Vrijheidsdressuur vanuit een rolstoel!

Over mij

Dit is een gedenkwaardig moment: hierboven wordt waarschijnlijk de enige foto weergegeven waar geen paard opstaat, of waar mijn hoofd in ieder geval niet volgroeid lijkt te zijn met dat van een paard. 

De korte versie
Ik ga ook proberen zoveel mogelijk het woord 'paard' niet te gebruiken, want dit ene hoofdstuk gaat nu eens niet over de beste dieren op de planeet - het gaat over mij.

Voor de mensen die de korte versie willen: mijn naam is Amra, ik ben momenteel 20 jaar en heb een heleboel hobby's, die meestal na een maand of twee abrupt sterven. Momenteel ben ik weer heel erg aan het lezen, maar daarvoor had ik me helemaal op schilderen gestort. De enige passie die echter altijd vurig blijft branden, zijn natuurlijk de paarden (nou, ik heb me nu al niet aan m'n woord gehouden).

Dan komt nu waar de meeste mensen waarschijnlijk voor gekomen zijn:
Ik zit in een rolstoel omdat ik vijftien weken te vroeg geboren ben en omdat na een paar (mislukte) operaties mijn benen heel erg beschadigd zijn. Die zijn niet meer voor lopen te gebruiken, maar eventjes staan (met houvast, wel te verstaan) behoort nog wel tot de mogelijkheden. Ook kan ik mijn benen nog wel redelijk prima bewegen, waardoor ik nergens hulp bij nodig heb. Kleren aantrekken, naar de wc gaan, mijn broertje af en toe een zwakke trap verkopen, noem het maar op, ik kan het allemaal. 

Verder heb ik een eigen, startend bedrijfje, AmraMori, waarmee ik allerlei diensten met paarden aanbied. Door dit gehele boek heen zal je merken dat ik lekker schaamteloos aan het adverteren ben, dus neem vooral een kijkje op mijn website, www.amramori.com, of de Instagrampagina: amra_mori.

De hele, hele, heeeeele lange versie
Ook heb ik nog de lange, XXL DeLuxe versie over mij in de aanbieding, compleet met kleine details en grafische foto's. Die begint vanaf hier, dus mocht je geïnteresseerd zijn, lees dan vooral door. Zo niet, dan zie ik je in het volgende hoofdstuk!
Natuurlijk moet ik dan wel bij het begin beginnen: mijn geboorte!

In de late maanden van het millenniumjaar 2000 krijgt mijn zwangere moeder te horen dat haar baby (a.ka. ik) waarschijnlijk op 1 mei geboren zal worden - daar was ik het niet mee eens!

Op 16 januari besluit ik met veel kabaal de deur naar het geboortekanaal open te trappen - wat volgt is een dagenlange medische strijd om deze overenthousiaste, onvolgroeide baby binnen, veilig in de baarmoeder, te houden. Na drie dagen is het echter wel duidelijk dat dát niet meer gaat lukken; op 19 januari 2001 word ik geboren.

Hoewel niemand er blij mee is dat ik nú al ben geboren, is iedereen opgelucht dat ik überhaupt bén geboren. Een behaarde baby van 749 gram, die tweeënhalve maand te vroeg geboren is, leeft. Maar dan zijn we er nog niet!

Lange tijd is het niet zeker of ik het ga redden; ik heb nog geen immuunsysteem, dus iedere ziekte is fataal. Ik lig in een couveuse, die zo goed mogelijk het klimaat in een baarmoeder probeert na te bootsen. De haartjes die mijn gezicht, rug en armen bedekken zijn ook bedoeld om me warm te houden.

Ook heb ik nog geen volgroeide longen, dus zodra ik uit mijn moeder was geplukt werd ik als de wiedeweerga aangesloten aan beademingsapparatuur. Deze apparatuur werd overigens aangesloten via slangetjes in mijn neus, en omdat mijn prachtige reukorgaan toen nog geen kraakbeen had, bewoog de huid vrijelijk mee met alles wat er maar zo'n beetje in werd gepropt. Toen ik uiteindelijk zelfstandig kon ademen, leek het daardoor wekenlang nog alsof ik een varkensneus had. Ja, hier had mijn moeder wel een tijdje stress over..

Hieruit durft de fantasierijke lezer misschien wel voorzichtig op te merken dat ik géén mooie baby was - dat klopt! Voor de mensen onder ons die niet zo goed zijn in beelddenken: hier is een foto!