Η φωνή της ράγισε για πολλοστή φορά εκείνο το βράδυ. Ήταν διαφορετικά όμως αυτή τη φορά. Δεν ήταν προϊόν θυμωμένων δακρύων και αγανακτισμένων φωνών. Τώρα τα δάκρυα έτρεχαν σαν ανοιξιάτικο ρυάκι απ'τα βλέφαρά της. Ήρεμα, άφθονα, σιωπηλά. Μια ασυνείδητη ανάσα που της ξέφυγε και κόλλησε στο πηχτό σκοτάδι, γύρω μας.
-Ξέρεις πως είναι να..
Οι διστακτικοί ψίθυροι της και πάλι σταμάτησαν. Κρατούσε τη προσοχή της στα ταλαιπωρημένα της χέρια, που κείτονταν στους μηρούς της.
Σιωπηλά παρακαλούσα να με τιμήσει με μια ματιά της. Να ατενίσω το κόκκινο που πλέον περιέβαλε τις κόρες των ματιών της. Το κόκκινο που κοσμούσε πλέον τα άλλοτε χλωμά μάγουλά της. Το κόκκινο που θα εμφανιζόταν στα άλλοτε ροζ, ζουμερά της χείλη, απο τη συνεχή πίεση των δοντιών της. Ήθελα απλά να θαυμάσω το θλιμμένο πρόσωπο της, που με τόσο πείσμα μου κρατούσε κρυφό.
Ποτέ δεν έλεγε αυτά που ήθελε, αυτά που ένοιωθε (τουλάχιστον πραγματικά). Απλά έφευγε. Αποσυρόταν στην άνεση του εαυτού της, μακριά από τα (περίεργα) ματιά αγνώστων. Ναι, γιατί όλοι ήταν άγνωστοι για αυτήν. Οι άνθρωποι ήταν ένα μυστήριο, ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες. Αν οι δικοί της δεν τη κρατούσαν τόσο απασχολημένη, μπορεί να προσπαθούσε να καταλάβει και τους δαίμονες των άλλων. Αλλά δεν μπορούσε.
-Δεν μπορώ.
Δεν ήθελε.
-Δεν θέλω άλλο...
Δεν ένιωθε.
-Ένα συνεχές μούδιασμα..
Δεν καταλάβαινε.
-Γιατί είμαι έτσι;
Δεν ήξερα. Δεν ήταν η δουλειά μου να ξέρω. Εντούτοις ήθελα με όλη μου τη ψυχή να δω το διεστραμμένο της μυαλό. Σαν μέλισσα στο νέκταρ με ελκούσε η επικείμενη καταστροφή.
(Και αυτή έφτασε. Και αυτή μίλησε.) Ειλικρινά, όπως της άξιζε.
-Ξέρεις πως είναι να.. να κοιτάς στον καθρέφτη και να μισάς αυτό που είσαι? Όχι, δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο ή στο το δέρμα μου. Στα κιλά ή στα ρούχα μου. Στο αν οι κύριοι με βρίσκουν θελκτική. Μιλάω για μίσος σαν φωτιά, που οι αχόρταγες πυρήνες γλώσσες αφήνουν πίσω τους μόνο στάχτη. Στάχτη είναι ό,τι ήσουν, ό,τι είσαι, και ό,τι θα αποπειραθείς να γίνεις. Στάχτη είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι, η αξία σου, οι απόψεις σου, η γλώσσα σου. Που θα τρέξεις; Που θα κρυφτείς κυνηγημένος αν βρεθείς απ'το μυαλό σου; Αγωνίστηκα να αλλάξω, μόνο και μόνο για να χαθώ. Αγωνίστηκα να ψάξω, μόνο και μόνο για να απογοητευτώ, χάνοντας ό,τι μου είχε απομείνει. Αγωνίστηκα να μείνω στην επιφάνεια του νερού, μόνο και μόνο για να δω πόσο δελεαστικός είναι ο βυθός.
Τότε σταμάτησε. Έτριψε τα τρεμάμενα χέρια της μεταξύ τους και γύρισε πάνω μου. Μου χάρισε μια ματιά, πήρε το άσπρο της μαντήλι και ψελλίζοντας ένα αντίο έκλεισε τη βαριά ξύλινη πόρτα πίσω της. Ξέρω πως έτρεξε, άκουσα τα γρήγορα και θορυβώδη της βήματα.
Εγώ έμεινα στο μικρό δωμάτιο, καθισμένος στο άβολο σκαμπό μου. Απέναντι μου ο πολυτελής καναπές έμεινε άδειος και παραπονεμένος από την απώλεια της μορφής της. Κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω την ένταση πού ξαφνικά ένιωθα να μαζεύεται στο κρανίο μου. Έπειτα πήρα και πάλι την παλέτα μου συνεχίζοντας το έργο μου. Δεν θα άφηνα ποτέ τις μπογιές μου να σπαταληθούν.
Ως καλλιτέχνης η δουλειά μου είναι να αποθανατίζω αξιοσημείωτες εικόνες. Να βρίσκω την ομορφιά στη ζωή, φέρνοντας τη μπροστά στον κόσμο • για την απόλαυση του ματιού και τον κορεσμό της ψυχής. Να βρίσκω τη βρομιά, φέρνοντας τη μπροστά στο κριτικό μάτι του κόσμου που συχνά τη προκάλεσε • στόμα για όσους δεν μπόρεσαν να μιλήσουν και μάρτυρας για όσους δεν είδαν.
Τώρα όμως στάθηκα εγωιστής. Το θλιμμένο της πρόσωπο, θέαμα που δεν θα τολμούσα να μοιραστώ με άλλα (περίεργα) βλέμματα.
~~~~
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
