ဘန်းဘန်း,ဒီမှာ စိတ်ညစ်လာရတဲ့ထဲ ဘယ်ကမိန်းကလေးလဲ
ချယ်ယောင်း ဘန်းဘန်းကိုကြည့်နေတုန်းပဲ
စန်းအွန်း,မေးနေတယ်လေ
စန်အွန်း ချယ်ယောင်းကိုခြေထောက်နဲ့ကန်လိုက်ကာမှ ချယ်ယောင်းအသိ၀င်လာတယ်
ချယ်ယောင်း,ခွင့်လွှတ်ပေးပါသခင်လေး လူတစ်ယောက်နဲ့တူလို့ ကြည့်မိတာပါ ကျွန်မက ခရီးသွားကုန်သည်ပါ အနောက်တိုင်းပြည်မှာ လူတစ်ယောက်ကို လာရှာတာပါ
ချယ်ယောင်း မြေကြီးနဲ့ခေါင်းထိရင်း
စကားတေတောက်လျှောက်ပြောနေတယ်
ဘန်းဘန်း,သာလိကာမ ဖြေးဖြေးပြော ဘယ့်သူ့ကိုရှာတာလဲ
"ဘန်းဘန်းကသူမကို သာလိကာမလို့ ခေါ်တော့လဲ သူမလီဆာကို လွမ်းဆွတ်ရပြန်ပြီ"
ချယ်ယောင်း မျက်ရည်စလေးတေကို အကျီနဲ့သုတ်ရင်း
ချယ်ယောင်း,ဘန်းဘန်းဆိုတဲ့လူပါ ကျွန်မရဲ့သခင်မလေးက သူ့ဆီသွားခိုင်းလို့ပါ
ဘန်းဘန်း,မင်းရဲ့မျက်နှာမေ့လိုက်
ချယ်ယောင်းမျက်နှာမေ့လိုက်တာနဲ့
ဘန်းဘန်း,ချယ်ယောင်းမလား
"ချယ်ယောင်းရဲ့မျက်နှာကို ဘန်းဘန်းသေချာသိတယ်"
"လီဆာက သူသဘောကျတဲ့မိန်းကလေးရဲ့ပုံတူပန်ချီကားဆိုပြီး ပြခဲ့ဖူးတယ်"
ချယ်ယောင်း,ဟုတ်ပါတယ် သခင်လေး
ဘန်းဘန်း,ထ ငါကဘန်းဘန်းပဲ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့
ဘန်းဘန်းနဲ့ချယ်ယောင်း ဝေါယာဉ်တူတူစီးပြီးတိုင်းပြည်ထဲ၀င်ခဲ့ကြတယ်
ဘန်းဘန်း,ဒါဆို ဆရာကကျွန်အဖြစ်သိမ်းပိုက်ခံလိုက်ရပြီပေါ့
ချယ်ယောင်း,ဟုတ်ပါတယ်
ဘန်းဘန်း မျက်၀န်းမှာလဲမျက်ရည်စတေနဲ့မို့
ချယ်ယောင်းသူ့ရဲ့ အနံ့မွှေးလက်ကိုင်ပုဝါလေးပေးလိုက်ရတယ်
ဘန်းဘန်း,မင်းကို ငါအကောင်းဆုံးစောင့်ရှောက်မှာပါ ငါ့ဆရာရဲ့ဆန္ဒအတိုင်း ငါကအနောက်တိုင်းပြည်ရဲ့ စစ်အမတ်ချုပ်ကြီးရဲ့သား ဘန်းဘန်း
