မာန်လင်းရောင်စဉ်ကိုစိတ်တိုတိုနဲ့ပြောပြီးcompanyကိုထွက်လာခဲ့တယ်။Companyကိုရောက်တော့ဝန်ထမ်းတွေကတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့မာန့်ကိုကြည့်ပြီးပြောနေကြတယ်။
"Bossရုံးခန်းထဲမှယbossသူငယ်ချင်းတွေရောက်နေပါတယ်''
"အင်းး''
မာန်အခန်းထဲရောက်တော့
"မာန်မင်းလိုင်းပေါ်မှာတက်နေတဲ့ကိစ္စကိုသိလား။''
"အင်းးးသိတယ်လေ။''
"ဟင်မာန်နင်ဘာမှမလုပ်ပေးဘူးလားညီလေးလင်းရောင်အတွက်နင်ဘာမှမဖြေရှင်းပေးဘူးလားဟာ''
"အဲ့ကိစ္စတွေကအမှန်တွေကြီးဘဲလေ။သူကသူ့အမရဲ့ချစ်သူကိုလုယူခဲ့တဲ့သူအမှန်ဘဲလေ။အဲ့တာကိုငါကဘာကိစ္စကြောင့်ဖြေရှင်းပေးရမှာလဲ။''
"မာန်ရာမင်းဟာကမဟုတ်သေးပါဘူးကွာ။သူမှားလည်းမင်းကိုချစ်လို့လေကွာ''
"ငါကသူ့ကိုငါ့ကိုချစ်လ်ို့ပြောနေလို့လား''
"မင်းက ကွာလင်းရောင်စဉ်ကိုဒီလောက်လူတွေပြောနေကြတာ။မင်းမို့လို့ကွာ..''
"မင်းတို့ပြောပြီးပြီးဆိုသွားတော့ငါထက်ဆီသွားမလို့''
"မာန်မင်းးးအေးပြီးမှမင်းနောင်တမရနဲ့။နောင်တဆိုတာနောင်မှရတာ။မင်းနောင်တရတဲ့အချိန်မလွန်ပါစေနဲ့လို့ငါဆုတောင်းပေးတယ်။''
မာန်သူတို့ပြောတာတွေကိုနားထောင်ပြီးစိတ်တွေရှုပ်လာတယ်။နောင်တတဲ့။မာန်ဘဝမှာနောင်တဆိုတဲ့အရာကဘယ်တော့မှမရှိဘူး။
မာန်ထက်ဆီကိုဒီနေ့သွားတွေ့ရမယ်။ထက်ကအခုထိသတိမရသေးဘူး။ခွဲစိတ်ဖို့ကဆယ့်ငါးရက်လောက်စောင့်ရမယ်။ထက်ကနောက်ထပ်ခွဲစိပ်တဲ့ဒဏ်ကိုခံနိုင်ရည်ရှိအောင်လို့။
မာန်ထက်ဆီရောက်တော့ထက်ကငြိမ်းချမ်းစွာနဲ့အိပ်နေတယ်။မာန်ထက်လက်ကိုကိုင်ကာငိုမိတယ်။
"ထက်ရယ်သတိရပါတော့ကွာ။ကိုတောင်းပန်ပါတယ်။ဒီလိုမျိုးမအိပ်နေပါနဲ့တော့။ကို့ဆီကိုပြန်လာပါတော့ကွာကို့ရဲ့ထက်ရယ်.....''
