BENDEN BANA

BÖLÜM 12 : GERÇEKLER

yazarken duygusal olarak en zorlayan bölümlerden biriydi itirafım olsun buda

***

BENDEN BANA 

BÖLÜM 12: GERÇEKLER

SEHER

Saatler önce gelip çimenlere serdiğimiz bezin üzerine uzanmıştım. Gözlerimi güneşten korumak istercesine sol kolumla gözlerimi örterken etraftan gelen çocuk kahkahaları, koşuşturmaları dudaklarımda kocaman bir gülümsemeye sebep oluyordu.

Uyumadığımdan emin olarak uzandığım yerden biraz uzakta bir kız çocuğu seslenerek 'Anneciğim bak, kumdan ne yaptım?' dedi. Gözlerime örttüğüm kolumu yüzümden çekerek aynı kolumla yattığım yerden doğruldum. Yaptım diye gösterdiği şeye dişlerimi göstererek gülümserken kafamı sallayarak beğendiğimi söyledim. 'aferin kızıma' 

Kızım mı? Kızımı doğdu mu?

Kumla beraber oynadığı kız ona dönerek 'İkra, kaydıraktan kayalım mı artık?' dedi. Kızım, kafasını sallayarak elinde ki kumları silkelerken merdivenlere doğru koşmaya başladı o sırada arkadaşı arkasındaydı.

Kızımın adı İkra idi. Gençliğimden beri istediğim ismi kızıma vermiştim.

Bir kaç dakika sonra kaydıraktan kaymak, ebelemece oyununa dönüştü.

Gülümseyerek onları izlediğim sürede bazen yavaş olmalarını, dikkatli oynamalarını söyledim. Belki okurum diye çantamda olan kitabımı çıkarırken tekrar uzandım ve kaldığım sayfadan okumaya devam ettim.

On sayfayı okumayı geride bıraktığım zaman diliminde İkra koşarak beze yaklaştı ve atlayarak tam yanıma geldi. Ellerini karnıma koyarak beni gıdıkladı. İkimizin kahkahaları da parkta yankılanırken kollarından tutarak onu yanıma yatırdoım ve onu gıdıklayıp yanaklarından öptüm. 

Beni gafil avladınız minik hanım.' dedim. Onu gıdıklamamın üstünü örtmek istercesine. Küçük ellerini yanaklarıma koyarken 'Anneciğim, babam nerede? Hani gelecekti?' dedi. Evet babası neredeydi?

Babası o muydu? Hala onunla beraber miydim? Olamazdı.

'Birazdan burada olacak olması lazım kızım. Arayalım ister misin?' dedim. Yanaklarımda ki ellerini yanaklarıma bastırarak kafasını sallayarak onayladı. Hemen yatırdığım yerden kalkarak çantamda ki telefonumu bana verdi.

Gerçek miydi bu yaşadıklarım? Kendimi sarsıp 'neler oluyor' demek istiyordum ama kendimi de kontrol edemiyordum.

Arama tuşuna basacakken belime sarılan kollar ile kısık bir çığlık attım. İkra a harfini uzatarak 'Baba' diye çığlık atarken yerinden kalkınca hızlanan kalbimi tutup derin nefesler alıp vermeye başladım.

'Hayatım kaç defa dedim belimden sarılma diye. Kalbim çıkacak sandım.' dedim, halimden memnun sesimle birlikte. Yüzümü her ne kadar ona dönsem de yüzüne vuran güneş yüzünden yüzünü göremiyordum. Kollarının arasında İkra olduğu için eliyle gözlerini güneşten koruyamıyordu. Bu yüzden güneş ile beraber bana da arkasını döndü.

Hayatım dediğim kimdi?

O, olamazdı. Gerçek miydi bu?

***

ZEYNEP

Seher'i bulduğumuz, bebeğin kayıp haberini almamızın üstünden iki hafta geçmiş, Seher bu süreçte gözlerini bir kez olsun açmamıştı. Doktorlar ise ne zaman uyanacak sorusuna iki haftadır aynı cevabı veriyordu.