"Thank you, Xander!" I smiled widely at him.
I looked down at my wrist and saw the bracelet he gave me.
He smiled at me.
"That is the sign of our friendship, Janine," sabi nya sa may accent na boses.
Halos hindi ko na makita ang mata nya dahil sa sobra nyang pag ngiti at nawawala ang mata dahil singkit sya.
"Lagi ko 'tong susuotin kahit saan man ako magpunta. Iingatan ko 'to, Xander." Ngumiti ako lalo sa kanya.
Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa aking pisngi kaya nanlaki ang mata ko pero tumawa lang sya.
Nandito kami ngayon sa tapat ng bahay nila at naglalaro. Nagulat na lang ako bigla dahil sa pagsuot nya sa akin ng bracelet.
"M-mommy..." utal kong tawag.
Masama ang tingin nya sa akin na parang may nagawa na naman akong mali.
"Hindi ba ang sabi ko sayo ay lumayo ka sa batang 'yon, Janine?!"
Napatalon ako sa gulat sa sigaw nya. Nag simula na naman mangilid ang luha ko.
Ilang beses niya na itong sinasabi simula noong mapalapit ako kay Xander. Bagong lipat lang sina Xander dito kaya wala syang ibang kaibigan bukod sa akin. At sya lang din ang kaibigan ko rito.
Yumuko lang ako at hinayaang magtuluan ang mga luha.
Even though Xander and I have only known each other for two months, we are already close to each other.
"Lumapit ka nga sa akin!"
Natatakot akong lumapit sa kanya.
"Bilisan mo!"
"Kahit kailan talaga ay ang tigas tigas ng ulo mo!"
Nadamdaman ko ang hapdi sa pwetan ko nang pinalo nya ako.
"M-mommy... T-tama na po!"
Niyakap ko ang sarili nang tumigil sya at lumayo.
Patuloy ang pagbagsak ng aking mga luha. Masakit pa rin ang pwetan ko dahil sa pagpalo nya.
"Umakyat ka sa kwarto at ayusin mo ang mga gamit mo! Ilagay mo sa maleta! Bukas na bukas ay aalis na tayo sa bahay na 'to!"
Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. Gumapang ako palapit sa kanya at umiyak.
"M-mommy, h-huwag po tayong umalis..."
Hindi ako tumigil sa pag-iyak at nagmakaawa.
Hindi nya pinansin ang sinabi ko at iniwan akong umiiyak.
Umakyat ako sa aking kwarto. Kahit na hindi ko gustong umalis kami ay wala talaga akong magagawa.
Mas lalo lamang magagalit sa akin si mommy at sasaktan ako.
Simula nang magising ako sa mundo ay puro pananakit ang ginagawa nya sa akin. Parang kahit anong gawin ko... mali sa paningin niya at hahanap at hahanap sya ng dahilan para masaktan ako.
I am only six years old and I am already quite aware of the world.
Patuloy ako sa pag-iyak habang inaayos ng kasambahay ang mga gamit ko. Nanonood lang ako sa kanila.
Gusto ko sanang kausapin Si Xander para magpaalam pero hindi na ako pinayagan ni mommy.
Madilim pa lang ay ginising na ako para mag-ayos ng sarili at aalis na kami.
