့ငြိမ်းရ"

"ငြိမ်း"

"ဟင်"

မောင့်အကြည့်တို့က ဒီတစ်ခါတော့ဖြင့် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ရခက်လှပေသည်။ မောင်နဲ့အကြည့်ချင်းဆုံတိုင်း ရင်ဆိုင်ဖို့မရဲလို့ မျက်နှာလွှဲခဲ့‌ေပမဲ့ မောင့်မျက်လုံးတွေကို သေချာနားလည်ချင်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မောင်ကအရင် မျက်နှာလွှဲကာ အဝေးသို့ငေးနေ၏။