You Change My Heart

Chapter 22:

Blythe's Pov

Buong gabi akong umiyak.Ang sakit.
Hanggang ngayon hindi ko parin matanggap.Pero kailangan kong bumangon.Kailangan kong patunayan sa kaniya na sinayang niya ang isang babaeng kagaya ko.

Kung alam ko lang na huminto na siya sa panliligaw sakin.Edi sana hindi na lang ako umamin.Nakakainis siya.

Pumasok akong school.Kahit na medyo namamaga yung mata.
Mas importante naman ang pag aaral kesa sa kaniya.

Nasa cafeteria kami ngayon.
At etong dalawa kong kaibigan kanina pa tanong ng tanong kung bakit namamaga yung mata ko.

"Eh masakit kasi yung ngipin ko kagabi.Hindi ko na napigilang umiyak.Ayan namaga."sagot ko.

"Hahah pabunot mo na yan seb."saad ni Misty.

"Pero nakakapagtaka lang ah.Mas maga pa yung mata mo kesa sa ngipin mo."saad ni Niana.

Natapos ang Lunch time ng hindi kami nag uusap ni Axcel.Hanggang sa uwian na namin.

"Blythe! May gagawin ka pa ba?" tanong sakin ni Stephen.

"Wala naman."sagot ko.

"Samahan mo naman akong pumuntang books store.Wala nakong mabasang libro eh."aya sakin ni Stephen.

"Sige."sagot ko.

"Ipagpapaalam na lang kita kila Tita at Tita."dagdag niya.

Hindi ko alam.Pero bago umalis muli akong napatingin kay Axcel. Malungkot siya.Pero bakit?

"Mahlig ka parin palang magbasa. "
saad ko.

"Yeah."maikling sagot niya.

Bigla akong napatingin sa mga librong kinuha niya.

15 reason to live.
Steps to make her smile.
Happiness in Heaven.

Ang weird.

"Stephen,bakit yan yung mga kinuha mo?"tanong.

"Ha? Ahmm ala lang maiba naman hahha."sagot niya.

But I'm not convinced with his reason.

Nakasakay na kami sa kotse.
Naputol ang aming katahimikan,ng nagsalita siya.

"Blythe,Can you call me Pare Coy?
Gusto ko kasi yung call sign nating dalwa.Saka dun naman tayo nagsimula."suggest niya.

"Ha? Ah si-sige."sagot ko.

"Pansin ko kanina kapa malungkot. Kaya naisipan kong bilin tong libro."saad niya.

"Steps to make her smile."basa niya.

"Sorry,Ste--Pare Coy.Masyado lang akong akong maraming iniisip."sagot ko.

"It's okay."saad niya.

What if,si Pare Coy ang pinili ko?
Hindi bako masasaktan nang ganito?
What if,bigyan ko siya nang chance?
Baka naman kasi kami talaga ang para sa isa't isa.

Haysss nakakapagod mag isip.

"Andito na tayo."saad niya at pinagbuksan ako para makababa na.

Hindi parin siya nagbabago.
He's so gentle man.

"Gusto mo bang pumasok muna."saad ko.

"Hindi na mauuna nako."sagot niya.

"Sige mag iingat ka ah.Saka yung mga books na p------

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil bumagsak siya.Na siyang ikinagulat ko.

"Oh my ghad!!!  Stephen!!!  Gumising ka!!! Pare Coy!!! Mommy!!! Daddy!!!
Tulong!!!!!"sigaw ko.

Dali dali namin siyang isinugod sa ospital.Sina mommy at daddy na mabilis na tinawagan ang parents ni Stephen.

Sinabi ng doktor sa magulang ni Stephen ang  condition ng anak nila.

He has a cancer.Bakit hindi ko alam to?

"Stage 4 na po ang cancer ng anak niyo.At mahirap mang tanggapin pero lakasan niyo po ang loob niyo.Bilang na lang po ang araw ng anak niyo.
Wala na pong gamit sa sakit niya."saad ng doktor na siyang ikinaiyak ko.

Hindi man lang sakin sinabi ni Pare Coy.Ngayon ko lang den napansin na pumayat nga siya.Bakit hindi ko napansin yun?