လင်းဒီနေ့မမကိုသွားကြည့်မယ်လေ။မမကိုပြောချင်တာတွေလည်းရှိတယ်။လင်းဆေးရုံရောက်တော့မမအခန်းထဲသွားတော့ကိုကိုရှိနေတယ်လေ။လင်းတံခါးကိုနည်းနည်းလေးဟပြီးကိုကို့ကိုကြည့်နေမိတယ်။ကိုကိုကမမလက်ကိုကိုင်ပြီးငိုကာစကားပြောနေတယ်။လင်းမျက်ရည်ကျမိတယ်။ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတစ်ယောက်ကကိုယ်မဟုတ်တဲ့တစ်ခြားသူအတွက်ငိုနေတယ်တဲ့လေ။လင်းကိုကို့ကိုကြည့်ပြီးစကားပြောမိတယ်။
"ကိုကိုလင်းမမကိုမနာလိုမိတယ်သိလား။မမရဲ့အရာအားလုံးကိုမနာလိုမိဘူး။daddyတို့ကလည်းမမကိုချစ်ကြတယ်။ကိုကို့ရဲ့မျက်လုံးတွေကလေးနနပ်စွာနဲ့သူမကိုကြည့်နေတာကိုလည်းမနာလိုဘူး။ကိုက်ိုရဲ့ပါးစပ်တွေကသူမကိုချစ်တယ်လို့ပြောတာကိုမနာလိုဘူး။ကိုကိုရဲ့လက်တွေကသူမကိုဆိုမြတ်နိုးစွာထိတွေ့နေတာကိုလည်းမနာလိုဘူးကိုကို။သူများတွေကအချစ်ဆိုတာပေးဆပ်ခြင်းတဲ့လေ။လင်းအတွက်တော့အချစ်ဆိုတာလင်းကိုမချစ်တဲ့သူကိုမျှော်လင့်စွာစောင့်ဆိုင်းခြင်းဘဲကိုကို။လင်းအသက်ရှိသရွေ့ကိုကို့အချစ်ကိုစောင့်ဆိုင်းနေမယ်။တစ်နေ့ကျရင်တော့ကိုကိုလင်းအချစ်ကိုမြင်လာမှာပါ။''
လင်းကိုကို့နဲ့မမကိုကြည့်ပြီးတံခါးကိုပြန်စိပြီးထွက်လာခဲ့တယ်။ကျနေတဲ့မျက်ရည်တွေက်ိုသုတ်ပြီးဟန်ဆောင်အပြုံးနဲ့ဆေးရုံကနေထွက်လာခဲ့တယ်။ဟန်ဆောင်ရတာနေသားကျနေပြီး။ဟန်ဆောင်ပြီးပျော်ချင်ယောင်ဆောင်ရတာတွေကိုလည်းလင်းနေသားကျနေပြီးလေ။လင်းဆေးရုံကနေအထွက်လင်းနောက်ကနေအတင်းချုပ်ပြီးကားပေါ်အတင်းတင်နေတဲ့သူကြောင့်..
"ကယ်ကြပါဉီး။ခင်ဗျားတို့ဘယ်သူတွေလည်းလင်းကိုလွှတ်ကြ။''
"ဟေ့ကောင်မေ့ဆေးအုပ်လိုက်ကွာကြာတယ်။''
လင်းရုန်းနေတုန်းသူတို့ကလင်းနှာခေါင်းကိုတစ်ခုခုနဲ့လာအုပ်ပြီးမကြာခင်လင်းရဲ့မျက်လုံးတွေကမှိတ်ကျသွားတယ်။မျက်လုံးမပိတ်ခင်ခေါ်လိုက်မိတဲ့နာမ်စားလေးကကိုကိုတဲ့။
"သွားမယ်မြန်မြန်။''
YOU ARE READING
ကျွန်တော့်ရဲ့အရှင်သခင်(Complete)
Fantasyကျွန်တော်ဘဝမှာဘာကိုမှမျှော်လင့်ချက်မထားတော့တာတော်တော်ကြာပြီးကိုကို။ဒါပေမဲ့ကိုကိုကိုတွေ့ပြီးထဲကကျွန်တော်ကို့ကို့အချစ်ကိုမျှော်လင့်ချက်ထားခဲ့တယ်။အဲ့မျှော်လင့်ချက်ကြောင့်ကိုယ်အမကိုသစ္စာဖောက်ခဲ့တယ်။အဲ့သစ္စာဖောက်မှုကြောင့်အရာအားလုံးကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ရတယ်...
