Fix Me [Jean x Reader]

~1~

"(Y/N), bir sürprizim var." dedi annen gülümseyerek.

"Nedir?" dedin.

Kafan karışmıştı, çiziminden kafanı kaldırıp yukarı baktın.

"Taşınıyoruz!" diye sevinçle haykırdı.

"Ne?!" derken şaşkınlıkla sandalyeden düştün.

"Kalk, (Y/N)." dedi gülerken.

"İyi misin?"

"Hayır! Anne, bu pek iyi bir haber değil ya da iyi bir sürpriz." derken yerden kalktın.

"Daha iyi tepki vereceğini düşünmüştüm tatlım. Tabii, yakında tanıdıklarından ayrılacaksın ama... iyi tarafından bak."

(Taşınıp yeni hayat kurmaktan nefret ederim. Hele bir de uzağa taşınılacaksa.)

"Ne tarafından?" diyerek tek kaşını kaldırdın.

Taşınma kararından memnun değildin. Sana daha önce söylemediği için daha çok üzüldün. Annen içini çekti.

"Yeni şeyler keşfedeceksin. Bundan..." çizim defterini masanın yanındaki çöp kutusuna atıp devam etti.

"... kurtulabilirsin ve dışarıyı keşfedebilirsin! Okul korosunda olabilirsin ve... Evet! Bu mükemmel olacak!"

(Annem ya da bir başkası çizimlerimi çöpe atsa uzun bir süre konuşmam. Çünkü kıçım çıkıyor onları çizerken.)

Çabucak çöp kutusundan çizim defterini kaptın ve iç çektin.

"Anne, koroyla ilgilenmiyorum. Çizimle ilgileniyorum." deyip bir mendil aldın ve defterini sildin.

"Şey, nedenini bilmiyorum. Bilirsin, ben senin yaşındayken..."

"Korodaydın, dans ediyordun, resim yapıyordun, dikiş dikiyordun, her şeyi yapıyordun. Biliyorum anne." deyip tekrar iç çektin.

"Seni seviyorum." dedi.

"Ben de seni seviyorum." diye biraz da olsun gülümseyerek cevap verdin.

"O zaman bizimle taşınacak mısın?"

"Başka ne yapabilirim ki?" diye gülerek sordun.

"Bilmiyorum. Halanla kalabilirsin? Şaka yapıyorum, şaka yapıyorum." deyip o da güldü.

(hala, teyze İngilizce de aynı.)

"Tamam, anlaştık. Yarın taşınıyoruz." diye ekledi.

"Yarın mı?! Anne, bavulumu toplamadım bile!" diye bağırdın.

"Biliyorum! Merak etme, sana yardım edeceğiz! Yani, ben sana yardım edeceğim." dedikten sonra annen gitti ve elinde birkaç kutuyla geri döndü.

"Gidip geri kalanını alacağım, tamam mı?"

"Peki." deyip en sevdiğin kitaplarını alıp kutuya koydun.

(Çizimlerim kadar değerli bir şey varsa o da kitaplarımdır. Hepsine çocuğum gibi davranırım. Atalım ya da bağışlayalım diyenlere pençelerimi gösteriyorum.)