Masyado na ba kong nagfocus kay Axcel? Ang hirap naman tanggapin na ngayong nagkita na kami.Saka naman siya aalis ulit.

"Scarlet,anak mauuna na kami ng daddy mo? Sasabay kana ba? "tanong ni mommy.

"Hindi napo mommy.Maaga pa naman,dito muna ko."sagot ko.

"Sige."

Umalis na sila mommy kaya kami na lang andito.Ang parents ni Mare Coy na kanina pa malungkot.Nanatiling tahimik ang buong silid dahil sa nangyari.

Hanggang sa.

"Omgg! Anak! Anong masakit? May masakit ba sayo? Anong nararamdaman mo?"tanong ni tita Lanie.

"Mom, im okay diba napag usapan natin to? You need to accept.May taning na ang buhay ko mom."sagot ni Stephen na siyang ikinaiyak ni tita Lanie.

"Basta anak lumaban kapa ah.
Kaya moyan.Andito lang kami lagi para sayo mahal na mahal ka namin."saad ni tito Steve na maluha luha na.

"Mom dad,pedeng iwan niyo muna kami ni Blythe.Mukang may pag uusapan kami."saad ni Pare Coy.

"Sige,anak.Blythe,ikaw na mun ang bahala kay Stephen ah."saad ni tita.

"Opo tita."sagot ko kasabay nito ang pag iwan nila samin ni Pare Coy.

Nagkatingin kami ni Stephen.Pero inirapan ko.

"Bakit mo naman ako inirapan?" tanong ni Stephen.

"Bakit hindi mo sinabi saking may cancer ka! Ang selfish mo! Kaibigan moko ha! Bakit naglihim ka sakin! May taning na yung buhay mo! Pero hindi ko alam! Pare Coy naman eh!"sigaw ko kasabay ng pagbuhos ng mga luha ko.

"Huwag kanang umiyak.Sorry na.Sasabihin ko naman talaga eh.
Ayoko lang naman na mailang ka sakin kapag kasama moko.Gusto ko normal lang.Yun bang wala muna kong sakit na mararamdaman."sagot niya.

"Lumaban ka pa ah.Kaya mo pa yan huhu.Malay mo may miracle na mangyari."saad ko habang umiiyak.

"Oo,pero kailangan mong tanggapin na minsan ayoko nang mahirapan.
Kailangan mong tanggapin na bilang na lang ang itatagal ko."saad niya.

Iyak nako nang iyak sa sinasabi niya.

"Mare Coy,huwag ka nang umiyak ipunin mo na lang yan kapag wala nako."saad niya.

"Pare Coy!!! Huwag ka namang magsalita nang ganyan."saad ko.

"May sasabihin pala ko.Huwag ka nang magalit kay Axcel.Kinausap ko siya na magpaubaya at ipahiram ka muna sakin.Gusto ko kasing bago man lang ako mawala makasama man lang kita.Kaya nga ako bumalik para makasama ka."saad niya na siyang ikinaiyak ko.

Kaya ba tumigil na sa panliligaw si Axcel?

"Kelan ka pa may cancer? "tanong ko.

"Mula nung umalis kami at nangibang bansa.Kaya kami umalis para doon ako magpaggamot.Halos ilang taon akong nagpaggamot sa America.Pero sa dami nang doktor na tumingin sa kalagayan ko. Wala daw akong pag asa.Malala na daw ang sakit ko.Kaya tinanggap na lang namin.Nang pamilya ko na talagang may taning na lang ang buhay ko.Dahil dun sinabi kong umuwi na lang kaming Pilipinas.
Mas gusto ko namang mamatay sa bansang pinagmulan ko kesa sa America.Saka gusto ko kasing balikan yung isang babaeng kumumpleto ng childhood ko.Kaya kahit walang kasiguraduhan na mahahanap ko siya.Bumalik ako para hanapin siya."sagot niya.

"Kaya pala ang weird ng mga binili mong libro.Ang daya mo naman Pare Coy eh! Kung kelan naman tayo nagkatagpo at muling nagkita saka naman mawawala huhu. "iyak ko.

"Shhh.Tama na.You need to accept na malapit nakong mawala."saad nito na siyang lalong ikinaiyak ko.

Lumaban ka pa Pare Coy.Kaya mo pa yan.For God there's no possible because there's a miracle.