"Ama felaketlerle dolu bir tablodan bir iyilik doğacaksa, bunları sunuyor olmaktan pişmanlık duyulabilir mi?" - Marquis de Sadr
ardından bırakılan şaheserler'in hikayeleri ve belki de ilk görüşte fark edilmeyen ayrıntılarını anlatacağım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
16. yüzyıl Brezilyasında Tupinambás kabilesinden Moema adında güzel bir kız varmış. Günün birinde batan bir gemiden bir denizci gelmiş. Adı Diogo olan bir Avrupalıymış. Kısa sürede kabilenin güvenini ve Moema’nın kalbini kazanmış. İkisi de birbirine çok aşıkmış ve büyük bir mutluluk içinde yaşıyorlarmış. Hikaye burada ve mutlu bir şekilde bitebilirdi ama öyle olmuyor. Moema’yla tanıştıktan bir süre sonra Diogo komşu kabilede yaşayan Paraguaçu isimli bir kızla tanışıyor ve ona aşık oluyor... sonrasında tahmin edebileceğiniz gibi Moema’dan ayrılıyor. Başka bir gemi gelince, Diogo evine dönme şansına sahip oluyor ve yanında yeni sevgilisi Paraguaçu’yu götürüyor. Gemiyi giderken gören Moema ona ulaşmak için yüzüp, Diogo’nun adını haykırırken gemi ufukta kayboluyor. Aşka ve denize karşı yenilen güzel yerli kendini ölüme terkediyor ve boğuluyor. Bu hikaye Frei de Santa Rita Durão tarafından 1871 yılında yazılan Caramuru epik şiirine ait.
Bir ressam olmanın yanı sıra Güzel Sanatlar Fakültesinde değerli bir öğretmen olan Victor Meirelles (1832-1903), hikayenin ardından Moema’nın Diogo’yu ilk gördüğü sahildeki cansız bedeninin nasıl görüneceği sahnesini resmetmiş. Brezilya’nın ilk sakinlerinin mitsel doğasının idealize edildiği bir portre.
